Het geroezemoes van een publiek dat de werkweek van zich af probeert te schudden, wordt al snel overstemd door de enthousiaste stem van Richard Barock. Zo blij als een kind in de snoepwinkel roept hij door de bar: “Wij zijn Colds en we hebben er zin in!”. Hij mag dan niet groot zijn, maar als een ware menselijke stuiterbal beweegt hij zich van links naar rechts en op en neer, waardoor zelfs het publiek achterin nog een glimp van zijn kruin kan opvangen. Dat nog voordat de muziek überhaupt werd afgespeeld.
Want inderdaad, helaas werd een groot deel van de muziek deze avond niet live gespeeld, maar eerder afgespeeld of meegespeeld. Zo waren er meerdere stemmen te horen, terwijl er slechts één bandlid met microfoon gewapend was. Deze enkele microfoon was ook nog eens uitgerust met een stevige dosis autotune, maar toch waren de melismatische noten niet altijd even zuiver. Af en toe werden de refreinen van de afgespeelde nummers aangevuld met een paar melodieën op een elektrische piano, al moest die piano wel zijn plek delen met een laptop die een kwart van de toetsen in beslag nam. Deze band komt dan ook veel beter tot zijn recht op Spotify, waar het luisterplezier aanzienlijk groter is. Gelukkig werden de snaren wel met regelmaat aangeslagen, want zonder had het net zo goed een eenmansproject kunnen blijven.