Down The Rabbit Hole Dag 3: alle artiesten houden van Down The Rabbit Hole Down The Rabbit Hole Dag 3: alle artiesten houden van Down The Rabbit Hole

De programmeurs van Down The Rabbit Hole hebben in ieder geval een goede inschatting gemaakt om de vier Rotterdammers van Elephant in de voormiddag de Fuzzy Lop te laten openen. De zachte stem van zanger Frank Schalkwijk zal voor menig feestbeest dat met een knallende kater het terrein op strompelt binnenkomen als twee paracetamolletjes. De dromerige indiepop bedient zowel de bezoeker die met zijn eerste kop koffie in de hand de slaap nog uit zijn ogen moet wrijven, als de bezoeker die alweer voorzichtig een dansje wil doen. (Ted van Aanholt)

Het Vlaamse Ramkot is al een tijd bezig aan zijn opmars langs de Beneluxe festivals en clubs en ook vandaag staat het Gentse trio voor een volle Fuzzy Lop. Ze brengen hun Queens Of The Stone Age-achtige rock even geroutineerd als effectief. Het enthousiasme van de band compenseert hun gebrek aan originaliteit. Muzikaal kleurt men netjes binnen de lijnen. Toch werkt het voor het publiek buitengewoon aanstekelijk. Het blijft gedurende het hele optreden een gezellige boel op deze zondagmiddag, al zitten de ruige randjes bij Ramkot vooral aan de buitenkant. (Marijn Davids)

Naaz kondigde het afgelopen week al aan op Twitter, de show op Down The Rabbit Hole zou ‘zo goed’ worden. Na afloop van haar optreden klinkt dat zelfs als een understatement. Haar eerste optreden op een groot festival, in de week dat haar documentaire Azadî (over haar comeback na een zeer moeilijke periode) uitkwam, is een combinatie die zorgt voor een van de meest memorabele concerten van het weekend. Naaz staat in de Teddy Widder, zo open en kwetsbaar, tegelijkertijd zo sterk en vrolijk, dat iedereen tot ver buiten de tent voelt waar ze over zingt en praat.

Ook in het Koerdisch en het Frans komt de boodschap keihard binnen. Naaz lijkt het enthousiasme van elk van de zeventienduizend bezoekers die in de Teddy staat te luisteren, zingen of huilen, in zich op te willen nemen. Om vervolgens haar geluk op het podium weer met het publiek te delen. Na afloop van het optreden twittert ze: 'Wil echt vanaf vandaag zijn wie ik op het podium ben!! confident woman die weet dat ze dit verdient!!!' Wij hopen het ook Naaz, want ben jij een cadeau voor muziekliefhebbend Nederland. Als kers op de taart werd vandaag ook bekend dat ze morgenavond het voorprogramma van Lana Del Rey in Ziggo Dome mag verzorgen. (Ted van Aanholt)

De programmering van het Amerikaanse dance-duo SOFI TUKKER op de Hotot lijkt een schot in de roos. Niet eerder dit weekend kreeg een act het publiek zo in beweging op dit middagtijdstip. De dansende mensenmassa reikt tot ver voorbij het meer naast het terrein. SOFI TUKKER klinkt en oogt echter voornamelijk als een dj-set, met een minimale actieve muzikale inbreng van de kleurrijk uitgedoste bandleden Sophie Hawley-Weld en Tucker Halpern.

Ze delen het podium met enkele dansers, maar staan zelf vooral achter de knoppen om een uur lang EDM over de groene heuvels te laten schallen. Down The Rabbit Hole oogt even als Tomorrowland. Zien we hier de toekomst van het festival? Voor de meer traditioneel ingestelde muziekliefhebber wellicht geen aantrekkelijk vooruitzicht, maar het bevestigt wat we al eerder zagen: de dance-acts lijken het beter te doen dan de traditionele gitaren op Down The Rabbit Hole 2023. (Marijn Davids)

Met hun minimalistische aanpak van half gezongen monologen over een sobere muzikale backingtrack lijkt het excentrieke Britse postpunk-duo Sleaford Mods meer bedoeld voor de hoek van een volle pub dan voor een met duizenden mensen gevulde Teddy Widder. Toch blijft het duo opvallend goed overeind vandaag. De ironie druipt er vanaf met zanger Jason Williamson's eigenzinnige mimiek en bandmaat Andrew Fearn die, hoewel verantwoordelijk voor de beats, vandaag eigenlijk niet veel meer doet dan vrolijk de horlepiep dansen op de achtergrond. Het publiek lijkt het prima op te pakken en waarnodig mee te zingen. Af en toe zou je willen dat de teksten in Williamson's zware East-Midlandsaccent wat beter te verstaan waren. Maar dat accent is net zo elementair aan de performance als zijn choreografie met zijn waterflesje.

King Princess, het alter-ego van de New Yorkse singer-songwriter Mikaela Straus, hebben we na twee albums nog steeds niet veel in Nederland kunnen zien, maar gezien de behoorlijke opkomst in de Teddy Widder vanavond is haar brede mix van pop, elektronica en bij vlagen behoorlijk stevige rock ook hier niet voorbijgegaan. Ze toont zich even introvert als zelfverzekerd in muziek, teksten en presentatie. Queer en genderidentiteit zijn sterk verweven thema's. De grootste hit blijkt nog steeds debuutsingle '1950', die woord voor woord wordt meezongen. Straus geniet zelf zichtbaar van het warme onthaal. Soms schiet ze in haar enthousiasme even zichzelf voorbij. Dat leidt tot een komisch moment als ze tijdens 'Ohio' het publiek maant tot een sit down, maar vervolgens lijkt te vergeten ze tot opspringen te gebaren. (Marijn Davids)

Zanger Thomas Mars van Phoenix krabt zich halverwege hun optreden op de Hotot even op het achterhoofd. Wat een mensenzee heeft zich voor het podium verzameld. Naar eigen zeggen is het hun grootste optreden ooit in Nederland. Dat zou best goed kunnen, want de laatste keer dat ze hier op een festivalpodium stonden was op Pinkpop in 2013. Vermoedelijk smaakt het optreden hier op Down The Rabbit Hole echter wel naar meer voor de Franse indiepopband.

Als ze hun optreden beginnen met het legendarische festivalanthem ‘Lisztomania’ rennen mensen namelijk richting het podium om het keihard op een dansen te zetten. Ondanks dat ze behalve afsluiter ‘1901’ niet zulke grote hits hebben, weten ze de energie het volle uur vast te houden. Thomas Mars lijkt het zo naar zijn zin te hebben dat hij een geheimpje verklapt. Ze zijn vandaag een van hun crewmembers vergeten op een tankstation in België. Die moest vervolgens twee treinen en een taxi nemen om de groene heuvels te bereiken. En oja, het is zijn verjaardag vandaag, kan iedereen misschien even zingen voor hem? (Ted van Aanholt)

Het Parijse La Femme zagen we in 2018 al eerder in de Teddy Widder op Down The Rabbit Hole. Vandaag vervangen ze rapper slowthai, die verwikkeld is een verkrachtingszaak. De inmiddels zevenmansformatie heeft haar liveshow in vijf jaar aanzienlijk opgewaardeerd. De eigenzinnige mix van minimale new wavesynths met vleugen krautrock en harmonieuze zang is gebleven, maar aan de presentatie is een fikse dosis show toegevoegd en dat werpt vanavond meteen zijn vruchten af. De beelden achter het podium worden gecomplementeerd met speciale hologram-machines.

Met alle leden in het wit gestoken vormt men achter een horizontale rij synths een Kraftwerk-achtig front dat de volle breedte van de tent weet aan te spreken. Regelmatig wordt het publiek van dichterbij opgezocht, dat zich ondanks onbekendheid met het materiaal gewillig laat opzwepen tot een kolkende energieke massa. Uiteindelijk crowdsurfen bandleden zelf ook nog even mee. (Marijn Davids)

Paolo Nutini is een tijdje weggeweest. De laatste keer dat hij op een festival in Nederland stond was in 2015 op Lowlands. Toen stond hij nog voor headliner Ben Howard in de Alpha, vandaag op Down The Rabbit Hole zijn de rollen omgedraaid. Ben Howard heeft een middagslot op de Hotot waar vooral van bijblijft dat het publiek massaal door zijn liedjes heen staat te praten. Paolo Nutini was 5 jaar van de aardbodem verdwenen, kwam terug met het prachtig diverse album Last Night In The Bittersweet in 2022 en is nu headliner op Down The Rabbit Hole.

Kan Paolo Nutini die headlinerslot aan? Het antwoord is een volmondig ja. Het nieuwe album komt prachtig tot zijn recht op het grote podium. Nummers als ‘Lose It’, ‘Shine A Light’ en ‘Acid Eyes’ worden al uit volle borst meegezongen. Tijdens de stillere nummers ‘Through the Echoes’ en ‘Take Me Take Mine’ valt het veld voor de Hotot voor het eerst stil.

En zijn hitje over nieuwe schoenen? Paolo speelt hem, midden in de set, in een wat zwoelere versie, maar met een blik alsof hij weer vijf jaar wil verdwijnen. Tot hij plots meer en meer schoenen boven het publiek ziet opduiken. Het lijkt het moment te zijn dat Paolo Nutini beseft hoeveel mensen hier staan en hoe goed ze het naar hun zin hebben. De rest van de set stopt hij niet meer met glimlachen. Zelfs voor headliner Paolo Nutini geldt wat voor zoveel artiesten vandaag geldt: ze zijn verliefd op Down The Rabbit Hole en op het Down The Rabbit Hole publiek. (Ted van Aanholt)