Diggeth is een driekoppig hard rockmonster afkomstig uit de Achterhoek en bestaande uit zanger/gitarist Harald te Grotenhuis, bassist Alco Emaus en nieuw achter de drumkit Casper Bongers. De band staat al sinds 2004 op de planken, maar pas in 2009 verschijnt het debuutalbum 21st Century Nomad. Indrukwekkend is het lijstje van bands waarvoor Diggeth heeft mogen openen in de loop der jaren: Michael Schenker, Exodus, Megadeth, Slayer, Karma To Burn, Soulfly, Sacred Reich en heel recent Motörhead’s Phil Campbell And His Bastard Sons. De stijl wordt de door de band zelf omschreven als “Metal ’n Roll.” Hoe dat klinkt? Pak je Lynyrd Skynyrd, Black Sabbath en Metallica platen uit de kast, gooi ze in de blender en kans is groot dat het resultaat klinkt als Diggeth. Eind 2014 verscheen het vorige album Kings Of The Underworld, nu is het tijd voor de volgende stap Gringos Galacticos.
De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van Diggeth - Gringos Galacticos.
De band
De muziek
Niet een gebruikelijke opening van een heavy rock album, maar wel toepasselijk om Gringos Galacticos te beginnen met een beroemde vraag van Stephen Hawking: “Are we alone or is there other live in the universe?” Dat deze mannen iets hebben met de ruimte en het heelal blijkt uit alles; de thematiek, het artwork en videoclips. Zo zien we in de video van ‘Worship The Sun’, die al een jaar geleden op het internet werd opgeslingerd, de heren van Diggeth gehuld in spacepakken in een prachtig oud theater. Het nummer heeft een heerlijke groove en er wordt lekker denderend door gedrumd.
Er waren altijd al parallellen te trekken tussen Diggeth en ZZ Top, maar die komen beter dan ooit tot uiting in het boven de zes minuten klokkende ‘Three Gringos’. Mannen met baarden spelen heerlijke riffs en flirten met het Spaans. Na een heftig begin, is het middenstuk subtiel om weer maximaal te eindigen. Het tempo wordt flink opgeschroefd in ‘Keep On Diggin’’, deze ijzersterke track is inmiddels ook voorzien van een videoclip, die tot stand kwam met medewerking van Benjamin Koops en Peggy Vastbinder.
Het is classic hardrock wat de klok staat in ‘Let The Ancient One Sleep’ en ‘In The Wake Of Giants’, terwijl het weer doorbeuken is geblazen in ‘Straight-Shooter’. Zelf de sirenes gaan af. Slechts één keer neemt Diggeth de voet van het gas ‘Unshackled’. Het tempo ligt lager en in het middenstuk klinken de gitaarriffs heerlijk vet en traag. Hier doet de stem van Harald denken aan Robb Flynn van Machine Head. Afsluiter is het bijna instrumentale titelnummer, dat nog verder afwijkt van de rest vanwege de “melancholisches Harpe” van Ramon Klesch.
Het oordeel
Diggeth flikt het ‘m weer. Gringos Galacticos is op alle vlakken de overtreffende trap van Kings Of The Underworld. Allereerst is er de vette productie van het nieuwe album, dan zijn ook de nummers beter en is de nieuwe plaat is een stuk gevarieerder dan het oude werk. Jarenlange ervaring levert een superstrak gespeelde plaat op, incluis uitstekende vocalen van Harald te Grotenhuis. Wat deze plaat ook boven het maaiveld laat uitsteken, zijn leuke vondsten zoals de stem van Stephen Hawking aan het begin van het album en de voodoo kreten in ‘Voodoo Mother’. Diggeth mag dan eigenlijk altijd een buitenbeentje in de metal scene zijn geweest, maar dit is een album waar menige hardrockband een puntje aan kan zuigen. Keep On Diggin’!