Navarone is klaar voor de overrompeling van Nederlandse podia

Navarone + Donnerwetter. Doornroosje Nijmegen, 20 januari 2017

Navarone is in 2008 opgericht in Nijmegen door Merijn van Haren (zang) en  Kees Lewiszong (gitaar). Daarnaast heeft de band Roman Huijbreghs (gitaar, zang), Bram Versteeg (bas) en Robin Assen (drums) in de geledingen. Na de debuut-ep Navarone (2009) volgden A Darker Shade of White (2012) en Vim and Vigor (2014). Het nieuwe album Oscillation en de releaseshow zouden oorspronkelijk het licht zien op 22 oktober 2016, maar dit werd verplaatst naar 20 januari. Redenen? Onder meer een nieuw platenlabel (Rodeostar) en een nieuw management.

Oscillation bevat meer betonnen riffs dan zijn voorgangers. Niet dat het compleet anders is: net als op de vorige platen staan er op deze release weer kleinere, ingetogen songs met prachtige samenzang. Maar de algemene indruk van het nieuwste album? Straffer, harder, grootser. Meer stadium rock dan kleine club. Voordat we de vraag kunnen beantwoorden hoe zich dit vertaalt naar het podium vanavond, is het de eer aan de Arnhemse band Donnerwetter om de avond open te trappen.

Een druk bandje, dat Donnerwetter. Wereldrecordhouder meeste optredens binnen één dag. Bezig met de organisatie van alweer de tweede Donnerwetter Day, 11 maart in Luxor Live Arnhem. En vorige week nog op Eurosonic Noorderslag (evenals Navarone), waar ze hun nieuwe plaat – een heruitgave van hun debuut op cd/lp mét bonustracks – presenteerden. De avant-garderockband met rootsinvloeden rondom frontman Rocco Ostermann is live nóg een stuk ongrijpbaarder dan op de plaat. De nummers van de band zijn bijna net zo beweeglijk als de alle kanten op zwaaiende armen en benen van Rocco. En: het werkt. Of het nu het Dick Dale-achtige ‘Ego’ is, het naar The Doors neigende ‘Dance’ of het bijtende ‘Trumpoline’ (zeer toepasselijk op de dag van de inauguratie van Trump als president): Donnerwetter laat in 30 minuten een sterke indruk achter met hun soms a-typische sound.

Beter, veel beter zijn ‘Showtime’ en ‘Black And Blue’ die voldoende geasfalteerde riffs bevatten om de A15 twee keer te teren. Mooi en dreigend zijn de breed uitgesponnen nummers ‘Unmistakably Everything’, ‘Shadow’ en de Led Zeppelin pastiche 'Days Of Yore'. Nummers die scheuren, schroeien, branden, fluisteren en grommen. Soms ontbreekt de scherpte en het giftige dat op de nieuwste plaat nadrukkelijker aanwezig is, maar dat zijn schoonheidsfoutjes die er bij vaker spelen ongetwijfeld uitgestreken worden.

Wat opvalt is dat Merijn van Haren in deze nummers met zijn imponerende uithalen klinkt als een jonge Robert Plant. Pathos en overdondering, van zowel de zanger als de strak spelende band. Niet dat Navarone alleen hiermee indruk maakt. Ook 'kleinere' songs als 'Free Together', 'Don't Belong' (met producer Joost van den Broek op keyboard) en publiekslieveling 'December' zijn doordrenkt met gloedvolle samenzang en vloeiend op elkaar ingrijpende geluidslagen.

Slotnummer 'Lonely Nights' heeft het in zich dé festivalhit van dit jaar te worden. Een meeslepend nummer met een pakkend refrein, sterk ritme en toewerkend naar een knaller van een climax bij zowel de band als het publiek. En ach, dat het overstuurde gitaargeluid halverwege het nummer verdomd veel lijkt op het middenstuk in 'Witch Doctor' van De Staat is wellicht als eerbetoon bedoeld naar hun Nijmeegse vakbroeders. Waar je mee omgaat, word je mee besmet. Het nummer van De Staat ontpopte zich afgelopen jaar tot een van de grootste publieksparticipaties tijdens concerten. Navarone gaat dezelfde kant op. En niet alleen door dit slotnummer, maar door de overrompelende liveshow die ze neerzetten. 2017 kan wel eens het jaar van dé grote doorbraak voor de band worden.