Black Bottle Riot: "We hoeven niet per se het spelletje mee te spelen zoals iedereen dat speelt" Black Bottle Riot: "We hoeven niet per se het spelletje mee te spelen zoals iedereen dat speelt"

Bassist Jaap geeft voorafgaand aan het interview een rondleiding door De Basis, het oude Doornroosje aan de Groenewoudseweg dat nu o.a. Nijmegenaren Black Bottle Riot, De Staat en Waltzburg als residenten heeft en waar Navarone ook soms komt aanwaaien. "Dit is een beetje ons clubhuis, naast oefenruimte. Wij maken elkaar als bands graag goed belachelijk, maar we respecteren elkaar. Het zijn ook allemaal persoonlijke vrienden. Dat is ook het mooie dat je hier samen zit."

Jaap: “We bestaan al langer, maar we hebben ons eerste optreden gepakt als geboortedatum. We hebben twee jaar lang eigenlijk alle shows die we aangeboden kregen niet aangenomen. Oranjepop bijvoorbeeld vroeg ons al heel snel, in 2007. Maar daar waren we nog niet klaar voor vonden we.”

Simon: “'Bright Light City' is een overblijfsel van mijn eerdere band; het bluestrio The Jetsams. We speelden covers en ook eigen werk. Toen heb ik dat nummer geschreven. Dat is eigenlijk het enige nummer dat is blijven plakken van vóór BBR. Dat bluestrio is omgevormd tot Black Bottle Riot. Ik heb Mike er bij gevraagd om gitaar te spelen.“

Jaap: “Ik zag Mike en Simon met The Jetsams op de Affaire in 2006 (het huidige Valkhof Festival, red.) Ze openden met wat nu de riff van 'Stay Hungry' is en toen dacht ik ‘holy shit, in deze band wil ik spelen’. Dus ik sms-te Mike: mochten jullie ooit een andere bassist zoeken, bel mij. En uiteindelijk kwam ik er bij, omdat hun andere bassist verhuisde.”

Simon: "We hadden eerst Sebastiaan Geurts als drummer en daarna Tim van Delft. En toen Tim het te druk kreeg met De Staat, hebben we Pieter Hendriks benaderd. Dat was ergens eind 2008. En na Pieter kwam Mark. Hij is al een bandvriend van het eerste uur. Heb je de allereerste clip van ons, 'Bright Light City', wel eens gezien? Daar zit Mark al in, als hardloper in het park.”
Mike: “En hij heeft ook meegezongen op Soul in Exile. En op de derde  plaat staat hij op de foto van de hele crew. Dus op ieder album is hij al aanwezig.”
Mark: “Ik wilde het heel graag, maar mijn goede vriend Pieter zat al achter de drums. En toen belde Jaap en die zei: Mark, Pieter stopt, wil je het doen? Natuurlijk wilde ik dat doen. Maar ik zat nog in een andere, ook toffe  band (rock/metalband Dead Man’s Curse) en ik had geen zin om twee bands te doen, dus daar ben ik mee gestopt. En toen zat ik ineens in BBR. Vond ik leuk.”
Simon: “Sinds Mark bij de band is gekomen ben ik veel beter in mijn rol gekomen als frontman, tenminste zo voelt het. Het is echt een drummer waar ik op kan leunen, ik weet wat er gaat komen, dat zingt heel fijn.”

Mark: “We wilden de plaat al veel eerder opnemen, maar we zijn voor een tour naar Spanje geweest, vervolgens hebben we de nummers nog een keer laten rusten en daarna hebben we nog een week hier in De Basis gezeten.”
Simon: “We dachten dat we klaar waren, maar toen zei Sebastiaan (van Bijlevelt,  Galloway Recording Studio en producer plaat): ‘klinkt allemaal leuk jongens, maar ik denk dat er meer in zit, dus jullie moeten nog een paar maandjes bijschaven, dan wordt het nog beter’. We hebben dit  album veel meer kunnen testen, zeker op tour, waar we die nummers vaak hebben gespeeld.”

Jaap: “Het is van een soort Danzig achtig rocknummer naar een meer soulnummer verschoven.”
Mark: “'Fire' is een totaal ander nummer geworden. Die hebben we supervaak geprobeerd, ook live, totdat we het allemaal beu waren: het werkte gewoon niet.  De drums zijn een heel groot verschil geweest. Het is meer een shuffle geworden in plaats van een vierkwartsmaat.”
Mike: “Ik dacht: als we nu niet iets gaan proberen, dan zijn we het kwijt. Terwijl ik ook dacht: het nummer heeft potentie. Dat eerste idee kwam bij mij vandaan, maar als we dat dan met zijn vieren zo aanpakken, dan heb je pas echt een nummer.”
Simon: “Het schrijfproces is soms dat iemand van ons een nummer alleen schrijft, maar de meeste schrijven we met zijn allen. Het is heel vaak dat er een couplet mist en dat ik niet verder kom. En dan zeg ik: kijk maar of je hier wat mee kunt. En dan schrijft Mike of iemand anders ‘em af. Of andersom.“

Simon: “Het opnemen van die plaat ging helemaal niet zo lastig, maar het schrijfproces er naar toe wel. Het klinkt wel als een projectie van de tijd die daaraan voorafging. Dat ene weekje in de studio beukten we alles eruit. Indigo Blues is een album dat je niet te vaak moet maken.”
Jaap: “Pieter was er zaterdag bij toen we in Eindhoven speelde en met Pieter kun je ook superhard lachen. Maar die had toen een enorme kutperiode rond Indigo Blues. “
Mike: “'Final Hymne' is een raar nummer. Eerst een veel te trage Southern rockbeat, en daarna die boogie en dat houdt dan ineens op. En dan een of andere Pink Floyd-achtige jam die totaal uit de bocht vliegt. Die grilligheid hoorde er toen helemaal bij. Ik denk dat het commercieel toen totaal niet verstandig was. Maar hé, fuck dat.”

Mike: “Daar zijn we helemaal niet mee bezig. We maken het omdat we het zelf tof vinden. Sinds ik ben begonnen met muziek maken was mijn leidraad: welke nummers had ik gewild dat mijn favoriete bands nog hadden geschreven? En die nummers ga ik nu proberen te schrijven. Als je dat als uitgangspunt hebt, dan ben je niet bezig met: op welk nummer gaat iedereen nu helemaal uit zijn dak? Het gaat niet om het publiek; het gaat om de muziek. En als die goed is, krijg je het publiek automatisch mee.”
Mark: “Het is leuk als andere mensen het ook leuk vinden. Of dat dan ook commercieel is: zo denk ik niet. Ik vind het altijd wel cool als je iets maakt dat mensen tof vinden.  Ik heb nooit muziek gemaakt met de gedachte of iets commercieel verstandig is. Ik zat in metalbands en daar werd de pers ook nooit vrolijk van.”

Simon: “Maar dan moet je ook zo’n Voice hebben. Neem Navarone: ik vind het echt fantastisch dat zij dat hebben gedaan. Merijn heeft echt zo’n Voice. Bij ons zou dat totaal niet staan. Dan zou Mark moeten gaan zingen, die zingt hoger dan ik.”
Mike: “Het paste ook bij hen. We steunden dat ook volledig; ze hadden onze halve backline meegenomen."
Simon: “Weet je wat het is? Wij worden ook wel ‘es gevraagd om te jureren bij zo’n talentenjacht, en ik vind dat heel moeilijk want muziek is geen wedstrijdje. Iemand kan uniek zijn op zijn eigen manier, dat maakt de muziek zo mooi. Als Bob Dylan nu binnen zou komen bij de Voice dan zou hij meteen weggestemd worden. Waarom zou ik dan moeten vertellen wie het nieuwe hippe sterretje moet zijn, of hoe goed een of ander fotomodel is dat door een vocoder zit te hijgen? “