Jubileumeditie van TakeRoot sterk bezet - groningen

Oprecht

De artiesten die optreden bij TakeRoot zijn oprecht. Het zijn artiesten met een scheur in de ziel en het hart op de juiste plaats. Ze maken je deelgenoot van hun levensverhaal, zonder alle ellende op te dringen. Mooie muziek, daar draait het om. Openingsact The Secret Sisters pakt het publiek direct in met een combinatie van loepzuivere samenzang en echte Southern humor. Ondanks dat de dames nummers aangereikt kregen van Bob Dylan en platen opnamen met T-bone Burnett en Jack White is van sterallures geen spoor te bekennen. De praatjes tussen de nummers door blijven bescheiden en dankbaar. Er wordt veel gegrapt met het publiek, en traditionele nummers en covers van onder andere Simon en Garfunkel worden afgewisseld met eigen werk. Begeleid door eenvoudig gitaarspel krijgen de stemmen van de gezusters Rogers alle ruimte om te schitteren. Een prachtig begin van het festival.

Politieke lading

De Amerikaanse artiesten op TakeRoot nemen gedecideerd afstand van hun president Donald Trump. Alynda Segarra van Hurray For The Riff Raff zegt treffend: “We are Americans, though we come in peace.” De frêle frontvrouw verloochent haar Puerto Ricaanse roots niet: ze komt op voor haar door de Verenigde Staten stelselmatig gemarginaliseerde landgenoten en doet dat in een mix van stevige blues, surf, samba en bomba. Evenzo laten ook Tift Merritt en Margo Price zich weinig vleiend uit over hun regeringsleider.

Voor Price lijkt het tij voorgoed te zijn gekeerd na een levensverhaal vol klassiek country-leed (een akelige ex-vriend, drankproblemen en een tijd in de gevangenis). Debuutplaat Midwest Farmers Daughter deed het bijzonder goed en kreeg vorige maand met All American Made een waardige opvolger. De Amerikaanse speelt een prima set, begeleid door een enthousiaste band (“Thanks for blessing us with weed on the rider!”). De klassieke country van Price is mooi aangekleed met lapsteel en toetsen, maar gedurende de set is het materiaal soms voorspelbaar. Met protestlied All American Made krijgt de set gelukkig meer diepgang en is de zaal muisstil.

Takeroot 2017

Ambachtsgitaar

Voor Merritt blijkt de Kleine Zaal niet groot genoeg. Tot op het balkon zijn de plaatsen bezet voor deze Texaanse, die aan het begin van dit jaar haar zevende plaat uitbracht. Voornamelijk solo en slechts af en toe bijgestaan door haar vaste gitarist komt Merritt vocaal sterk uit de hoek.

Drommen is het ook in de kelder, waar de gitaarminiatuurtjes van Joost Dijkema goed tot hun recht komen. De Drent, ter elfde ure aan het programma toegevoegd, misstaat geenszins tussen het buitenlandse rootsgeweld. Zijn nummers zijn op ouderwetse country- en folkleest geschoeid en met veel bloed, zweet en tranen tot stand gekomen. Soms is gitaarspelen een ambacht.

Even later, bij Steve Gunn, puilt de kelder opnieuw uit en druipt het zweet van de muren. De gitaarvirtuoos uit Brooklyn begint solo met een ruim tien minuten durende versie van Old Strange, dat met zijn repetitieve melodie en ritme het publiek bijna in trance brengt. De band speelt een intense show. De broeierige sfeer gaat hand in hand met de soms psychedelische en lome nummers van de band. Misschien is TakeRoot niet helemaal de plek voor het gezelschap, maar Steve Gunn geeft een stukje authenticiteit aan het festival dat tussen de countrykitsch niet misstaat.

Takeroot 2017

Van gospel tot rock-'n-roll

De drie imposante dames van The Como Mamas beginnen sterk met een a capella gospel. Elk van de mamas is gezegend met een dijk van een stem. De swing, die gospel zo heerlijk kan opzwepen dat elke twijfel over Zijn Bestaan wordt weggenomen, blijft helaas achterwege. Daarvoor is de begeleiding van gitaar en drum te droog en vlak.

Wie ruimschoots aan de verwachtingen voldoet is Eilen Jewell. De kleine Amerikaanse brengt traditionele rock-'n-roll met uitstapjes naar honkytonk en voodoo. Het werk van haar nieuwste plaat, Down Hearted Blues, komt ook voorbij. Het is een hoorbare breuk met het uptempo-werk van de voorgaande platen. Ze vertilt zich er niet aan. Jewell heeft het vocale vermogen om met al deze stijlen uit de voeten te kunnen. Bovendien kan ze terugvallen op een zeer goed ingespeelde begeleidende band, met daarin onder andere meestergitarist Jerry Miller. Het optreden is een hoogtepunt van het festival.

Hoofdact

De absolute headliner van het festival is Jason Isbell. De ex-gitarist van Drive-By Truckers bracht deze zomer met zijn vaste begeleidingsband The 400 Unit het goed ontvangen album The Nashville Sound uit. Vanaf openingsnummer Anxiety eet de zaal uit Isbell’s hand. De band is overduidelijk gewend aan grotere zalen en speelt daardoor strak maar erg op de automatische piloot. Isbell zelf, in gilet en met de telecaster om zijn nek, knauwt met een dik accent zijn teksten de zaal in. Hij wordt zowel met gitaar als achtergrondzang begeleid door een uitmuntend spelende Sadler Vaden.

Hoe mooi die teksten zijn hoor je eigenlijk pas wanneer het geweld van de vierkoppige band wat verstomt en Isbell, dit keer met akoestische gitaar, solo een nummer inzet. Overal wordt om stilte gesist en in een intieme setting weet de man uit Alabama het publiek echt te ontroeren. Wanneer de band aan het eind van de set komt en Isbell voorstelt om de bullshit van een toegift over te slaan en lekker door te spelen stemt het publiek juichend in. Echt los gaat het niet, maar Jason Isbell And The 400 Unit is een terechte headliner voor deze twintigste editie.

Tattoos en spijkerjasjes

Wanneer in de foyer de feestact van Jesse Dayton begint, nadert het einde van het festival. Gelijk is te zien dat Dayton een begenadigd gitarist is, maar daar is alles wel mee gezegd. Dayton weet niets toe te voegen aan het standaard repertoire. Een vetkuif hier, armen vol tattoos daar en een handvol spijkerjasjes, vult u de rest zelf maar in. De heren doen er alles aan om het publiek een leuke avond te bezorgen, en de alcoholconsumptie van het publiek in acht genomen lukt dat heel aardig.