Robin Borneman presenteert derde deel albumtrilogie Folklore in uitverkocht Doornroosje Robin Borneman presenteert derde deel albumtrilogie Folklore in uitverkocht Doornroosje

In juli 2018 sprak 3voor12 Gelderland met Robin Borneman in aanloop naar zijn uitverkochte optreden in de Nijmeegse Sint-Stevenskerk. In aanloop naar de albumrelease treft 3voor12 Gelderland hem in diezelfde Stevenskerk. Op een zonnige zondagmiddag, begin februari, wordt de kerk speciaal voor ons opengesteld. Alleen in de bijna acht eeuwen oude kerk rondlopen is indrukwekkend. Eén vingerklik echoot secondenlang door, net als even later de stem van Robin Borneman.

Robin: “TSO is een vreemd huwelijk van Kerst, heavy metal, symfonische rock, klassieke musici en spektakel. Het is een echte Amerikaanse show-show. Ik ben een van de zangers in de band. In Amerika is het een fenomeen. In zes weken tijd spelen we meer dan zestig shows in ijshockeystadions van tien- tot twintigduizend man en in de grootste steden van Europa. Dat is een moordend schema.”

Vol enthousiasme: “Het is wel mega vet, echt een jongensdroom! Deze zesde tour was heel smooth en relaxed. Het gaat nooit vervelen maar er komt wel een zekere routine in. Dat geeft me veel rust. Ook mijn Engels is inmiddels vloeiend en ik kan me uitdrukken zoals ik dat wil. Deze tour heb ik voor het eerst ook veel kunnen doen voor mijn eigen carrière én veel gitaar kunnen spelen." Met een grijnzend lachje: “Het was een efficiënte tour!"

In 2013 ben je dankzij een Tom Waits cover op YouTube zomaar bij dit orkest beland. Hoe kwam dat zo?
Robin: “Ik was een singer-songwriter in Nederland en ik had net mijn debuutplaat Home uitgebracht. Daarnaast maakte ik met mijn toenmalige band Dearworld elektronische muziek. Ze zagen wat in mij en mijn rauwe stem en vinden het niet erg dat ik niet bekend was.” Met een glimlach: “Zo is dat balletje gaan rollen.”

Heeft het jou als muzikant en als persoon veranderd?
Robin denkt kort na: “Euhm, best wel. Om te beginnen heeft het touren in Amerika op zo’n niveau me doen beseffen dat alle dromen die ik ooit had geen dromen zijn maar doelen. Hierdoor wist ik dat ik dit écht wilde doen en dat ik dat écht wilde doen… Wat ik wil is met eigen muziek op eigen benen staan en veel mensen bereiken. Mensen een beleving meegeven via mijn optredens. Roem zie ik daarbij als een middel en niet als een doel. Wat veranderd is, is dat ik daadkrachtiger en zelfverzekerder ben geworden.”

Na de terugblik op de tour in Amerika lopen we een stukje door de kerk. Ons oog valt op de gebrandschilderde ramen, de prachtige 17e-eeuwse kroonluchters en een grafsteen die precies 650 jaar oud is. Iets verderop gaan we op een van de houten bankjes zitten om ons gesprek te vervolgen en het over de Folklore-trilogie te hebben.

Bij folklore heb ik een associatie van ambachten zoals midwinterhoorn blazen en klootschieten. Waar staat Folklore voor jou voor?
Robin: “Folklore staat voor mij voor de totale som van alles waar ik zoveel van houd. Van de manier waarop ik me kleed, de dingen die ik lekker vind, films en muziek ben ik aangetrokken tot de oude wereld. Die grootse thema’s als eenzaamheid, opoffering en heldendom komen als vanzelf in mijn muziek terecht." Lachend: “Ik ben eigenlijk best wel een nerd…"

Wist je bij aanvang van Folklore al dat het een trilogie zou worden?
Vol overtuiging: “Ja. Ik had teveel nummers voor één plaat en ik denk niet dat mensen op een dubbelalbum van een vrij onbekende artiest zitten te wachten. Met The Lord of the Rings in mijn achterhoofd bedacht ik toen dat het een drieluik zou worden. Het is een ambitieus project geworden maar het is klaar. Ik heb nu ook wel zin om heel iets anders te gaan doen. Misschien een echte bandplaat.”

Wat is het belangrijkste verschil tussen de Folklore-trilogie ten opzichte van je eerdere werk?
Robin: “Toen ik Folklore ging maken wist ik van tevoren echt wat ik wilde gaan maken. Dat was bij eerdere albums niet zo. Daarvoor was ik vooral aan het uitzoeken wat ik wilde doen. Ik zie die albums meer als experiment. Folklore is het resultaat daarvan."

I: The Waving Days
Robin licht toe: “Dat is een beeldspraak. Er staat een boom op de cover. Bij Waving Days zie je de dagen die aan je voorbij gaan. De vallende bladeren horen daarbij. De trilogie doorloopt de seizoenen. Het gaat over iemand die verloren is en de tijd zoals velen een beetje uitzit. Hij heeft niet echt een gezicht, voor mij ook niet. Het kan ook een vrouw zijn. Voor mij is het The Ranger die zijn naam en zijn geheugen en daarmee zijn identiteit is kwijtgeraakt. Alles is symbolisch, het is een spirituele reis. Hij moet een aantal beproevingen ondergaan waardoor hij zichzelf leert kennen. Die proeven zijn dingen die iedereen volgens mij wel meemaakt. Zo is er een nummer waarin de duivel hem probeert te lokken, vermomd als een bloem. Als iets heel moois. Op het einde van deel I, in het nummer Awake, komt hij tot het besef dat hij de strijd moet aangaan met de monsters in zijn leven.”

II: The Phantom Wail          
“Deel II gaat over deze strijd. Het is een duistere plaat die draait om thema’s als religie en onrecht. Er staat ook een protestlied op. Aan het eind van die plaat komt hij erachter dat er nooit een antwoord is. Je moet niet strijden, maar je moet zijn. Van daaruit moet je mensen proberen te inspireren.”

III: The Cradle Tree
“Deel drie heet The Cradle Tree. De boom van de eerste twee hoezen komt terug en de raaf die erin zit vliegt bij dit laatste deel weg. Hij is vrij. Op de eerste twee delen zing ik al over the cradle tree. Het is een boom in de vorm van een hand, een boom van geboorte, dood en leven.” Met een blik vol respect en verwondering: “Een boom is voor mij ook echt wel een ding, zoiets waarachtigs. In een boom zit zoveel dat ik zo mooi vind… Voor mij is the cradle tree de ultieme bron, zowel het begin als het einde. Ik zal niet zeggen dat de plaat vrolijk is, maar hij is zeker niet heftig en duister.”

In het interview van vorig jaar juli gaf je aan dat je je makkelijk in anderen kunt inleven. Ook vertelde je dat eenzamen en verschoppelingen vaak voorkomen in je teksten. Dat geldt dus ook voor de Folklore trilogie, waar de hoofdpersoon een eenzame en onbekende reiziger is.
Robin lacht: “Ik ben een super vrolijke jongen, maar met vrolijkheid in mijn muziek kan ik niet zoveel. Als ik schrijf en als ik optreed zoek ik juist meer de diepgang en de donkerte. Dat is interessanter en roept meer vragen op. Ergens moet er een genetisch ding zijn, en iets dat hier – raakt met zijn vingertoppen zijn schedel aan – op een bepaalde manier gewired is waardoor ik dat doe.  Maar ik kom er niet achter. Ik ben vrolijk in het leven maar melancholisch in mijn werk. Ik vind dat ook wel een mooie scheiding; ik neem mijzelf totaal niet serieus maar mijn muziek wel.”

Wat me opvalt bij de teksten van Folklore is dat ze over het algemenen groot en bombastisch zijn met als setting vaak geteisterde, droeve oorden. Hoe komen die verhalen en locaties in jouw hoofd tot stand?
Robin: “Ik denk dat dat een beetje komt door alle films die ik heb gezien. Films hebben best veel invloed gehad op mijn muziek. Mijn lievelingsfilms zijn ook films die daar over gaan zoals The Lord of the Rings en Braveheart. In mijn hoofd droom ik veel over bergen en bossen, dat vind ik de mooiste plekken op aarde. Ik spreek ook veel in superlatieven.” Met een grijns: “Iets is al snel het vetste dat ik ooit heb gezien of het mooiste dat ik ooit heb gehoord. Whooh! Mijn teksten zijn bombastisch en ik ben een bombastisch persoon.”

Je wordt muzikaal geïnspireerd door onder meer Tom Waits en Nick Drake. Wat zijn de meer hedendaagse voorbeelden voor je?
Robin denkt kort na: “Fleet Foxes en Nick Cave vind ik heel mooi. Asaf Avidan is een Israëlische artiest die ik vorig jaar ontdekt heb. Ik heb hem in Tivoli Vredenburg gezien en dat was echt prachtig, super mooie muziek! Ook vind ik Damien Rice ongelooflijk goed maar zijn super persoonlijke teksten vind ik niet interessant. Dan denk ik ‘het zal wel…’. Dat ligt natuurlijk aan mij, want het is wel prachtig, eerlijk en naakt. Hij schrijft heel andere teksten dan ik, veel eerlijker en veel persoonlijker. Ik kan daar niet zoveel mee. Net als met films waarin mensen een hele intens, persoonlijke band hebben. Doe mij maar bombast en grootse thema’s.”

Tot slot: wat kunnen we verwachten van de releaseparty in Doornroosje?
Robin antwoordt direct: “Muzikale magie! Gisteren hebben we de hele set voor het eerst helemaal doorgespeeld en het wordt echt mega vet. Ik ben zo super blij man! Wat mensen kunnen verwachten is wat ze eerder al hebben gezien maar dan nog volwassener en volgroeider. Er is geen support maar ook weer wel." Lachend: “En dat is alles wat ik daarover vertel…“

Folklore III: The Cradle Tree is vanaf 22 februari op cd en vinyl verkrijgbaar bij de platenzaak en online te vinden via Spotify en de andere streamingdiensten.

www.robinborneman.com