Gezellig was het in ieder geval, en die gezelligheid werd vermenigvuldigd toen Ghiel de Best, alias Popprophet, het podium op kwam; een goedlachse dude – een beter woord is er niet – met lang haar in een knot en een petje op, die meteen het publiek aanspoort om verder naar voren te komen, en daarbij mensen bij de voornaam aanspreekt. Het lijkt net alsof we op een huisfeestje zijn waar iedereen elkaar kent, met Popprophet als de gastheer – en hij heeft de AUX-kabel in handen.
De muziek van Popprophet is rauwe, sterk geproduceerde hiphop met songteksten over thema’s zoals mentale gezondheid, giftige mannelijkheid en ook de oorlog in Oekraïne komt tijdens dit optreden voorbij. Popprophet nodigt iedereen uit om te dansen, mee te zingen, vertelt oprecht over zijn schrijfproces en doet vals bescheiden als hij zegt dat hij een nummer in één sessie heeft neergepend. En hij drukt ons op het hart dat hij niet met alle eer wil strijken: Stefan Reinders produceert alles jongens, vergeet dat niet.
Het is alleen jammer dat Stefan vanavond niet aan de knoppen staat, want de bas klinkt behoorlijk hard, waardoor de vooral Engelstalige woorden van Popprophet nauwelijks te verstaan zijn. Gelukkig laat hij zijn lichaam nadrukkelijk spreken. Hij paradeert veel heen en weer op het podium, en past daarbij zijn postuur aan op het gevoel dat hij probeert over te brengen: van een gesloten houding, met zijn schouders naar voren en een bolle rug, naar een open houding, met zijn armen wijd, alsof hij ons allemaal wel een knuffel zou willen geven. Daarnaast is zijn gezicht heel expressief en wisselt hij regelmatig van zijn brede glimlach naar een blik die je normaal gesproken zou trekken bij het ruiken aan de sportschoenen van je grote broer.
Het publiek kopieerde die lichaamstaal en er werd volop gedanst. Er werd zelfs getwerked, en een paar meiden kregen het zichtbaar warm van sommige seksueel getinte teksten. Popprophet heeft charisma, en iedereen wil een stukje van hem meepikken.