De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van Navarone: Salvo.

De band

Navarone, met zijn oorsprong in Nijmegen, bestaat al ruim tien jaar en heeft in die tijd een breed muzikaal spectrum bestreken, zowel live als op hun platen. De band bestaat uit Merijn van Haren (zang), Kees Lewiszong (gitaar), Roman Huijbreghs (gitaar), Bram Versteeg (bas) en Robin Assen (drums). 

Met elke release en elk concert groeide de fanbase met voorlopige piek de uitverkochte shows en de vele positieve kritieken na het uitbrengen van Oscillation in 2017. In 2018 voegde de band een nieuw hoogtepunt toe aan hun carrière door hun deelname (als eerste band ter wereld in dit tv-format) aan The Voice of Holland. Tegelijkertijd met hun deelname aan The Voice verscheen hun nieuwe album Salvo.

Een toepasselijke titel want de afgelopen maanden noteerden we een waar salvo aan activiteiten van de Nijmeegse rockband, met naast hun deelname aan The Voice ook de start van hun vrijwel uitverkochte clubtour en Soundgarden Lives!, het muzikale saluut aan de pioniers in de grunge waarmee Navarone ook de concertzalen langsgaat.

De muziek

Hoorden we op voorganger Oscillation nog wel wat rustpuntjes voorbijkomen, op de tien nummers op Salvo trekt de band slechts één keer de handrem aan en wel op het rustige 'Fire'. In de rest van de nummers drukt Navarone stevig de voet op het gaspedaal met betonnen riffs, soms overstuurde en gruizige gitaren, zang die af en toe de machtige uithalen van Robert Plant echoot en een hard in-your-face rockgeluid, aangevuld met uitstapjes naar funk, psychedelische rock en hardrock. Alle nummers zijn door de band geschreven; collega-muzikant Robin Borneman schreef mee aan 'The Strong Survive', 'Another Way' en 'Waste'.

'The Strong Survive', de opener van het album, is een voortjakkerende rocktrack die een stevige gooi doet naar een plekje op de playlisten met 'Classic Road Trip Songs’. Met een pakkende riff en tekst en het aanstekelijke ritme is dit radiovriendelijke nummer meteen een fijne binnenkomer. Ook een smakkelijke roadsong is ‘Surrender’. Het is niet moeilijk voor te stellen dat je dit nummer in je auto op hoog volume draait met het raampje open terwijl je on the road bent.  

'Reset' tapt uit een ander vaatje; de funk ditmaal. In het nummer weergalmt Grand Funk Railroad en Mother’s Finest. Van zanger Van Haren wisten we al dat hij een indrukwekkend hoog stemgeluid had, en dat komt in dit nummer helemaal naar voren door zijn zang in een hoog register. Hoe imponerend ook en hoe lekker ook de groove die dit lied heeft: juist die hoge zang gaat op den duur wat tegenstaan, omdat er net té weinig variatie in de stem is.

Waarschijnlijk kunnen we naast de invloeden van Led Zeppelin en Deep Purple nog een band noteren waaruit Navarone muzikaal tapt. De overstuurde gitaar op ‘Waste’ roept herinneringen op aan de zware (funk)metalrock van Living Colour ten tijde van Time's Up en dan specifiek aan het intro van hun song ‘Information Overload’. Niet dat Navarones gitaristen Lewiszong en Huijbreghs nu opeens de erfgenamen van meestergitarist Vernon Reid zijn, maar verdomd: ze doen toch een goede poging een stevig rockgeluid te laten horen, gecombineerd met metal, hardrock en funk.

Beide gitaristen klinken op ‘Waste’ (en het moet gezegd: ook op de rest van de plaat) soms alsof ze in een ketel met toverdrank zijn gevallen. De ene na de andere sterke betonnen riff komt snoeihard uit de boxen denderen, zoals bijvoorbeeld ook op ‘Mind’s Eye’ en ‘Who Are You’. Ook beton maar dan meer een psychedelisch soort cement, is ‘Cerberus’. Een nummer waarbij de instrumentale begeleiding herhaaldelijk stopt en start in antwoord op de zang. De beste track van de plaat omdat mede door deze afwisselingen in tempo en ritmes de spanning het hele nummer aanwezig blijft.

Is het dan een en al beuken en denderen op Salvo? Nee. 'Fire' is het welkome rustpunt na al het gitaargeweld; de enige ballad op deze plaat. Misschien wat magertjes vergeleken met het aantal rustige nummers op het vorige album, maar ´Fire´ is dan wel weer meteen een klassieke Navarone-ballad. Een sinistere gitaar, een subtiele piano en redelijk ingehouden en soms ijle zang die opbouwen tot een uitbarsting halverwege het nummer. Een powerballad en met 5min24 het langste nummer op de plaat.

Het oordeel

Op Salvo is Navarone vergeleken met de voorganger nog een stuk opgeschoven richting hardere - en radiovriendelijke - rocknummers. Je zou als minpunt kunnen noemen dat de luisteraar nauwelijks rust gegund wordt door al het rockgeweld dat hij/zij over zich heen gestort krijgt, maar ohoh, wat is het een lekkere rockplaat geworden. Met deze plaat én de populariteit van de band door hun deelname aan The Voice moet het gek lopen wil Navarone nu niet definitief doorstoten naar het grote publiek. Maar goed, die uitspraak deden we na de vorige plaat ook al.