Drie heren, een frontvrouw en de romp van een paspop, dat is The Mudd. De jonge muzikanten beginnen wat stijfjes en ongemakkelijk aan de show. Dit vormt voor enkele meegekomen fans echter geen belemmering om het concert live op Facebook te delen met de thuisblijvers. De nummers die de groep speelt liggen lekker gemakkelijk in het gehoor en frontvrouw Taska Smit beschikt over een aangename stem waar veel gevoel in schuilt. De potentie is dus aanwezig. De muzikanten lijken hun plek op het podium naarmate de show vordert beter te vinden, en dit resulteert in een almaar beter wordend concert. Het hoogtepunt van het optreden is het liefdeslied Love Apparatus. Vergis je niet: dit is geen doorsnee ballad, maar een slim in elkaar stekend nummer met verassende, uitgesponnen passages. De band lijkt opgelucht en terecht zeer tevreden nadat dit nummer voor de eerste keer live ten gehore is gebracht. Hierna zit de band er lekker in en werkt een keurige set af. Afgaande op wat we vanavond hebben gezien, mogen we nog veel moois van The Mudd verwachten.
De heren van Cloud Nothings staan vrijdagavond voor de derde keer in een paar jaar tijd in Vera op de planken. De band speelde hier eerder twee ongelofelijk goede shows en won met het album ‘Attack On Memory’ in 2012 de Vera Poll voor Beste Plaat. Toch ontbreekt wonder boven wonder de naam van de band nog op de welbekende muur. Met een nieuw album op zak is het hoog tijd om hier verandering in te brengen. Als support speelt vanavond The Mudd, een stel jongelingen uit ons eigen Groningen. De band had de eer om de laatste show in Pino ooit te verzorgen. Al met al een veelbelovende avond. 3voor12 groningen was erbij en brengt verslag uit.
The Mudd
Cloud Nothings
In pakweg een kwartiertje wordt het podium gereed gemaakt voor Cloud Nothings. Het viertal uit het Amerikaanse Cleveland heeft net als The Mudd een aantal nummers nodig om op stoom te raken, maar zodra de band de smaak te pakken heeft is er ook echt geen houden meer aan. Onverstoorbaar wordt het ene na het andere nummer erdoorheen gejaagd, met complimenten voor drummer Jayson Gerycz, die zijn eigen moordende tempo soms nog maar net lijkt bij te houden. De man drumt de botten uit zijn armen, maar houdt daarmee de gehele band keurig in het gareel. Gecombineerd met de overtuiging waarmee zanger Dylan Baldi in de microfoon staat te schreeuwen en het gescheur van de gitaren, zorgt dit voor een behoorlijk intensieve set. Hierbij moet gezegd worden dat het nieuwe werk van de band feilloos overeind blijft naast de klassiekers zoals Fall In.
Een klein uur en een geweldige set later stapt de groep het podium weer af. Heel eerlijk: het beste moment van de show moet dan nog komen. De toegift, zo’n tien minuten lang, trekt het laatste restje energie genadeloos uit de band en de zaal. Zanger Baldi: “We are going to continue to play for you, because we are fucking tough”. Vera verandert in een zweterige moshpit, waarbij we gitarist Hugo Heinen van The Mudd het podium zien beklimmen om er vervolgens af te duiken. Het verstand gaat nog even op nul en dat resulteert in een schitterend spektakel en een waardig einde van de avond. Wederom zet Cloud Nothings een onvergetelijke show neer, waarmee de band een plekje op de muur dubbel en dwars heeft verdiend. Het overkoepelende oordeel over vanavond? Dylan Baldi zei het al: fucking tof!