De vrijdag van Sonic Whip 2024 is voor de fijnproevers De vrijdag van Sonic Whip 2024 is voor de fijnproevers

Het instrumentale Mantra Machine bewijst dat we niet buiten de landsgrenzen hoeven te kijken voor goede muziek. Het psychedelic/space rocktrio weet vanaf openers ‘Hydrogen’ en ‘Delta-V’ (beide van Heliosphere uit 2019) de aandacht te grijpen en deze niet meer los te laten. Hoewel het geluid nooit echt ver verwijderd is van Kyuss en My Sleeping Karma weten ze toch een eigen stempel te drukken op de muziek. Vooral de afwisseling tussen meeslepende psychedelic en stevige stoner zorgen voor een grote glimlach op het gezicht.

We blijven nog even in de buurt. Kintsugi Empire mag dan een nieuwe naam in de lokale scene zijn, de man achter die artiestennaam is dat zeker niet. Pieter Holkenborg speelde eerder met o.a. Automatic Sam en Shaking Godspeed en zou je ook kunnen kennen van Geishas of Doom. Samen met Daan Wopereis (Temple Fang/Geishas Of Doom) op drums en basigitarist Sebas van Olst (Atlanta/Typhoon) presenteert hij vandaag het debuutalbum 'Shun'.

En met deze show op Sonic Whip geeft Holkenborg nadrukkelijk zijn visitekaartje af. Het trio combineert stoner, bluesy intermezzo’s en funky baslijnen, maar weet er wel een heel mooi – en tof - geheel van te maken. Luister bijvoorbeeld eens naar ‘Into Nothing’ en ‘Underwater Rodeo’: het hadden twee totaal verschillende bands kunnen zijn, maar binnen dit project past het heerlijk bij elkaar. Wij zijn overtuigd en zijn erg benieuwd wat Pieter Holenborg met Kintsugi Empire gaat doen.

Delving is een side-project van Nicholas DiSalvo, die we onder meer kennen als de frontman van Elder. De instrumentale muziek begeeft zich op het vlak van psychedelic, progressive en post-rock. Met slechts één album op zak (Hirschbrunnen uit 2021) is het niet verrassend dat er afgetrapt wordt met ‘Ultramarine’ en ‘Delving’, maar de verve waarmee de muziek gespeeld wordt maakt ons wel enthousiast. Alles klopt tot in de puntjes. Hoewel er nauwelijks contact wordt gemaakt met het publiek, weten ze van begin tot eind te boeien.

De Noren van Full Earth brachten eerder dit jaar hun debuutalbum Cloud Sculptors uit en wisten daarmee aardig wat buzz te creëren. Niet heel gek als je weet dat heel Kanaan – die we later vandaag nog gaan zien – in de band zit en dat de drummer van beide bands, Ingvald Vassbø, vorig jaar nog gedrumd heeft met Motorpsycho. Twee nummers krijgen we vandaag te horen, ‘Full Earth part I: Emanation’ en ‘Cloud Sculptors’: samen toch goed voor een show van zo’n 40 minuten.

Gelukkig hebben ze geen enkele moeite om er een geweldige show van te maken. De gehele band staat voor op het podium om nadrukkelijke contact te zoeken met het publiek en er wordt bijna drie kwartier lang vol gas gegeven. Rustmomentjes? Die zijn spaarzaam en echt nodig om weer op adem te komen. Zodra het orgel begint word je weer langzaam opgezweept voor het tweede deel. Van het eerste nummer, welteverstaan. Full Earth mag toch als de eerste echte verrassing van deze editie beschouwd worden.

Minder verrassend, maar daardoor zeker niet minder goed, is het Oekraïense Stoned Jesus. De doomband zou eigenlijk vorig jaar aantreden, maar moest om welbekende redenen helaas afzeggen. Gelukkig kunnen ze dit jaar alsnog act de présence geven, iets waar de band ook zichtbaar enthousiast door lijkt. En we moeten toegeven: na de eerdere bands is een stevige doomband een fijne afwisseling. De band kan dan ook vrij weinig fout doen. Zeker als ze – als een van de weinige bands op het festival – een ode brengen aan de pas overleden Steve Albini lijken ze bij het publiek niet meer stuk te kunnen. Toch is afsluiter ‘I’m The Mountain’ het echte hoogtepunt van een hele fijne set.

“You make us sound like a prog-rock band. ‘Ladies and gentlemen, introducing Mike Milligan and the Kitchen brothers!’ “ Een mooie ode aan Fargo, waarbij Mike Milligan plaats heeft moeten maken voor Mojo & The Kitchen Brothers. En daar zijn we niet rouwig om, gezien het hoge tempo waarmee de Belgen uit de startblokken schieten. Niet voor het eerst horen we vandaag blues en psychedelic met elkaar verweven worden, en ook dit keer is het weer van een heerlijk niveau.

De twee drummers zorgen voor een extra strakke ritmesectie, maar net zo belangrijk is de harmonische zang: vier van de zes bandleden hebben een microfoon voor hun neus. De heren knallen door een geweldige set met onder meer ‘Shangri-La’ van debuutplaat Mojo’s Heavy Cream (2023). Een overtuigende show van een band die we snel weer een keer terug hopen te zien. Het Valkhof Festival misschien?

Nog geen jaar geleden stond Minami Deutsch al op het Valkhof Festival verkozen we toen nog tot de op één na beste band van de Vierdaagsefeesten. Dus wat kan er nog gezegd worden dat collega Marijn Davids toen niet schreef? Bijzonder weinig, blijkt al snel. De show lijkt enorm veel op de geslaagde show van de vorige keer, en dat kunnen we de Japanse band natuurlijk niet kwalijk nemen. De minimalistische psychedelic rock, waarbij de zang onderdeel wordt gemaakt van de muziek, wordt nog steeds tot in perfectie gespeeld. Wie de show van vorig jaar gemist had, heeft nu het geluk dit in te kunnen halen. En voor wie er wel bij was? Ach, een topfilm kijk je ook gerust twee keer.

Daar zijn ze weer! Dit keer komen de drie Noren onder de noemer Kanaan de bühne op, en het verschil met Full Earth is al vrij snel duidelijk. Bij Full Earth wordt dan misschien een breder scala aan instrumenten ingezet, het hypnotiserende effect van de muziek is niet minder groot. Als trio lijkt de groep haast zelfverzekerder op het podium te staan. Het muzikale eindresultaat is in elk geval een stuk steviger en, zoals een omstander halverwege de show omschrijft, “het wordt nu wel ingewikkeld”.

Met zes albums tussen 2020 en 2023 is er genoeg materiaal om uit te putten, maar vandaag mogen we toch wel spreken van een echte traktatie. De manier waarop ‘Double Sun, Pt. 1’ en ‘Double Sun, Pt. 2’ worden opgerekt en naadloos aan elkaar worden verweven is werkelijk fenomenaal. Ook ‘Downpour’, toch zeker niet het makkelijkste nummer van vandaag, blinkt uit door de jazzy ritmes die tijdens enkele gitaarsolos gespeeld worden. Een waanzinnige show!

Witchcraft is – in elk geval qua aanhang - verreweg de grootste band die vandaag geprogrammeerd staat. De Zweedse act gaat alweer 24 jaar mee, met zanger/gitarist Magnus Pelander als enige constante factor in de line-up. Ze staan garant voor een mix van toegankelijke doom en occulte rock. Het bekendste wapenfeit van de groep is het album Legend uit 2012, het meest recente album is Black Metal (2020): in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden is de plaat gevuld met akoestische muziek, waarop Pelander zowel de gitaar als de zang voor zijn rekening neemt.

Beide albums worden vandaag achterwege gelaten. Geen probleem, want met nummers als ‘Maelstroem’, ‘Theory of Consequence’ (beide van Nucleus, 2016), ‘Wooden Cross (I Can’t Wake The Dead)’ en ‘Queen of Bees’ (beide van Firewood, 2004) heeft de band nog genoeg sterke nummers in petto. De riffs lijken soms haast afkomstig van verloren Led Zeppelin of Black Sabbath albums: wij klagen niet. Ook speelt de band strak, maar mist het wel de pit en de gretigheid waar we vandaag al zo vaak mee verwend zijn. Een hele degelijke show, waarbij het echte vuurwerk uitblijft.

De afsluiter wil nog wel eens een opvallende band zijn. Een die niet helemaal binnen de dag past of die het juist extreem of energiek uit hoek komt. Geen van die labels past echter bij Black Helium. De psychedelische rockband uit London speelt een mix van stoner en psychedelische rock, maar kleurt daarbij keurig binnen de lijntjes. Zo mist ‘Another Heaven’ de scherpe randjes die het op Um (2023) wel heeft. Het stevigere ‘Hippie On A Slab’ (The Wholly Other, 2020) komt daarentegen wel prima tot zijn recht vanavond.