De wandelvierdaagse is gestart met de Dag van Elst, een prima wandeldag. Terwijl de één loopt viert de ander feest: in de stad, park of op het strand. Met 1582 optredens deze Vierdaagsefeesten is er genoeg voor iedereen. 3voor12 Gelderland rent weer dwars door Nijmegen en komt thuis met een lijst hoogtepunten van de dinsdagavond.

11. Gotu Jim

Gotu Jim laat het Labyrinth dansen met poëtische raps

De fans van Gotu Jim doorstaan weer en wind om hun held te zien. De band begint een kwartier later dan gepland en in die tijd komen er nog wat slagregens over het Labyrinth. Fans schuilen onder doeken, tafels of worden zelfs creatief met vuilniszakken.

Als de band eenmaal begint te spelen, stroomt het publiek naar het midden van het Labyrinth toe. Regen of geen regen, er gaat gedanst worden. De stijl van Gotu Jim doet hier en daar denken aan die van Ronnie Flex, en je ziet dat hij veel van De Jeugd van Tegenwoordig heeft geleerd. Toch doet hij vooral zijn eigen ding en combineert hij rap, die af en toe poëtisch aandoet, met elektronische tracks.

De nummers gaan voornamelijk over drugs, maar hebben tussen de regels door meer diepgang als het gaat over niet goed in je vel zitten en het willen vergeten door drugs. De fans, voornamelijk Gen Z’ers, zingen vrolijk mee. Publiek van een wat oudere generatie kijkt verwonderd om zich heen, alsof ze in een andere wereld beland zijn.

Hoe verder het optreden vordert, hoe dansbaarder de muziek wordt. Tegen het eind komt zelfs de zon door de wolken. Ondertussen staat het Labyrinth helemaal vol. Gotu Jim en zijn publiek hebben de regen weg gedanst. (MR)

10. Zbigniew

© Ewa Zaremba

Zbigniew brengt doorgewinterde luisteraar in trance in Valkhof Kapel

"Experimentele Poolse elektronica gespeeld op een accordeon" – voor een artiest met die omschrijving kan je de gemiddelde 3voor12-redacteur midden in de nacht wakker maken. Dus nemen we plaats in de Kapel waar op dinsdagavond precies dat te wachten staat. Gewapend met een laptop, een accordeon en een rits pedalen waar menig gitarist jaloers van zou worden, gaat Zbigniew aan de slag met zijn set.

Kun je het muziek noemen? Nauwelijks. Het is vervreemdend en de dissonante klanken klinken bij vlagen als een gecorrumpeerde Sega Megadrive. Toch werkt het, want in al het gekraak en gepiep begint ineens ritme en melodie te ontstaan die hypnotiserend werkt. Als een personage uit de dystopische sci-fi novel Infinite Jest kunnen we niets anders dan in een trance met open mond blijven kijken en luisteren.

Na afloop moeten we weer even wennen aan de gewone wereld. Laten we wel wezen: een optreden als dit is niet voor iedereen weggelegd, maar een bijzondere ervaring was het zeker. (ML)

9. Qwanqwa

© Marcel Rommens

Met Qwanqwa het slechte weer wegdansen

Tegen acht uur is er geen ontkomen meer aan: de regen valt met bakken uit de hemel. Erg jammer voor al die acts die rond dat tijdstip geprogrammeerd staan, want publiek is er nauwelijks te bekennen. Zo ook bij Qwanqwa, de Ethiopische band die op Podium Bloem voor slechts een plukje bezoekers de planken betreedt. Een gemis voor degenen die er niet zijn want de band speelt op traditie gebaseerde psychedelische muziek waarbij het lastig is stil te blijven staan. Zoals bij opener 'Maleda'  waarbij de steeds terugkerende zelfde ritmes hypnotiserend werken, of bij 'Blen' dat weliswaar iets kalmer is dan het openingsnummer maar dat nog steeds fascinerend en betoverend overkomt.

Qwanqwa bestaat ondermeer uit Kaethe Hostetter op elektrische viool en Endres Hassen Ahmed op een zelfgebouwde masenqo, een eensnarig strijkinstrument dat vooral gehanteerd wordt bij traditionele muziek uit Ethiopië en Eritrea. De band nam deel aan projecten met de Nederlandse experimentele band The Ex, en het experimentele is vanavond ook zeker te horen. 'Mela Mela' bijvoorbeeld mengt vrije jazz met funk, roots en psychedelica. Tegen half negen stroomt het veld voor het podium vol en wagen de vele bezoekers zich aan een dansje, voortbewogen door de energieke set van de band. Of het dansen heeft geholpen is niet bekend, maar feit is wel dat het rond die tijd stopt met regenen. Qwanqwa betekent taal in het Amhaars: vanavond is het de universele taal van muziek die band én publiek samenbrengt. (PSB)

8. Devon Rexi

© Marcel Rommens

Devon Rexi laat publiek dansen in de regen

Het is zeven uur, etenstijd op het Valkhof Festival, en nog maar weinig mensen staan op de vlonders voor de Boog. Ondanks een oproep van Simon Mamahit om dichterbij te komen, blijven de eters zitten en lopen de passanten door. De Amsterdamse band Devon Rexi, bestaande uit drummer Nic Mauskovic van The Mauskovic Dance Band en Nushin Naini op bas en vocals, betreedt het podium. Ze worden vanavond bijgestaan door een gitarist en een elektronische percussionist, die met een pedalboard voor soundscapes zorgt, terwijl hij ook op de melodica blaast.

Nushin, gehuld in een witte bruidsjurk, staat statisch op het podium met haar headless bas en zingt in een eigen taal. Via het Amsterdamse label South of North hebben ze de ep Tambal en de mini-lp Biya Ba Man uitgebracht. Volgens de bio speelt de band muziek die de no wave en avant-garde jazz omarmen, waarbij het uiteindelijk vooral om de dansbaarheid draait. Halverwege de set begint het te regenen, waardoor de bezoekers zich verder terugtrekken onder de bomen, behalve een paar dappere zielen die de dansbaarheid van de muziek herkennen en heerlijk in de regen dansen. “Sorry voor de regen," zegt Nic nog, maar voor de dansers op de vlonders maakt het niets uit. Waar de band een uur staat geprogrammeerd, is het na 36 minuten einde set. Devon Rexi verdient meer publiek en minder regen. (EM)

7. Isabella Lovestory

© Matthijs Mekking

Isabella Lovestory is de vertaling van sexy in latin

Isabella Lovestory is een reggaeton-artiest uit Honduras. Of eigenlijk maakt ze perreo-pop, een manier van dansen die in het Nederlands het best vertaald kan worden als ‘het op de heupen hebben’. Dat het vanavond laat op het Bloem-podium niet alleen om de muziek gaat, maar ook om de show, is vanaf het eerste moment duidelijk. “My hips don’t lie,” zong Shakira ooit, en voor Isabella geldt dat al helemaal. Na het tweede nummer is het kostuum al half uit en de body workout nog maar net begonnen.

Het publiek gaat er lekker op, en Isabella zoekt regelmatig contact. Er staan behoorlijk wat mensen die haar repertoire al goed kennen. De meeste nummers komen van haar enige full-length album Amor Hardcore, maar ze zingt ook nieuwer werk, waaronder de singles ‘Botoxxx’ en ‘VIP’. Haar bekendste nummer, het iets oudere 'Mariposa', is de afsluiter. Isabella is swingend, prikkelend en opzwepend. How to say sexy in Latin? Here’s how you say it: Isabella Lovestory. (MM)

6. Farida Amadou

© Egbert Middelink

Farida Amadou intrigeert met haar basgitaar

Als de kapel op het Valkhof volstroomt met mensen, begint Amadou te spelen. Ze gaat zitten, pakt haar basgitaar en kijkt niet meer op of om. Het publiek wordt meteen meegezogen in het optreden.

Amadou begint rustig te tokkelen en het ritme dat ze creëert, brengt het publiek in een trance. Dit wordt ruw verstoord door het krassende geluid van stokjes die over de snaren van haar bas worden getrokken.

De kleine vrouw in het midden van de kapel, die in België al behoorlijk bekend is (o.a. als ex-bassiste van Cocaïne Piss), is een improvisatieartiest. Ze neemt je mee op reis door haar muziek, en je komt allerlei emoties tegen. En dat alles met alleen een basgitaar, waar ze geluiden uitkrijgt waarvan je niet wist dat een basgitaar dat kon. Ze mixt alles aan elkaar: diepe, duistere geluiden, getokkel, gedrum en gestamp. Ondertussen komen invloeden in minimale vorm voorbij: blues, rock, jazz en Afrikaanse ritmes. Amadou gaat zelf helemaal op in wat ze doet.

Pas aan het eind, als ze opkijkt en haar applaus in ontvangst neemt, schrikt ze van hoeveel mensen er eigenlijk in de kapel zitten en staan. Ze is een rasmuzikant die met haar basgitaar het publiek intrigeert en emoties oproept die moeilijk te duiden zijn. Maar dat deze vrouw bijzonder is, daar zijn ze het allemaal over eens. (MR)

5. Cocobolo

© Marijn Davids

Muzikale verbeelding bij Cocobolo

Een mix van old school funk, psychedelische rock en surfgitaar typeert de muziek van Cocobolo. Met optredens bij de Popronde, Le Guess Who? en Eurosonic Noorderslag staat het drietal uit Haarlem en Amsterdam vandaag op de Boog in de zon. “Applaus voor de zon!” roept gitarist Eric Bandt, die aangeeft dat de band dit jaar tot nu toe alleen maar in de regen heeft gespeeld.

Het startpunt voor hun instrumentale muziek is een visueel thema, waarbij de muziek steeds als een soundtrack fungeert. Met een tromgeroffel start de band de set. De surfgitaar overheerst het eerste deel, maar in de tweede helft gaat het tempo iets omhoog. Het klinkt als Kruangbin met een vleugje YĪN YĪN, wat niet verwonderlijk is aangezien Erik ook in YĪN YĪN speelt.

Het podium is nog nat van de regen, waardoor het drietal dichter bij elkaar staat en er een leuke interactie ontstaat. Achterin het publiek wordt de muziek ervaren als achtergrondmuziek, terwijl men vooraan danst en na elk nummer applaudisseert. Het zou mooi zijn als op de backdrop de visuals gepresenteerd worden die bij de nummers horen, om zo ook het publiek achteraan bij de muziek te houden. (EM)

4. Ana Frango Elétrico

© Marijn Davids

Ana Frango Elétrico weet na moeilijke start het publiek voor zich te winnen

Het weer zit tegen op deze eerste wandeldag van de Nijmeegse Vierdaagse. Rond de klok van acht is de serieuze bui van even daarvoor nog niet over wanneer Ana Frango Elétrico uit Brazilië het Arc-podium betreedt. Hen vangt aan met een instrumentaal niemandalletje, exact van het kaliber dat standaard wordt gebruikt bij beelden van Wimbledon als het toernooi stil ligt vanwege de regen. De band bestaat naast Ana uit drie heren, een gitarist, een bassist en een drummer. Zodra hen achter de synthesizer staat en de microfoon ter hand neemt, komt er leven in de set door diens warme stemgeluid.

Nog altijd komt de regen met bakken naar beneden, zichtbaar ook op het podium, en is hun uitzicht dat van paraplu’s en poncho’s. “For me it’s cold,” verontschuldigt Ana Frango zich, terwijl hen een extra shawl om de nek bindt. Als Ana moeite heeft om de aandacht vast te houden, zie je een bepaalde nonchalance bij hen terug. Hen speelt zelfs een stuk synthesizer met diens hoofd. Zodra de regen stopt en de zon doorbreekt, wordt het snel drukker voor het podium. Diens Portugese teksten zijn helaas voor het overgrote deel van het publiek onverstaanbaar, maar als Ana Frango een sterke track van diens nieuwste album, uitgebracht op het Mr. Bongo-label, laat overvloeien in Crystal Waters’ ‘Gypsy Woman,’ komt het publiek eindelijk los. In het slotnummer vraagt Ana aan iedereen om mee te zingen, en dat krijgt flink wat navolging. (ED)

3. Kaboutertje Putlucht

© Anne Brans

Kaboutertje putlucht sluit de dinsdag op Valkhof Festival af met een knal

Er wordt geraved, gedanst, gehakt, geschreeuwd. De armen gaan allemaal de lucht in en dat al voor het eerste nummer begonnen is. Kaboutertje Putlucht is in het afgelopen jaar uitgegroeid tot een heuse Nijmeegse legende. 

De band begon ooit bij Café de Plak, vorig jaar stonden ze bij de Boog op het Valkhof Festival en inmiddels weten ze de Arc dus helemaal plat te spelen. Ze hebben zelfs een nieuw nummer speciaal voor de vierdaagse: ‘In de Waal zien zakken’.  

De nummers van Kaboutertje putlucht zijn precies helemaal over het randje en daarom zo lekker. Ze gaan over de dingen die we allemaal wel eens denken, maar nu worden ze over het publiek geschreeuwd. En dat publiek schreeuwt en springt mee. Nummers als ‘Geen empathie’ en ‘De Henny roast’ worden met luid gejoel en heen en weer vliegend wc-papier ontvangen. De muziek die ze maken kan worden omschreven als punk, met een snufje wave, afgetopt met een dikke ravesaus, de perfecte combinatie als afsluiter van de dinsdag op het Valkhof Festival. 

Als het laatste nummer voorbij is, wil het publiek meer. Helaas zijn de regels streng en scheurt zanger Barry het podium af met een scootmobiel. Het raven, dansen, hakken (zelfs personen op krukken hakken mee) gingen het hele optreden door. De Nijmeegse legende heeft zichzelf waargemaakt. (MR)

2. Fresku

© Matthijs Mekking

In de zevende hemel dankzij een majestueuze Fresku

Acht jaar geleden stond Fresku ook in de Stevenskerk en toen was het onwennig, een hiphop zitconcert is iets wat zowel rapper als publiek vreemd is. Deze keer weet iedereen wat ze kunnen verwachten.De band begint met enkele rustige nummers, voornamelijk van het album In Het Diepe. Deze songs lenen zich goed voor in de kerk. Fresku is een beetje nerveus, altijd, twijfelen aan wat gaan de mensen vinden, misschien is er wel weer een recensent in de zaal. Maar hij is vooral blij dat er zoveel mensen zijn, man en vrouw, jong en oud, wel nog steeds voornamelijk wit. Hij voelt de liefde en de energie.

Na een klein half uurtje beheerst spelen is het tijd voor verandering en wordt het publiek dan toch aangespoord om te gaan staan, om naar voren te komen. Na een treffende Joe Biden-imitatie volgt ‘Kreeft’ en barst het feest pas echt goed los. Vorige keer voelde dit dus  onwennig, nu is het gepland en klopt het. Maar het is niet alleen maar knallen vanaf nu, er wordt gas terug genomen en een indrukwekkend kalme versie van ‘Kutkop’ (vloeken in de
kerk) volgt. Ook de uitvoeringen van ‘Nieuwe Dag’ en ‘Nooit Meer Terug’ zijn betoverend.

Daarna kippenvel bij ‘Altijd Alleen’, ook een speciaal moment voor de 13-jarige Julie die de tekst moeiteloos mee kan zingen. “Zij zingt mijn teksten beter dan ik” aldus Fresku. Daarna is het nog genieten van onder andere 'Moeiteloos' en 'Ik Wil'. Natuurlijk wordt er wel afgesloten met een echte banger, en iedereen springt op 'Twijfel'. Fresku zelf hoeft nergens meer aan te twijfelen, hij zet een geweldig opgebouwde set neer die werkt in de kerk, waar
vreugdevol dansen wordt afgewisseld met imposante, rustige uitvoeringen van zijn hits. Dit is next level, zevende hemel level. Alle liefde voor Fresku. (MM)

1. Angélica Garcia

© Marijn Davids

De krachtige performancekunst van Angélica Garcia

Het grote Arc-podium is bijna leeg wanneer Angélica Garcia uit Los Angeles begint aan haar performance. Ze knielt en vouwt zich ineen voor het drumstel, terwijl de muziek langzaam aanzwelt. Angélica is van top tot teen gestoken in zwart leer, met hoge laarzen en kousen tot over de knie. De muziek komt 'live' bijna allemaal uit een doosje, wel aangevuld met livedrums, maar haar stem! Haar stem is ijzersterk. Ook weet ze het grote lege podium moeiteloos te vullen met haar sierlijke bewegingen.

Terwijl ze al vroeg in de set 'Karma The Knife' speelt, verschijnt deze week haar nieuwe album Gemelo, volledig in het Spaans na haar Engelstalige voorlaatste album. Haar Mexicaanse roots en klassieke opleiding hebben van deze muzikale nomade een sterke vrouw gemaakt, vergelijkbaar met wereldsterren als Rosalía. Ondanks de rustige avond op het Valkhof, weet ze moeiteloos alle aanwezigen te boeien. Na het uittrekken van haar leren jas wordt de performance nog intenser; ze kijkt regelmatig mensen in het publiek aan en laat bij het slotnummer 'Paloma' de voorste rijen meezingen in de microfoon. (ED)

Fotoverslag van de maandag