Op pad met electropoëzie Op pad met electropoëzie

‘Vind je het goed als we je Margriet noemen?’ vragen de twee heren van Electropoëzie me, nadat we elkaar de hand geschud hebben. We staan op het artiestenterrein bij FestiValderAa, waar de mannen, die zelf aangesproken willen worden met ‘Meneer Hoeverloo’ en ‘De Ridderbaas’, vanavond op zullen treden. Ze leggen uit dat iedereen bij hen een bijnaam heeft. Ik ben nog niet gelijk enthousiast over deze identiteitsverandering, maar ze weten me te overtuigen als ze uitleggen dat het Margriet ‘met een stille r’ is.

Mijn aanwezigheid zorgt eerst voor wat onwennigheid en leidt tot toneelachtige taferelen. ‘Hoe moeten we lopen?’ lachen ze, terwijl ze wijdbeens over het pad voor me banjeren. Ondanks deze onwennigheid verzekert De Ridderbaas me ervan dat ik geen enkele ruimte voor privacy over hoef te laten voor ze. ‘Alle grenzen moeten doorbroken worden!’

Ik blijk het helemaal bij het verkeerde eind te hebben. Hans Hoeverloo en De Ridderbaas geven blijk van een enorm levendige dynamiek en het kost ze niet veel moeite om het publiek, dat eerst nog van een afstandje staat te kijken, in hun ban te krijgen. Een halve cirkel wordt om het podium heen gevormd, waar De Ridderbaas in zijn duivenshirt strakke elektrobeats produceert. Zijn wederhelft staat binnen de halve cirkel die gevormd is, in een net pak gekleed, vol overtuiging zijn meeslepende, poëtische teksten voor te dragen uit een notitieboekje.

Ondertussen dansen en springen de twee over het podium en het veld heen. Eerder vertelde De Ridderbaas me dat ze het leuk vinden om het publiek bij hun optreden te betrekken. ‘Vooral mensen die een beetje voor zich uit staan te dromen’, zei hij tegen me. En inderdaad, meerdere malen zoeken ze de nabijheid op van een (vaak vrouwelijke) toeschouwer en spreken en zingen ze deze toe terwijl ze diep oogcontact aanhouden. Het roept ongemakkelijke lachjes op, en een aanhoudende spanning en levendigheid binnen het publiek. De mannen leren het publiek aanstekelijke dancemoves als ‘de crosstrainer’ en sporen aan om de controle te verliezen. Dat blijkt succesvol!

Als ze na afloop hun microfoons wegleggen, vervalt de act en veranderen ze weer in twee ‘gewone’ jongens. Een aantal enthousiaste mensen komt naar ze toe om te vertellen dat ze er ontzettend van genoten hebben. Ik krijg wat meer te horen over het ontstaan van dit dynamische duo. ‘Het is allemaal begonnen in onze studentenkamer in Groningen’, zegt Hans Hoeverloo. ‘Toen stond ik wel eens tegen een microfoon aan te lallen.’ Dat ze destijds wel eens wat op hadden tijdens het produceren van hun muziek, is geen verrassing voor één van de bewonderaars die even met ze is komen praten. ‘Ik dacht al, die teksten moeten wel geschreven zijn terwijl je stoned was.’ De Ridderbaas vertelt dat hun nummers nu wel eens chaotisch zijn, maar dat er destijds echt helemaal geen lijn in zat. ‘Een van onze eerste nummers gaat bijvoorbeeld over punniken, waarbij we de teksten als een Duitse SS-soldaat opdreunen. Dat kan nu echt niet meer…’