De muziek van Pile is voor de luisteraar met een fijne smaak. Met dissonante partijen, postrock-achtige explosies en onheilspellende loopjes creëert deze Amerikaanse groep muziek die je nergens anders hoort. Liefhebbers van onconventionele muziek zullen niet teleurgesteld zijn door de jongens uit Boston. De band heeft zich namelijk verdiept in compositie. Tempowisselingen en veranderingen in gevoel, intensiteit en toonsoort komen vanavond voorbij, bij Pile vormen deze trucs de basis van de nummers. Je vraagt je steeds af: “Komt dit loopje ook weer terug of niet?” De heren spelen krachtig, maar blijven bescheiden in houding en presentatie. Dat komt goud uit, want de muziek eist al genoeg aandacht op.
Uit een kelder in Ohio’s Cleveland komen ze, de broertjes O’Connor van Archie and The Bunkers. “USA Hi-Fi Organ Punk” noemen ze hun muziek en het materiaal dat ze hebben uitgebracht liegt er niet om. Liefhebbers van vuige, straightforward muziek worden vanavond op hun wenken bediend. Wie zich heeft voorbereid op een avondje lichtvoetige orgelpret in Vera moet zich van zijn flexibele kant laten zien. Zowel de hoofdact als het voorprogramma, dat wordt verzorgd door Pile, zijn namelijk alles behalve licht verteerbaar.
Onconventionele muziek
©
Harold Zijp / HZ
Postrockherrie
Pile speelt een set van een uur, wat knap lang is voor een voorprogramma. Gevoelsmatig duurt de gig een stuk langer. De luisteraars hebben namelijk iedere hersencel nodig om de overwegend dissonante muziek te verwerken. De stukken rechttoe-rechtaan rock maken het geheel meer ontspannen en mogen daarom best wat meer ingezet worden. Gelukkig is daar tourkameraad Boris, die tijdens het laatste nummer op de bas speelt. De muziek versimpelt: er wordt voor deze keer slechts anderhalve minuut snijdende postrockherrie gespeeld. Een mooi slotakkoord voor de intrigerende set.
Flink blazen op aftandse instrumenten
“AND NOW I WANNA BE YOUR DOG,” schreeuwt Emmet O’Connor van Archie and The Bunkers om klokslag half elf. De insteek van het duo is al snel duidelijk: flink blazen op aftandse instrumenten. Er is een duidelijk verschil in speelstijl te horen bij de broers. Cullen tapt met zijn surrogaat leslieorgel inspiratie uit het vaatje van The Doors en in Emmets maniakale spel hoor en voel je met name invloeden uit de punkhoek. Beide jongens zingen er ook nog eens bij. Wat leuk is, is dat ze een eigen manier van liedjes schrijven hebben. Ieder nummer heeft zijn eigen leadzanger en Cullen voegt graag een vleugje powerpop aan de liedjes toe. Emmet maakt het allemaal niet zo veel uit: zolang hij flink kan schreeuwen vermaakt hij zich prima.
©
Harold Zijp / HZ
Schoonheidsfoutjes
Archie and The Bunkers toert nu al een krappe maand door Europa. Wellicht is dit de reden dat het optreden halverwege het optreden inzakt qua intensiteit. De strakke focus verslapt en er sluipen ook wat schoonheidsfoutjes in de set. De twee bieden in tegenstelling tot Pile genoeg om naar te kijken dus veel invloed op het optreden heeft het gelukkig niet. Cullen maakt bijvoorbeeld mooie slangachtige bewegingen achter het orgel. Zijn benenwerk lijkt geïnspireerd te zijn door een vastlopend computerspel.
Mooi slot
Emmet steelt aan het einde van het optreden de show. Er komt ook hier een tourkameraad het podium op, die plaats neemt achter het drumstel. Emmet duikt het publiek in om vervolgens weg te schieten onder het podium. We horen wat gekreun en gegorgel onder de podiumdelen vandaan komen. Even later komt hij, ongedeerd, weer bij ons terug om het einde van de avond in te luiden. Een mooi slot van een enerverende avond in Vera.
©
Harold Zijp / HZ
©
Harold Zijp / HZ
©
Harold Zijp / HZ