Koud drie maanden na Dull Planet / Rotten Ways komt Jellephant (Jelle Haagsma) niet met één maar met twee nieuwe albums; Itch en Pin. Deze albums zijn min of meer “onderweg” tot stand gekomen, opgenomen in toevallige plekken zoals slaapkamers en kelders en uitgebracht met weinig tot geen overdubs. Ze zijn ontstaan in een turbulente periode, waarin zijn relatie strandde en zijn liveband The Phantoms flink op de schop is gegaan. Pim Walter, Eric Oexman en Mischa Hager hebben de band verlaten, terwijl van leden van Paracetamøl (Joey Pechler en Guus van Tiem) nu juist zijn toegetreden. Het is de bedoeling dat er de komende tijd meer optredens worden gegeven. Met The Phantoms zal de nadruk op het materiaal van Dull Planet / Rotten Waves liggen, terwijl Jelle ook solo te bewonderen zal zijn met het materiaal van deze twee platen. Hoe beoordeelt 3voor12 Gelderland Itch en Pin?
De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer twee, in korte tijd na elkaar verschenen albums Itch en Pin van Jellephant.
De artiest
De muziek
Muziek is de uitlaatklep van Jellephant. Vandaar die grote output en vandaar ook het feit dat zijn albums een afspiegeling vormen van zijn ziel. Met deze kort na elkaar uitgebrachte akoestische albums Itch en Pin heeft Jelle zijn liefdesverdriet van zich afgeschreven. Ook heeft hij zichzelf een spiegel voorgehouden. Alle nummers zijn geschreven en opgenomen tussen november 2018 en maart 2019. We horen geen elektrische gitaren, maar juist akoestische, een simpele casio ta-10 (met ingebouwde cassetterecorder) en een xylofoon.
Het als eerste uitgebrachte album Itch bevat twaalf liedjes. Veelzeggend is ‘Knot’, over de knoop in zijn buik. Het nummer klinkt misschien net anders dan we van hem gewend zijn, maar ook duidelijk herkenbaar. Prachtig en melancholisch. Dat het nog mooier kan, laat hij horen in ‘Bubble’, dat zowel tekstueel als muzikaal door de ziel snijdt. ‘Oops’ is een bijzonder, instrumentaal liedje, een soort Jellephant-meets-flamenco. Dat er flink wat ruis in de opname zit, deert Jelle niet. Er is bijna niets veranderd aan de uitgebrachte takes. Hierdoor klinkt het resultaat oprecht.
Jellephant durft meer dan vroeger het tempo naar beneden te schroeven (‘Blood’) of nog zachter dan normaal te zingen (‘Red’). Afsluiter ‘Crush’ zit vol met omgevingsgeluiden. Misschien in eerste instantie onbewust, maar wel bewust zo gelaten. Het geeft dit nummer extra spanning mee.
Album nummer twee heet Pin. Slecht één woord, net zoals alle songtitels van dit album en ook van Itch trouwens. Veel van die titels geven weer hoe hij zich voelde in die periode. Sterk zijn de eerste twee nummers, de titeltrack en ‘BFF’. Beide tracks hebben een expliciete tekst, maar allebei wel op een heel verschillende manier. Het eerste nummer is voorzien van een mooie clip, die perfect de stemming van Jellephant verbeeld.
Daarna lijken de liedjes wat schetsmatiger van opzet, getuige ook de korte speelduur van die tracks. Bedwelmend is ‘Skin’, dat bijna ten onder gaat in de galm. ‘Mold’ is een mooi liedje, maar helaas horen we ook hier teveel galm. ‘Minute’ is instrumentaal, opnieuw met veel omgevingsgeluiden (vogeltjes), terwijl Jellephant in ‘Six’ juist het nummer weer wat meer inkleurt. Er gloort een sprankje hoop aan de horizon in ‘Don’t’, waarin het gebruik van de xylofoon sterk is. Meer dan een sprankje is het niet, want in afsluiter ‘Bleak’ is er nog een flinke weg af te leggen.
Het oordeel
De liedjes die Jellephant heeft geschreven, die het tweeluik Itch en Pin hebben opgeleverd, waren noodzakelijk en hebben een helend effect gehad voor de maker. Goed beschouwd zijn deze lo-fi akoestische nummers impulsief en losjes tot stand gekomen. Vrij direct na het opnemen heeft Jellephant de opnames online gezet. Misschien wel om meteen een reactie uit te lokken. Deze keer verdrinkt zijn stem niet in een zee van gitaren, maar klinkt zijn stem warm en dichtbij. Hierdoor komen de nummers eerlijk en oprecht over. Om een kritische noot te laten horen, er ligt een bepaalde eenvormigheid op de loer, niet elk nummer is even boeiend. Maar wat sterk bij de muziek van Jellephant geldt, is dat de sfeer van een album belangrijker is dan een los nummer. Zo zijn de albums Itch en Pin een verslag van een mindere periode in het leven van Jellephant, zoals hij onlangs tijdens een interview met 3voor12 Gelderland heeft gezegd: “De afgelopen tijd ging het slecht, waarom zou ik daar omheen draaien?”