TakeRoot terug op de Trompsingel TakeRoot terug op de Trompsingel

Voordat de deuren om 4 uur opengaan staat er al een lange rij voor de Oosterpoort. Mensen zijn van heinde en verre gekomen en wachten in groepjes geduldig tot de deuren naar de muziek zich openen. Wanneer men naar binnen kan, verspreid het publiek zich snel over de verschillende ruimtes waar al muziek te beluisteren is. In de kleine zaal opent Watchhouse de avond, de foyer laat zich gelijk betoveren door Neal Francis en voor de binnenzaal vormt zich gelijk een rij om een glimp op te kunnen opvangen van de beeldschone Anaïs Mitchell.

Na een korte pitstop bij de bar loopt een brede stroom mensen richting de Grote zaal, Gregory Alan Isakov is up next. De Amerikaanse singer-songwriter Gregory Alan Isakov (met Zuid-Afrikaanse roots) verdeelt normaliter zijn tijd tussen het werken op zijn boerderij en het schrijven en opnemen van liedjes in zijn schuur. Deze liedjes komen in een stripped down setting prachtig tot zijn recht in de bomvolle zaal van de Oosterpoort. Zijn zachte stemgeluid maakt de eerst nog rumoerige zaal gelijk stil en een gevoel van ‘dit is nou echte muziek’ bekruipt je al snel wanneer hij samen met zijn band rond één microfoon een ode brengt aan het Amerika van weleer.

De massa verplaats zich verstilt terug naar de foyer waar de stilte al snel plaatsmaakt voor het vrolijke geluid van de 502s. Deze jonge band uit Florida krijgt iedereen aan het dansen en springen. Met opzwepende folksongs, gebloemde blousejes en een aanstekelijke dosis vrolijkheid zorgen ze ervoor dat je heel erg graag bij deze band wilt horen. Al is het alleen maar om af en toe op een triangel te slaan. Wanneer ze hun bekendste nummer Wait Just a Little While inzetten gaat er een vlaag van ‘Aha, deze kennen we!’, door de foyer en onder luid gejoel krijgen alle bandleden even het podium voor een solo om vervolgens ons heel vaak te bedanken. Nee, jongens jullie bedankt!

Dan is het tijd voor de band waar eigenlijk het grootste gedeelte van de mensen voor gekomen lijkt te zijn. In het overvolle rokersgedeelte naast de kleine zaal gaat het vlak voor ze beginnen nergens anders over. Waar gaan jullie heen? ‘Ja, Band of Horses natuurlijk!’ De Amerikaanse Indierock band uit Seattle heeft een trouwe fanbase en de grote zaal zit dan ook tot de nok toe vol wanneer leadzanger Ben Bridwell zijn heldere stemgeluid de zaal in katapulteert. Waar Isakov en de 502s een set mochten spelen van een uur, krijgt Band of Horses gelukkig een half uurtje extra om maar weer eens te laten zien waarom ze al sinds 2004 een begrip zijn in de indierock scene. Muzikaal en vocaal walsen ze over de menigte, waar mensen zowel dansen als huilen, maar in ieder geval keihard geraakt worden.

Wanneer Band of Horses afgelopen is, staat er al een grote groep mensen te wachten in de foyer. Charley Crockett is aan zet. Degenen die niet bekend met zijn muziek zijn worden verrast door hoeveel mensen er speciaal naar TakeRoot zijn gekomen voor deze man. Het publiek zingt woord voor woord alle nummers mee en sommigen vertellen ons dat ze speciaal uit Noorwegen en Houston zijn overgevlogen om Crockett te zien optreden. Gekroond met een cowboyhoed en een lage stem alla Johnny Cash krijgt Crockett ook de mensen mee die vanaf de bar uit nieuwsgierigheid zich aansluiten bij de menigte. Wanneer de set wordt aangevuld door blazers, waan je je zo in het echte Wilde Westen.

Een groter contrast bestaat er bijna niet wanneer Courtney Barnett het podium van de grote zaal betreedt. Met haar wilde zwarte pony, een spotlight die haar witte t-shirt doet oplichten en enkel gewapend met een elektrische gitaar zorgt ze ervoor dat de grote zaal langzaam doch gestaag volstroomt. Haar set begint rustig, maar krijgt steeds meer body, waardoor ook de twijfelaars blijven om van haar muziek te genieten.

Dan is het alweer 11 uur en verdeeld de menigte zich weer snel over de uiteenlopende keuzes die de avond afsluiten. Ondanks dat het festival uitverkocht is, lijkt de Oosterpoort toch nooit te vol, door de slimme programmering, vele bars en eetgelegenheden verspreiden de mensen zich organisch over de ruimte. Ook bij de laatste drie acts van de avond; Shakey Graves, The Sadies en Joshua Hedley zijn de mensen vrij gelijk verdeeld en kan iedereen zo op zijn of haar eigen manier deze muzikale avond afsluiten. En wat een mooie avond was het. Vol nieuwe ontdekkingen, oude bekenden en bovenal weer eens een goed voorbeeld van hoe goed de Oosterpoort is in het organiseren en hosten van een eendaags festival. Ook al had het volgens de meeste mensen die we spreken, wel twee of drie dagen mogen duren.