Wat in 1989 in Varsselder begon als klein festivalletje voor de lokale bevolking, is in de afgelopen 30 jaar uitgegroeid tot een feest van nationale bekendheid. Verschillende bands uit binnen- en buitenland hebben er al hun opwachting gemaakt. Dit jaar viert Huntenpop zijn 30-jarig jubileum. Het zou aanleiding hebben kunnen zijn om flink uit te pakken, om hele grote artiesten te programmeren, om er nóg een dag bij aan te knopen of om er nog een paar schepjes bij bovenop te doen. Maar niet Huntenpop. Huntenpop vindt: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. En waarom zou je iets veranderen dat goed werkt? Geen extra poespas voor deze dertigste editie.

En toch is er wel iets veranderd ten opzichte van vorig jaar. De indeling van het terrein is flink op de schop genomen. Zo staat het hoofdpodium niet langer links, aan de Silvoldse kant, maar rechts. Mooie bijkomstigheid hiervan – in combinatie met het verplaatsen van de ingang – is dat de DRU Cultuurfabriek er min of meer bijgetrokken is; in elk geval visueel.

Een andere verandering is de opening van het festival. Voorgaande jaren was die eer aan de winnaars van de Achterhoekse Bandcompetitie (ABC), maar dit jaar niet. Deze dertigste editie van Huntenpop opent Diggeth om 14.15 uur in de Zebratent. Voorafgegaan door het nummer ‘Gringo Lie Me’ van Peter Tevis, wat uiteraard een verwijzing is naar het meest recente album van Diggeth, Gringos Galacticos. De associatie met ZZ TOP is onontkoombaar. Een bebaarde gitarist en bassist samen met een langharige drummer. Het hoogtepunt van het optreden, ‘Three Gringos’, had zo op een album van de Texanen kunnen staan.

 

 

 

© Lonneke Prins

Boh Foi Toch

Winnaars van de Achterhoekse Band Competitie 2019

Natuurlijk komen de winnaars van de ABC wel voorbij. Immers, een optreden op Huntenpop is één van de prijzen. De eerste is The Blackktop Symphony, twee heren en een dame. Als je even je ogen sluit tijdens het beluisteren van de nummers van deze band, waan je je onmiskenbaar in de jaren 60 of 70. Net als toen, spelen Marjo, Frank en Arjan nummers waarbij regelmatig een psychedelisch intro wordt gespeeld van twee minuten of meer. En net voordat je denkt dat het een instrumentaal liedje is, valt de zang in. Niet alles is trouwens altijd even zuiver. Vooral als Marjo en Frank zich wagen aan samenzang vallen er nog wel eens een paar noten vanaf. Bij een nummers zoals ‘Hanging Around’, die worden gedragen door de mooie muziek, is dat niet zo erg.

De tweede ABC-spot is voor de Arnhemse jongens van Speciaal Onderwijs. Jonge, enthousiaste gasten die funky Nederlandstalige nummers spelen. Het samenspel van deze vijf Arnhemmers is buitengewoon prettig om naar te luisteren en het enthousiasme werkt aanstekelijk voor het publiek. Een publiek dat overigens voor een groot deel uit eigen fans bestaat. Het pluspunt van deze gasten is dat ze zichzelf niet zo heel serieus nemen, getuige ook de naam van hun debuut ep Verboden Voor Meisjes. Deze ep is tevens hofleverancier voor de setlist van vandaag.

Er zijn van die bands die geen slecht optreden kunnen geven. Boh Foi Toch is er daar één van. Zij openen op waardige wijze het hoofdpodium; het Rabobankpodium. Afgetrapt wordt met ‘’t Armenhuus’. Het viertal, op drum, gitaar, bas en accordeon, is zodanig goed op elkaar ingespeeld en heeft zoveel ervaring in de muziek dat het vrijwel onmogelijk is om niet goed te zijn. Nummers als ‘Drok Drok Drok’ en ‘Balkenbri-j’ worden uit volle borst meegezongen, maar het is nog té vroeg in Ulft en bezoekers hebben nog niet genoeg gedronken om er echt een ouderwets feest van te maken.

© John Boerdam

Andy Frasco

Hoogtepunt van de middag: Andy Frasco

Wanneer tegen 17.00 uur het optreden van Andy Frasco is afgelopen, is dát, in elk geval tot dan, het hoogtepunt van Huntenpop 2019. Officieel is het Andy Frasco & The U.N. trouwens. Het is de eerste band van de dag die een tent vol speelt. Zelfs buiten de Zebratent staan mensen met volle teugen van dit optreden te genieten. Gewapend met een fles Jägermeister weet deze bluesrocker het publiek op te zwepen, hen te bewegen tot een ‘Witchdoctor-esk’ rondedansje, hen te laten zitten en staan en knielen en staan en …. Andy werkt aanstekelijk. Of hij nou op blote voeten op het podium staat of tussen het publiek springt. De zevenkoppige band, waaronder een saxofonist, een trompettist en een trombonist dragen flink bij aan de feestvreugde. En als je dan ook nog eens afsluit met een ‘rondje’ Jäger en een cover van Rage Against The Machines ‘Killing in the Name of’, dan kun je niet kapot.

Irritant, maar tegelijkertijd hoogst vermakelijk, is het feit dat er een blazersgroepje over het festivalterrein trekt en af en toe neerstrijkt om te spelen. Broadway Brass is een soort pop up bandje bestaande uit een drummer en negen blazers (sousafoon, saxofoons, trombones, trompetten) die hedendaagse popliedjes ‘verbrassen’. Vermakelijk omdat het een heerlijke manier is om naar die nummers te luisteren, irritant omdat ze spelen terwijl in de omgeving ook andere bands spelen, waardoor ze elkaar hinderen.

© Lonneke Prins

Andy Frasco

Speciaalbierenplein

Kort nadat de Snollebollekes de Festivaarttent hebben afgebroken, maakt het Doetinchemse Snow Coats zijn opwachting in de Speciaalbierentent. Voor de ABC-winnaars die daar vanmiddag ook optraden, is deze tent eigenlijk niet zo geschikt, maar Snow Coats lijkt er volledig op zijn plaats te zijn. Het een nieuwe tent waaronder tafels en stoelen zijn neergezet om lekker te kunnen genieten van een speciaal biertje terwijl je naar muziek luistert.

Nee, dan de doorgewinterde rasmuzikanten van Donnerwetter. Rocco en de zijnen vullen van begin af aan de  Zebratent met heerlijke muziek, waarbij Rocco’s bluesdoordrenkte stem niet onbenoemd kan blijven. Die stem houdt van begin tot eind de aandacht van de bezoekers vast. Vanaf opener ‘Mother’ is men onder de indruk. Rocco’s stem tijdens bijvoorbeeld het bekende ‘Ego’ is ongeëvenaard. Hoogtepunt wordt gevormd door de nummers die samen worden gedaan met strijkkwartet dat na ruim een half uur aanschuift. De manier waarop bijvoorbeeld ‘Blissful Dawn’ of ‘How Far Can Too Far Go’ is gearrangeerd en wordt gespeeld, spreekt enorm tot de verbeelding.

© Lonneke Prins

Donnerwetter

Level 42

Natuurlijk komen er vandaag ook grotere namen voorbij. Zo zet Danny Vera op zijn manier het hoofdpodium op z’n kop, doet Ilse DeLange datzelfde maar dan op haar manier en weet Rondé ondanks stem- en geluidsproblemen een hele goeie set neer te zetten. Afsluiter van het hoofdpodium is Kraantje Pappie, die, zoals verwacht, het publiek voor het hoofdpodium zodanig laat springen dat men het in heel Ulft kan voelen.

Daaraan vooraf gaat echter het legendarische Level 42. Zodra ‘Running in the Family’ wordt aangeheven, bevinden alle bezoekers van middelbare leeftijd zich weer even in hun puberteit. Natuurlijk hebben we hier te maken met wéér zo’n band die uit het stof wordt gehaald in het verlangen naar herinneringen van vroeger. Maar het is wel Level 42, een band die niet weg te denken is uit de popgeschiedenis. Vocaal haalt zanger en bassist Mark King het niet meer allemaal; natuurlijk niet…hij is 60 jaar. Ook het andere originele, kenmerkende lid van deze Engelse formatie, toetsenist Mike Lindup, schiet qua stem tekort. De zuivere hoge noten die hem vroeger karakteriseerden, haalt hij bijna niet meer. Maar goed: al met al kun je wel zeggen dat je Level 42 hebt gezien!

Huntenpop is niet de enige organisatie die iets te vieren heeft. Ook de band Heideroosjes bestaat dit jaar 30 jaar en dat wordt gevierd met een reünie en een beperkt aantal optredens. Eén daarvan is vandaag in de wei voor de DRU, in de Zebratent. Heerlijke oude punkrock, in zowel Nederlands als Engels. ‘Ik Wil Niks’ wordt afgewisseld met ‘Everybody Loves Me, Everybody Hates Me’ en het publiek gaat stuk! Ook nu zou je kunnen zeggen dat de vocale kwaliteiten van zanger Marco Roelofs te wensen overlaten, maar nu is het niet zo erg. Dit genre kan het hebben. Dit genre heeft zelfs een rauw randje nodig. Alles klinkt nog net zo lekker als eerst en met nummers als ‘Damclub Hooligan’, ‘Lekker Belangrijk’, ‘Scapegoat Revolution’ en ‘Time is Ticking Away’ laten de mannen zien en horen dat ze niets aan kwaliteit hebben verloren, de afgelopen jaren.

© Lonneke Prins

Level 42

Hoogtepunt: Navarone

Het venijn zit hem in de staart. Hoewel Kraantje Pappie officieel het festival heeft afgesloten, ligt de officieuze afsluiting in handen van de Nijmegenaren van Navarone. En ook hier hebben we te maken met een band die eigenlijk geen slecht optreden kán geven. Zelfs niet als ze het, zoals vanavond, moeten stellen zonder gitarist Kees, die vader is geworden. Gitaarroadie Bas vervangt hem, op een enkele misstap na, heel erg goed. Eerlijk gezegd is het net alsof Navarone steeds beter wordt. Zanger Merijn van Haren is ongenadig goed bij stem, wat hij niet alleen bewijst bij eigen nummers als ‘The Strong Survive’ of ‘Surrender’. De climax lijkt in eerste instantie te zitten de enorme, grandioze uithaal tijdens ‘Whole Lotta Love’ van Led Zeppelin. Het échte hoogtepunt wordt echter gevormd door het nummer dat daarna komt. Navarone speelt ‘Whole Lotta Rosie’ van AC/DC en de Achterhoek wordt gek. De wijze waarop deze covers worden gespeeld bewijst de klasse van Navarone en toont onmiskenbaar aan dat deze band zelf zo’n hit verdient!

De 30e editie van Huntenpop gaat de boeken in als een van de lekkerste. Op naar 31!

© John Boerdam

Navarone

Fotoverslag Huntenpop 2019