Jubileumeditie van TakeRoot sterk bezet Jubileumeditie van TakeRoot sterk bezet

De artiesten die optreden bij TakeRoot zijn oprecht. Het zijn artiesten met een scheur in de ziel en het hart op de juiste plaats. Ze maken je deelgenoot van hun levensverhaal, zonder alle ellende op te dringen. Mooie muziek, daar draait het om. Openingsact The Secret Sisters pakt het publiek direct in met een combinatie van loepzuivere samenzang en echte Southern humor. Ondanks dat de dames nummers aangereikt kregen van Bob Dylan en platen opnamen met T-bone Burnett en Jack White is van sterallures geen spoor te bekennen. De praatjes tussen de nummers door blijven bescheiden en dankbaar. Er wordt veel gegrapt met het publiek, en traditionele nummers en covers van onder andere Simon en Garfunkel worden afgewisseld met eigen werk. Begeleid door eenvoudig gitaarspel krijgen de stemmen van de gezusters Rogers alle ruimte om te schitteren. Een prachtig begin van het festival.

De Amerikaanse artiesten op TakeRoot nemen gedecideerd afstand van hun president Donald Trump. Alynda Segarra van Hurray For The Riff Raff zegt treffend: “We are Americans, though we come in peace.” De frêle frontvrouw verloochent haar Puerto Ricaanse roots niet: ze komt op voor haar door de Verenigde Staten stelselmatig gemarginaliseerde landgenoten en doet dat in een mix van stevige blues, surf, samba en bomba. Evenzo laten ook Tift Merritt en Margo Price zich weinig vleiend uit over hun regeringsleider.

Voor Price lijkt het tij voorgoed te zijn gekeerd na een levensverhaal vol klassiek country-leed (een akelige ex-vriend, drankproblemen en een tijd in de gevangenis). Debuutplaat Midwest Farmers Daughter deed het bijzonder goed en kreeg vorige maand met All American Made een waardige opvolger. De Amerikaanse speelt een prima set, begeleid door een enthousiaste band (“Thanks for blessing us with weed on the rider!”). De klassieke country van Price is mooi aangekleed met lapsteel en toetsen, maar gedurende de set is het materiaal soms voorspelbaar. Met protestlied All American Made krijgt de set gelukkig meer diepgang en is de zaal muisstil.
 

De drie imposante dames van The Como Mamas beginnen sterk met een a capella gospel. Elk van de mamas is gezegend met een dijk van een stem. De swing, die gospel zo heerlijk kan opzwepen dat elke twijfel over Zijn Bestaan wordt weggenomen, blijft helaas achterwege. Daarvoor is de begeleiding van gitaar en drum te droog en vlak.

Wie ruimschoots aan de verwachtingen voldoet is Eilen Jewell. De kleine Amerikaanse brengt traditionele rock-'n-roll met uitstapjes naar honkytonk en voodoo. Het werk van haar nieuwste plaat, Down Hearted Blues, komt ook voorbij. Het is een hoorbare breuk met het uptempo-werk van de voorgaande platen. Ze vertilt zich er niet aan. Jewell heeft het vocale vermogen om met al deze stijlen uit de voeten te kunnen. Bovendien kan ze terugvallen op een zeer goed ingespeelde begeleidende band, met daarin onder andere meestergitarist Jerry Miller. Het optreden is een hoogtepunt van het festival.