Down The Rabbit Hole dag 1: vooral de dansbare muziek doet het goed Down The Rabbit Hole dag 1: vooral de dansbare muziek doet het goed

Wanneer de haringen van de kampeertenten de grond in zijn geslagen en de eerste rondjes zijn gehaald, is het aan de Britse band Palace om podium Teddy Widder te openen. Het viertal uit Londen heeft een gunstig tijdstip voor het genre. Indierock gepaard met de goede stem van frontman Leo Wyndham zorgen voor een kalme opening van het festival.

Het is voor de Londenaren hard werken om het publiek mee te krijgen. Dat lukt met grotere hits als ‘Heaven Up There’, maar de interactie valt weer weg wanneer minder bekende nummers gespeeld worden. Op deze manier kabbelt het een beetje voort, zonder dat de band echt aanzet. En hoewel de sprankelende gitaarriffs prachtig ten gehore worden gebracht, heeft de massa het na een half uurtje wel gezien. Aan het einde van de act is – helaas - nog maar 50% van toeschouwers aanwezig.

Die verdwenen helft is doorgelopen naar popster Froukje die het festival echt laat ontvlammen en het Beuningse bal op de Hotot aftrapt. Prominent aanwezig op het podium is een kubus met daarin een ingerichte studentenkamer. De zangeres opent haar optreden waar het allemaal begon: in haar kamertje met haar eerste single en tevens pandemiehit ‘Groter Dan Ik’. De show slaat aan bij het (jonge) publiek en middels soundbites en een heleboel remixes uit haar discografie rijgt ze het optreden aaneen.

Niet alleen klappers als ‘Ik Wil Dansen’ of ‘Niets Tussen' brengen het publiek in extase, ook haar nieuwste single ‘Naar Het Licht’, met invloeden uit de dance, doet de mainstage weer snel ontbranden. Froukje bewijst dat ze, ondanks haar studentenkamer, niet meer een muzikant in spe is, maar een gevestigde superster binnen de moderne nederpop. (Teun de Graaf)

De gitaarbands lijken het vaker moeilijk te hebben op de eerste middag van Down The Rabbit Hole. Avalanche Kaito, vorig jaar nog de beste act op de Vierdaagsefeesten in Nijmegen, lijkt in eerste instantie het publiek mee te krijgen met hun Afrikaanse ritmes. Het drietal uit Burkina Faso en België introduceert echter al snel meer en meer noise-invloeden in hun optreden waardoor het publiek de aandacht snel verliest. Moshpits komen op, maar zijn van korte duur. Een ding is wel duidelijk na het eerste optreden in de Fuzzy Lop: Down The Rabbit Hole wil dansen!

Voor veel bezoekers wordt het een zoektocht naar dansmuziek. Dit wordt opnieuw duidelijk als even later in de Teddy Widder The Murder Capital het podium opstapt. Elke keer als frontman James McGovern van de Ierse postpunkband oproept tot een moshpit, volgt het publiek enthousiast. Helaas nodigen de meeste nummers van hun nieuwe plaat Gigi’s Recovery minder uit tot uitbundig dansen. Menig toeschouwer staat bij die rustigere nummers wat ongeduldig om zich heen te kijken.

Bij Warhaus, op de Hotot, wordt het al helemaal duidelijk dat het Down The Rabbit Hole publiek vandaag niet per se gekomen is om naar mooie liedjes te luisteren. Als frontman Maarten Devoldere solo 'Fall in Love With Me' speelt, wordt hij bijna overstemd door kletsend publiek. Pas bij afsluiters 'It Had to Be You' en 'Open Window' die wat meer swingen,  gaan de handjes de lucht in en krijgt Warhaus de aandacht die ze verdienen. (Ted van Aanholt)

Het eerste echte feestje wordt gelukkig voor het vallen van de avond gevonden. Het Australische Confidence Man bevat namelijk alle elementen om de hele Teddy Widder uit zijn plaat te laten gaan. Het viertal trakteert een uur lang op catchy, aanstekelijke en energieke elektropop die vaak flink tegen de eurodance aanschuurt. Janet Planet en Sugar Bones, de zangers van het viertal, zingen, voeren ingestudeerde choreo’s uit, wisselen minstens vijf keer van outfit en blijven het publiek maar verder ophitsen. Het is enorm fout maar het werkt, want tot ver buiten de tent gaat het helemaal los en zelfs op de heuvel naast de Teddy wordt er enthousiast gedanst.

De logische vervolgstap voor het feestende publiek lijkt het producersduo Weval te zijn, die een uur later in dezelfde tent staan. Echter komt hun set te laat op stoom om het publiek te overtuigen. Nee, op een dag met veel jonge acts, zijn het de (relatieve) oudjes van The Whitest Boy Alive die het volgende feestje optuigen. De indiepopband uit Berlijn heeft sinds 2009 geen album meer uitgebracht (Quarantine at El Ganzo uit 2020 was een soloplaat van zanger/gitarist Erlend Øye en drummer Sebastian Maschat) en treedt sinds hun reünie in 2017 nog maximaal drie keer per jaar op. Wellicht dat het daardoor komt dat het viertal vandaag zo blij lijkt te zijn om met elkaar muziek te kunnen maken.

Vanaf het eerste nummer heeft zanger Erlend Øye het publiek op zijn hand en laat hij het hele veld voor de Hotot dansen, klappen en meezingen. Waar Øye het publiek vermaakt, steelt toetsenist Daniel Nentwig muzikaal de show. Zijn Rhodes en Crumar synthesizer geven The Whitest Boy Alive net dat beetje extra energie. Hoogtepunt van de show is dan ook als Nentwig de spotlight pakt door zijn (flink zware) Crumar op te tillen om vooraan het podium met zijn synth in de armen een solo te geven. (Ted van Aanholt)

Hoewel een groot deel van de hiphopscene naar Rolling Loud in Rotterdam is afgereisd, is er op Down The Rabbit Hole via Joey Bada$$ toch ruimte voor het genre. De rapper uit Brooklyn heeft in een decennium zeer gevarieerde muziek uitgebracht. Zo opent hij met de nummers ‘Temptation’ en ‘For My People’ van de plaat All-Amerikkkan Bada$$ uit 2017. Die worden, ondanks de bloedserieuze onderwerpen, met een flinke dosis sfeer gebracht.

Maar vlak daarna laat de rapper zien een multitalent te zijn die zijn rauwe hiphoproots zeker niet vergeten is. Zo ondersteunen de knipperende blauw-rode lichteffecten de boodschap van het liedje ‘Survival Tactics’, verandert de Teddy Widder bij ‘Paper Trails’ in een hiphopzaal uit de jaren ’90, maar zijn zijn nieuwe nummers ‘Brand New 911’ en ‘Show Me’ juist weer funky en introspectief.

De vrijdag eindigt met Fred again.., een gewaagde headliner. De Britse producer stond in april vorig jaar in het bescheiden podium Melkweg, promoveerde daarna in november door naar de AFAS en mag nu de vrijdag afsluiten in Beuningen. Is hij de juiste man voor de headlinerpositie? Een volmondig ja, want Frederick Gibson (echte naam) is inmiddels uitgegroeid tot de heetste producer van het moment en is de koning van de samples.

Zo brengt hij na twee openingsnummers ‘Baby Again..’ heel langzaam op gang tot de drop, waar alles openklapt en zowel jong als oud zichtbaar verrast wordt. Bij househit ‘Jungle’ slaat Gibson met zijn vingers op zijn drumpad als een kermisfanaat die met een plastic hamer pluche beesten de kop inslaat. Het resulteert in een heerlijke dancetrack vol energie. Een van de laatste nummers van de vrijdag is ‘Clara (The Night Is Dark)’. Wanneer het pikkedonker is en de Hotot Hill nokvol staat, start een sample in met de tekst: “Though the night is dark, it won’t be very long.” Op naar dag twee. (Teun de Graaf)