De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van Black Bottle Riot: Fire.

De band

De Nijmeegse Southern rockband Black Bottle Riot bestaat al ruim tien jaar en bracht in die tijd Indigo Blues (2015), Soul In Exile (2013) en het titelloze debuutalbum (2011) uit. Daar hoort eigenlijk ook nog The Angel’s Share bij – het album dat afgelopen december verscheen in gelimiteerde oplage naar aanleiding van hun tienjarig jubileum. Die plaat bevat verschillende outtakes, liveopnames en demo’s, van voor de oprichting van Black Bottle Riot tot september 2018. Fire is hun nieuwste release en in eigen beheer uitgebracht.

Black Bottle Riot bestaat uit Simon Snel (zang/gitaar), Mike Sedee (gitaar), Jaap van den Berg (bas) en Mark Weerts (drums). Weerts is de opvolger van Pieter Hendriks die in december 2015 stopte bij de band. Black Bottle Riot trad onder meer op tijdens Zwarte Cross en het Valkhof Festival, in Ziggo Dome, het Goffertpark, Paradiso en AFAS Live (als support-act voor ZZ Top).

De muziek

Het nieuwe album is live in de studio opgenomen in een aantal takes en met alle bandleden in dezelfde ruimte: een verschil met hoe bijvoorbeeld vorige plaat Indigo Blues tot stand kwam. Die interactie en kruisbestuiving hoor je terug op de plaat. De nummers vormen één samenhangend geheel van muziek en tekst of het nu de rustige nummers zijn of de up-tempo songs. De plaat klinkt in ieder geval alsof het bijna achteloos in een middagje is geschreven en opgenomen. Een compliment aan de band en de producer Sebastiaan van Bijlevelt (Galloway Recording Studio) dát het eindresultaat uiteindelijk zo klinkt. Zeker als je weet dat Fire geruime tijd heeft ‘geweekt’ en (live) bijgeschaafd is voordat het daadwerkelijk opgenomen werd.

Op Fire doen ook Mike Roelofs op piano mee en producer Sebastiaan op backing vocals. Vergeleken met de vorige platen is de inbreng van mede-muzikanten minimaal: het is de band zelf die de plaat draagt en dat vertaalt zich naar een sprankelende chemie tussen de bandleden.

Dan de nummers zelf. Het nummer ‘Fire’ klinkt loom en ongedwongen. Van oorsprong (de demo is te beluisteren The Angel’s Share) een rocknummer, maar zoals het uiteindelijk op de plaat is terechtgekomen meer een shuffle.  ´Lost in Time´ is iets meer up-tempo (mede dankzij de uitbarsting op gitaar halverwege het nummer), heeft een fijn achtergrondkoortje en mixt country met een aangename Southern rock.

‘River Flow’ is een ietwat psychedelisch en hypnotiserend nummer (denk aan een trage variant op 'Eight Miles High') en is geschreven door Sedee nadat hij een middagje op een boot had doorgebracht. Waarmee in ieder geval de thematiek van het lied (deels) verklaard is. Ook hypnotiserend: de vrolijke rocker ‘On my Knees’ dat wel heel erg klinkt als een reïncarnatie van ‘Never be Clever’ van Herman Brood, niet toevallig een muzikant waar de band veel naar luistert.

‘Medicine’ – het stevigste nummer van de plaat – klinkt als een minder boos broertje van ‘Time & Time Again’ van de vorige plaat. Dat boze, of meer de woede en onrust van de vorige plaat, is sowieso nergens te bespeuren op deze nieuwe plaat. Overall is Fire een stuk luchtiger van toon. Meer roots dan harde bluesrock.

Die (stevige) Southern bluesrock in de stijl van The Black Crowes en Lynyrd Skynyrd is de afgelopen jaren een van de kenmerken van Black Bottle Riot geweest, maar Fire schuiven ze op in de richting van een andere invloed Tom Petty. Waarover bassist Jaap van den Berg zei tijdens een recent interview: “Op Soul in Exile probeerden we al Tom Petty & The Heartbreakers te spelen, maar dat lukte niet en op Indigo Blues al helemaal niet. Maar op deze plaat lukte dat wel. De chemie is dan dat je dat soort nummers krijgt.”

Niet dat de link met The Black Crowes helemaal verdwenen is: ‘Hometown’ klinkt als een outtake van die band met zijn voortstuwende ritme en scherpe gitaren. Ook het emotioneel geladen ‘Spirit Talker’ echoot de Crowes, mede door een geweldig jankende en bewogen solo halverwege het nummer. Leuk weetje: de band heeft gesproken met Mark Ford, gitarist van The Magpie Salute en ex-Black Crowes, of hij met dit album mee wilde doen en dat wilde hij wel. Maar uiteindelijk is toch besloten het niet te doen, ook omdat ze al die shows met hun vieren moeten spelen.

Het oordeel

Welke invloed je ook noemt - The Black Crowes, Lynyrd Skynyrd of Tom Petty – Black Bottle Riot klinkt Fire vooral als zichzelf maar dan met een nieuwe invalshoek. De chemie en het spelplezier spat van de plaat af.

Fire is een prachtige verzameling songs van een band die klinkt als herboren. Met hun eerste release in eigen beheer is dit een nieuw begin voor Black Bottle Riot die hier een ander geluid laat horen maar toch zichzelf is.