Het welkomstcomité staat bij het binnenlopen al klaar: de vriendelijke witte viervoeter Milo. Achter Milo staat een net zo vriendelijke jonge dame met een uitgesproken stijl, zowel in haar muziek als in haar kleding. Samen met twee anderen woont ze in een antikraakpand, met zoveel Perzische tapijten dat de vloer nauwelijks nog zichtbaar is. Aan creativiteit geen gebrek: samen timmerden ze een heuse boulderkamer in elkaar, richtten ze een houtbewerkingsruimte in voor de nodige klusprojecten, en in de woonkamer prijkt zelfs een podium. Hoe langer je rondkijkt, hoe meer je ontdekt- en hoe groter je nieuwsgierigheid naar de vrouw die hier zo onmiskenbaar thuis is.

Anisa Jasmo

Toen Jasmo (22) nog jong was, sloop ze stiekem een lokaal van het conservatorium binnen. Zodra ze daar een gitaar in de handen had, wist ze: “Dit wil ik leren”. Op haar elfde startte ze met gitaarlessen en vanaf haar veertiende schreef ze al nummers. Als eindejaarswerkstuk van de middelbare maakte ze een compleet album. De stap naar de Academie voor Popcultuur was daarna snel gezet.

Inmiddels zit ze in haar derde jaar aan de Hanzehogeschool. Ze zit in de bands Alices Paralysis en Wh^rl, en speelt soms ook solo. In Alices Paralysis, een experimentele post-rockband, speelt ze gitaar en zang.

In Wh^rl speelt ze op haar zelfgebouwde “Noise-Box”; een houten kist vol objecten die onverwachte geluiden kunnen produceren, zoals een oude draaischijftelefoon en springveren.

Waar ben je mee opgegroeid?

Habib Koité

“Mijn moeder luisterde altijd heel veel Habib Koité, een Malinese artiest. Hij maakt een beetje dansbare folk-achtige muziek. Zij luisterde dit zoveel dat ik er eigenlijk gek van werd. Als ik ‘s ochtends naar beneden kwam, dan stond het al op. Ik ken eigenlijk elk nummer uit mijn hoofd. Misschien ben ik daar wel een beetje door geïndoctrineerd, zijn nummers bevatten namelijk veel gitaar.”

Welke artiest komt het meest voor in je platenkast?

The Microphones

“Dat zijn The Microphones. Ik kocht ooit een boxset met hun volledige oeuvre, want zij zijn absoluut mijn favoriete artiest.” Daarover later meer.

Wat is je favoriet van een Groningse artiest?

Hister

“Oeh, dat vind ik een moeilijke, maar ik denk dat ik dan toch alle muziek van Hister moet zeggen. Hister is een Gronings punktrio dat in het Groningse dialect speelt (lees hier onze recensie van hun recente albumrelease). Toen ik ze voor het eerst hoorde op Winsummerfest, was ik compleet verrast. Ik voelde aanvankelijk nog wat afstand tot dat accent, ondanks dat ik een geboren en getogen Groningse ben, maar zodra ik ze hoorde spelen, dacht ik alleen maar: “Dit is écht heel goed.” Mijn verwachtingen waren laag- ik vermoedde iets oubolligs- maar ze bleken zó strak op elkaar ingespeeld dat ik meteen verkocht was.”

Wat is de vreemde eend in de bijt?

Liam Bailey

“Ik luister bijna geen reggae, maar ik heb wél één plaat van Liam Bailey die ik echt geweldig vind. Hoewel dit album meestal onder het reggae-genre valt, hoor je er naar mijn mening ook veel andere invloeden in, zoals rock. Daarnaast vind ik het muzikaal en emotioneel een stuk diepgaander dan de meeste reggaeplaten. Ik haak bij reggae vaak af omdat het allemaal wat op elkaar lijkt en me weinig raakt, maar dit album doet echt iets met me.”

Wat zou meer waardering mogen krijgen?

The Microphones 2.0

“Voor mij zijn dat toch echt The Microphones. Hun muziek zit wat meer aan de experimentele kant, maar ik vind ze vooral zo puur. Het is een combinatie van rauwheid en speelsheid, met daaronder een laag existentiële overdenkingen. Ik zou graag zien dat een breder publiek daar meer waardering voor krijgt. Hoewel hun nummers soms ook verdrietig kunnen zijn, zit er altijd een kinderlijke onschuld in die je bij de les houdt. En ik geloof dat ook een algemener publiek best wat vaker dat kind-zijn in zichzelf mag toelaten.”

© Lisabeth Woltjer / 2024

Wat is je grootste miskoop?

Explosions In The Sky - Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever

“Bij het uitzoeken van platen ben ik altijd heel zorgvuldig, dus in mijn collectie vind je nauwelijks miskopen. Als ik na wat onderzoek te hebben gedaan tot de conclusie kom dat de muziek mij echt resoneert, dan pas koop ik het. Maar als ik bijvoorbeeld tweedehands een plaat aanschaf, laat ik soms wat voorwerk achterwege. Zo liep ik bijvoorbeeld tegen dit album Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever van Explosions In The Sky aan, een post-rockband die in mijn ogen niet echt uitblinkt. Ik voel er gewoon niet zoveel bij. Ze volgen heel strikt het bekende post-rockformat: het bouwt rustig op, wordt harder, zakt weer in, om vervolgens opnieuw aan te zwellen. De catharsis die ik graag opzoek in muziek ontbreekt. Dan denk ik toch: er zijn betere platen.”

Bij wie moeten we de volgende keer in de kast duiken?

“Ik zou zeggen: bij Luka Moller. Hij is illustrator, muzikant en producer. Nou moet ik eerlijk zeggen dat hij ook bij mij in de band zit, waar hij de synthesizer bespeeld en zingt, maar hij heeft gewoon een hele eigenzinnige stijl.”