De oude Grieken kenden de regel al: het voorprogramma mag niet harder zijn dan de hoofdact. Daar trekt Guns N' Roses zich niks van aan. Opener Gojira is zelfs de stevigste band van de dag. Het Franse viertal maakt progressieve metal: hard en snel, met veel ritmewisselingen en drumfills die klinken als mitrailleursalvo's. Niet voor niks stond Gojira al drie keer op Fortarock, het jaarlijkse metalfestival in het Goffertpark. Het mooie aan Gojira is dat hoe hard die bassist ook loopt te beuken, ergens op de achtergrond altijd nog melodie valt waar te nemen uit de leadgitaar, vaak op de helft of zelfs een kwart van het tempo van de ritmesectie. Prima opener van de band die liefst zeven keer eerder in Nijmegen speelde.
Minder dan een jaar geleden stond Guns N' Roses ook al in de Goffert. Destijds was het de eerste Nederlandse show in lange tijd met Slash en Duff McKagan weer in de gelederen, kwam als verrassing Angus Young opdraven voor een stel AC/DC-klassiekers en stapten de heren pas weer van het podium na het langste GnR-optreden ooit. Het was niet altijd even goed, echt niet, maar in die show van vorig jaar kon je met goede wil een zekere urgentie zien, al was het maar uit nostalgie.
Gojira
Volbeat
Nog meer melodie bij Volbeat, het tweede voorprogramma. De Denen houden het sowieso wat meer bij 'liedjes' dan Gojira, getuige ook de opvallend veel airplay die zo'n harde band als Volbeat eigenlijk krijgt op de Nederlandse radio. Want ook hier mag de bas er rustig (of vooral snel) op los beuken, al wordt in het tweede deel van de set gas teruggenomen. De knipoog naar Johnny Cash' 'Ring of Fire' valt dan eigenlijk niet zo ver meer uit de toon. Volbeat is een poppy metalband, of een hele stevige popgroep. Kies zelf maar.
Afgelopen week verscheen een heruitgave van debuutplaat Appetite for Destruction, de deluxe-uitgave kost 160 euro. Ook voor die heruitgave was het al de best verkochte debuutplaat ooit, en het merendeel van de zeven Appetite-nummers die vanavond gespeeld worden klinken nog steeds als klassiekers. Maar een nieuwe show van drieënhalf uur blijkt anno 2018 een uur of twee te lang.
Dat ligt aan twee dingen. Ten eerste Axl Rose, die vorig jaar al moeite had het tempo van zijn bandgenoten bij te houden. Gek genoeg lijkt hij de hoge uithalen te sparen voor de hits: in 'Knocking on Heaven's Door' haalt hij het refrein opeens wel, waar de hoogste noten in het eerste anderhalf uur regelmatig in de keel blijven steken. Ronduit pijnlijk zijn de hem nu veel te snelle spits op 'Welcome to the Jungle', waar Rose halverwege de eerste 'shananananana' al buiten adem raakt.
CV Guns N' Roses
1985 Oprichting
1987 Appetite for Destruction
1988 G N' R Lies
1991 Use Your Illusion I & II
1993 The Spaghetti Incident?
1996 Slash verlaat de band
1997 Duff McKagan verlaat de band
2008 Chinese Democracy
2016 Slash en Duff McKagan keren terug
©
Hans van Wijk
En de tweede reden ligt ook niet ver van Rose. Want wat krijgen we hier een - zeker in de eerste helft van de show - vaartloze set voorgeschoteld. Na en tijdens nummers verdwijnt Axl Rose minutenlang in de coulissen, zijn band achterlatend met de taak het publiek instrumentaal te vermaken. Slash redt daar echt de meubelen. Geheel op zijn eigen eiland haalt hij nog wél het niveau van pakweg 25 jaar geleden. Zijn monumentale gitaarsolo's zijn anno 2018 het belangrijkste bestaansrecht van Guns N' Roses: goed dat hij terug is.
Toch blijft het gissen naar de reden voor dit soort marathonshows. Het record van vorig jaar wordt niet gehaald - Angus Young blijft vanavond lekker in Aalten. Maar drieënhalf uur, waarom dan toch? Gek ook dat er eigenlijk maar 32 nummers langskomen. Dat kan natuurlijk ook, met een fellere drive, in een uurtje minder. De vele covers in het tweede deel ogen ook obligaat, vooral het steriele 'Wichita Lineman' dat volledig doodslaat op de Goffertweide.
Niet dat er niks te genieten valt: 'Sweet Child o' Mine' is vooral dankzij Slash nog steeds een live-hoogtepunt, het gedragen countryrock-hitje 'Patience' aan het begin van de toegift past de huidige Axl goed. In het eerste uur komt zelfs een sterk blok van een minuut of twintig voorbij, met 'Estranged', 'Live and Let Die' en een felle uitvoering van Velvet Revolvers 'Slither'. Maar dan moet Axl weer van hoedje wisselen, volgt er weer zo'n minutenlange instrumentale break. Dat Axl ooit nog een goede zanger wordt is waarschijnlijk ijdele hoop. Maar een bondigere, fellere show zou Guns N' Roses een hoop goed doen.
Setlist
1. It's So Easy
2. Mr. Brownstone
3. Chinese Democracy
4. Welcome to the Jungle
5. Double Talkin' Jive
6. Better
7. Estranged
8. Live and Let Die (Wings)
9. Slither (Velvet Revolver)
10. Rocket Queen
11. Shadow of Your Love
12. You Could Be Mine
13. New Rose (The Damned)
14. This I Love
15. Civil War
16. Yesterdays
17. Coma
18. Slash Guitar Solo
19. Speak Softly Love (Nino Rota)
20. Sweet Child O' Mine
21. Wichita Lineman (Jimmy Webb)
22. Used to Love Her
23. Don't Cry
24. Wish You Were Here (Pink Floyd)
25. November Rain
26. Black Hole Sun (Soundgarden)
27. Knockin' on Heaven's Door (Bob Dylan)
28. Nightrain
29. Patience
30. Madagascar
31. The Seeker (The Who)
32. Paradise City
Nog vijf dingen die opvallen bij de show van Guns N' Roses
1. Het is rustig in het voorste vak
Je kunt ook tickets met een Golden Circle-bandje kopen, waarmee je gegarandeerd in het voorste vak mag. Dat hebben blijkbaar weinig mensen gedaan. Tijdens de voorprogramma's is het voorste vak nog niet voor de helft gevuld, maar ook bij Guns N' Roses zelf is er opvallend veel ruimte vooraan. Overigens is de show goed bezocht, maar niet uitverkocht: ook achterin het park loopt het lekker door, dat is wel eens anders bij optredens in het Goffertpark.
2. De setlist is bijna hetzelfde als vorig jaar
De eerste acht nummers zijn zelfs identiek, tot Velvet Revolvers 'Slither' wordt ingezet. Vorig jaar was er natuurlijk dat blokje AC/DC-nummers, en 'Sorry' kwam nog langs in de toegift. Maar verder is er nauwelijks aan de setlist gesleuteld.
3. Axl heeft heel veel hoedjes, petjes en t-shirts
Het eerste uur krijgen we geen antwoord op de vraag waarom Axl nou zo vaak de coulissen inrent. Later is de reden duidelijker, wanneer Axl steeds vaker van hoofddeksel wisselt. Een cowboyhoed, een pet, een bandana. Ondertussen wisselt hij ook nog tussen - allemaal even strak zittende - t-shirts. Fashionably fashionless.
4. Maar het publiek draagt juist veel GnR-shirts
Allemachtig wat een hoop bandshirts van Guns N' Roses in het publiek. Ja dat klinkt een beetje raar natuurlijk, je bij een show van Guns N' Roses verbazen over het aantal shirts van dezelfde band. Maar zó veel is echt zeldzaam hoor. Kennelijk krijg je bij één van de heruitgaves van Appetite een gratis shirt, maar het lijkt er ook op dat veel mensen na de show van vorig jaar nog een keer zijn gegaan.
5. De granaat is onschadelijk gemaakt
Tijdens de opbouw van het podium werd deze week nog een granaat aangetroffen en in de bossen van Groesbeek tot ontploffing gebracht. Iedereen veilig. Vanavond blijft het bij gecontroleerd vuurwerk en vlammenwerpers.