School is in session School is in session

Om het tienjarige jubileum van de school te vieren, was er een crowdfunding opgezet om een groots festival neer te zetten, en dat is gelukt. Dit keer niet vanuit een bus, maar vanuit MartiniPlaza. Met o.a. Fred Goverde, Steernvanger en Jelle Mulder op het grote podium en verschillende workshops wordt het MartiniPlaza gevuld met muziekgierige kinderen, trotse ouders, veteranen op de snaren en vooral heel veel plezier. Het is een echt DIY festival, zoals de Rijdende Popschool het zelf noemt. Er zijn masterclasses, workshops en alle bandjes die verbonden zijn aan de Rijdende popschool zijn te bewonderen op zes podia verspreid over de foyers van het MartiniPlaza.

Bij binnenkomst wordt iedereen ontvangen door een podium waar de jongste muzikanten van de popschool een kans krijgen om te laten zien wat ze kunnen. Het is een beeld wat we allemaal kennen. Van onze eigen schooltijd in de muziekles, of als ouder bij een musical of een talentenjacht, maar tegelijkertijd een beeld dat nooit verveeld. Geconcentreerd starend naar het keyboard voor zich, de nek van een te grote gitaar, of naar het A4’tje met de songtekst, staan de kinderen hun uiterste best te doen om te laten zien dat ze zomaar eens de Stones van de volgende generatie kunnen worden. Het beeld wordt compleet gemaakt door de enthousiaste bandcoaches die vol enthousiasme met de bandjes meespelen. Ze laten zien dat, ongeacht of je al langer muziek maakt, of net komt kijken, in een band is er voor iedereen wel een plaats te vinden.

Als we wat verder lopen komen we bij het hoofdpodium, podium Rood, waar op dat moment Fred Goverde en band het publiek nog met de koffie in de hand laten springen op hun nederlandstalige garagerock. Vannacht nog bij Radio Veronica, nu staan ze fris op het lage podium. Goverde laat de jonge muzikanten en hun ouders even zien hoe nederlandse Rock n Roll zou moeten. Het is ‘ouderwets’ Fred Goverde. Hij springt zelfs nog even van het podium om zijn drukke gitaarspel van dichtbij te laten zien. En dat om 1 uur ’s middags. Ken je die scene uit Back To The Future, waarin Marty Mcfly met “Johnny B Goode” een generatie inspireerde om op een gitaar te rammen? Ik denk dat Fred er vandaag niet ver vanaf zat. Vol enthousiasme staan er een paar kids heel voorzichtig op luchtgitaren te spelen. Ook krijgt hij zelfs nog een paar moeders aan het dansen. Het is het eerste voorbeeld van wat er kan gebeuren als jonge honden met elkaar muziek maken. Een goede boodschap die één op één overeenkomt met die van de Rijdende Popschool. Het is alleen hopen dat de kinderen niet al te aandachtig hebben staan luisteren tijdens “HUISMUS, STRAATKAT, KUTWIJF”.

Aan de andere kant van de festival plattegrond vinden we in de kleinere zalen verschillende workshops. Hier kan worden kennis gemaakt met verschillende muzikale vaardigheden en kunnen de gevorderden hun skills bijspijkeren. Zo worden er lessen gegeven in het schrijven van liedjes, het schrijven van raps en kan je er op één van de vele laptops beats maken. Eén kamer is dan ook voorzien van een lange tafel waaraan een groep kids allemaal geconcentreerd met een muziekprogramma bezig zijn. Je kan er zelfs leren dansen of Afro muziek en les krijgen in Beatboxen. 

Dan is het tijd voor de volgende ‘headliner’: Jelle Mulder, en ook hij geeft een lesje in gitaarmuziek. Jelle is een singer-songwriter, componist en producer uit Groningen die zelf alle instrumenten inspeelt en de nummers dan verder uitwerkt met zijn band. Ook is hij dit jaar geselecteerd voor het talentontwikkelingstraject GRONDSLAG. Anders dan Fred Goverde laat Mulder, die ook gitarist is in de band van Rommy Gabay, zien dat een gitaar niet alleen is om op te rammen, maar dat zo’n ding ook smooth en zoet kan zijn. Met een wel heel lekkere solo van zijn leadgitarist en een super strak geluid laten Mulder en co. zien hoe een band klinkt die volledig op elkaar is ingespeeld. Net als bij Fred hebben de muzikanten in hun bands ooit ook in een bandje bij de Rijdende popschool gezeten. De bassist van Fred en Mulder’s keyboardist hebben ooit een bandje gedeeld. Als gewinterde muzikanten brengen ze nu een eerbetoon aan waar het allemaal begon. Een mooie boodschap voor iedereen die staat te luisteren en kijken naar Jelle Mulder en co. Wie weet wat er uit zo’n bandje kan ontstaan.

Steernvanger gooit na Jelle Mulder het roer even om en neemt wat zonnestralen mee de licht besneeuwde MartiniPlaza in. Ze zijn een stukje ouder dan de voorgaande muzikanten op podium Rood, maar dat doet niet af van de kwaliteit. Steernvanger is bijna een masterclass in bloedeerlijke teksten voor de jonge generatie muzikanten vanmiddag. Ze laten zien dat het Gronings prima te rijmen is met zonnige americana. De liedjes zijn recht toe recht aan en zweven verhalend over de twangy country muziek die door de bebaarde mannen met in waistcoats strak wordt gespeeld. Denk aan Daniël Lohues, maar dan net wat noordelijker. Geen behendige gitaarsolo's zoals bij Jelle Mulder, geen wilde warrigge kuiven zoals bij Fred Goverde, maar wel een hoge dosis vrolijk harmonicaspel. Steernvanger's keuze om in het Gronings te schrijven is ook een mooie knipoog naar de provincie waarin de Rijdende Popschool ooit is begonnen. Tevens is het een knipoogje naar het platteland waar het meeste talent dat aanwezig is vanmiddag vandaan komt. Als je je ogen dicht doet waan je jezelf bijna in een busje van de Rijdende Popschool, met Groningse Americana uit de autoradio, roadtrippen met een kattenbak vol instrumenten om in elk dorp een bandje te starten.

Op podium Geel klinkt er een geluid dat wel erg afwijkt van de gitaarmuziek die tot nu toe de overhand heeft. Het Groningse synthpopduo Dort. heeft het podium bestegen met enkel een laptop, microfoon en een gitaar, maar maakt er veel geluid mee. Een mix van jaren '80 postpunk en synthpop (denk aan New Order of Killing Joke) laat zien dat computers ook erg geschikt zijn om herrie mee te maken. De composities zijn strak en donker, met een gepaste motorik-beat die zo herkenbaar is aan het genre. De zang laat op momenten wat te wensen over, en de muziek komt niet ten volle tot zijn recht in een overbelichte foyer met maar twee gekleurde lampen aan weerzijden van het podium. Toch geeft Dort wel een voorbeeld van een ander geluid. Misschien staat er wel een jonge gitarist te kijken die ineens zin krijgt om met synthesizers aan de slag te gaan.

Jong en oud, ervaren en onervaren vonden elkaar vanmiddag in MartiniPlaza. Wat de Rijdende Popschool het beste doet is laten zien dat iedereen muziek kan maken, en dan het liefst met elkaar. De oudere generatie kwam een eerbetoon brengen aan waar ze zelf ooit begonnen zijn, en inspireert zo misschien wel de nieuwe generatie om op hun instrumenten te blijven slaan. Het Rijdende Popschool festival mag zeker vaker terugkomen, maar tot die tijd kunnen we er gelukkig vanuit gaan dat er ergens in Groningen en Drenthe een busje van dorp tot dorp gaat dat tot de nok gevuld is met muzikaal speelgoed.