The Monroes, bestaande uit onder andere (lead)zangeres en gitarist Josje Kobes en zanger en gitarist Arnold Nieborg, warmen de zaal op met hun Americana, surfrock en garagerock. De band speelde eerder op Grunnsonic 2019 en deed mee aan de Popronde in 2018. Er zijn bij The Monroes meerdere invloeden hoorbaar. Soms zouden de gitaarklanken zo uit een westernliedje kunnen komen en de baslijnen zijn hier en daar dan weer te categoriseren in het bluesgenre. Toch wordt er rijkelijk afgewisseld in geluid: soms zit er galm op de gitaren die doet denken aan surfrock, die vervolgens wordt ingewisseld voor een helderder geluid met een beetje distortion waardoor je juist dat rock-'n-roll-gevoel krijgt. Het heeft allemaal iets Amerikaans.
De stem van Josje heeft iets weg van een ‘typische’ Amerikaanse popstem. Dat geeft in positieve zin een andere draai aan het geluid van de band om haar heen. Toch mist haar stem soms nog net dat rauwe randje, wanneer de instrumenten wél losgaan met de scheurende gitaren en de heerlijke riffs van Arnold. Op een bepaald moment pakt Arnold even de leadzang over. Zijn zang heeft iets minder karakter dan die van Josje, maar doet zeker niet onder voor de sound van de band. Het accent en het geluid van de stem past bij het geheel.
Rauwere rock krijgen we richting het einde van de set te horen. Het is wat meer recht voor z’n raap dan de dromerige surfrock die we eerder hoorden. Ook komt de bassist hier fantastisch tot haar recht. De baslijnen lijken wat complexer en zijn daardoor interessanter. De band laat zien ook een goed partijtje te kunnen rocken. Een mooie afsluiter van dit optreden.
Al met al kleurt de band binnen de lijntjes: het gitaarspel is netjes en kent genoeg variatie, de zang is zuiver en enigszins kenmerkend en de andere instrumentalisten tikken ook zeker het niveau aan van de rest van de band. Alhoewel er genoeg variatie is in geluid, blijft het toch een beetje braaf. Heel vernieuwend is het niet. Het blijft bij "gewoon goed".