Een bizar schouwspel Een bizar schouwspel

Er staat een bekend gezicht door een microfoon te schreeuwen. De meesten kennen haar al wel een beetje als één der twee gezichten van de band Hands Off en het succesvolle The Hands Off Project in Vera. Nu komt Janneke uit voor Plain Bizarre. Naar eigen zeggen is dit het eerste officiële optreden als band, en direct het eerste optreden in Groningen. Zelf omschrijft de band zich op het affiche als drive-y, laidback en ongecompliceerde garagerock met slacker- en punkinvloeden, en wie een Hands Off kopie had verwacht komt van de koude kermis terug. Plain Bizarre voelt een stuk warmer aan dan het zwarte en witte van Hands Off. De nummers zijn inderdaad fuzzy, en hebben vaker wel dan niet een sterke motorik beat die de show drijft, maar zo nu en dan komt het ervan los. Vooral bij het nummer camelbag voelt het geheel wat sludgier en stoner aan dan bij de andere nummers. De band gaat een versnelling terug naar de midtempo en gooit er zelfs een wollige gitaarsolo in.

Misschien nog wel het meest opvallende aan Plain Bizarre is dat de leden maar zelden laten merken dat dit hun eerste optreden in deze bezetting is. Natuurlijk worden er soms wat schoonheidsfoutjes gemaakt, bij sommige nummers waarin er ineens van tempo wordt veranderd mist de drummer even een beat, maar dat de band herpakt zich direct en slechts de scherp oplettende luisteraars merken het op. De grootste aandachtstrekker blijft toch frontwoman Janneke die bij een eigenzinnige cover van Comment Tu Dire Adieu van Francoise Hardy die blauwe Mustang even weg legt en de microfoon van de standaard trekt. Als slot van de show schreeuwt ze als een krankzinnige het refrein en brengt ze de set naar een grote climax. Als u benieuwd bent hoe dat klinkt, nou een beetje zo: "comment tu dire adieu, comment tu DIRE ADIEU, COMMENT TU DIRE ADIEU, COMMENT!! TU!! DIRE!!! ADIEU!!!!!"

Na een korte change-over, biermoment en rookpauze, is het dan aan Schau Schau om de volle Simplon UP opnieuw op te zwepen. Tijdens de soundcheck kregen we even een valse start toen de band al heel strak zo'n typische motorik post-punk beat inzette en de technicus de lichten dimde. Toen gingen ze weer aan, en bleken alle monitoren goed afgesteld te zijn. Schau Schau kan beginnen. Het podium staat aanzienlijk voller dan bij Plain Bizarre. Er is een extra bandlid het podium op geklommen en er zijn twee Korg synthesizers meegekomen. Net als hun voorganger is de band vrij nieuw. Ontstaan tijdens de pandemie uit een gemis tussen Kalle Wolters en Maarten Huizing. Met Kalle op de snaren en Maarten als vocalist en toetsenist/knoppendraaier maakt Schau Schau hoekige new-wave, die vooral inspiratie haalt uit bands als Can en Talking Heads, maar ook wel heel erg lijkt op hedendaagse acts als Folly Group en onze eigen Rats On Rafts. Kort gezegd, de fuzzy slacker van Plain Bizarre maakt plaats voor het de hoekige analoge synth geluid van Schau Schau.

De band staat als een huis. De hectische, maar drijvende drumpartijen zijn strak, de samenzang is heerlijk staccato en de het samenspel van synths en korte slaggitaar zorgt voor een fijn gesyncopeerd geluid. Met name het nummer "Unlikely Friends" maakt hier volop gebruik van, en het werkt; de zaal gaat los, en dat komt puur door de muziek. Zanger Maarten Huizing komt eigenlijk niet los van de microfoonstandaard en de Korg, en misschien is dat ook niet nodig. De muziek is net te navelstaarderig (op een druk nadenkende wijze) om zich te veel op het publiek te richten in plaats van inwaarts te kijken. Het nadeel is misschien dat de show ietwat steriel is en gevaar achterwege blijft. Echter past het bij de stroming waar Schau Schau in mee vaart. De show en muziek zijn systematisch gedirigeerd. Het dunne repertoire van de band betekent jammer genoeg ook dat er geen toegift komt na een korte set, en de show is bijna net zo snel afgelopen als dat deze begon. Toch zou Schau Schau nog wel eens de grenzen van Groningen kunnen overtreffen. Zo stonden ze al op Welcome To The Village dit jaar, en als ze zo systematisch groeien als dat hun muziek klinkt, kunnen we nog veel meer verwachten van Schau Schau.