Guns N' Roses overtuigt niet helemaal in Nijmegen Guns N' Roses overtuigt niet helemaal in Nijmegen

Aardig, maar de bands raken niet echt. Tyler Bryant & The Shakedown en Biffy Clyro staan in het voorprogramma, waarbij de eerste band een redelijke set met Primal Scream en Black Crowes-invloeden laat horen en de tweede melodieuze rock in een straf tempo speelt.  Maar aan de lauwe reactie van het publiek te merken en ook omdat beide bands wellicht nauwelijks bekend zijn in Nederland is het wel duidelijk waar de tienduizenden fans in het uitverkochte Nijmeegse Goffertpark voor zijn gekomen. Veel ouder publiek dat ongetwijfeld opgegroeid is met de muziek van Guns ’n Roses en zich vanavond komt laven aan een flinke dosis jeugdsentiment.

Het intromuziekje is van Looney Tunes, een Amerikaanse tekenfilmserie. Een ironisch signaal dat de band zich bewust is van zijn soms karikature, cartooneske uitstraling? Kijk, daar is Slash met zijn eeuwige zonnebril, bos haar voor de ogen en hoed (maar zonder sigaret). En daar is Axl, weliswaar zonder kort broekje of Schotse rok, maar nog steeds in kleding die indruist tegen elke mode-politie.

Het duurt even voordat Guns N' Roses op gang komt. Rose klinkt soms kortademig, zingt in een (te) laag stemregister en zijn fameuze hoge uithalen verlaten zelden zijn keel. Ook de rest van de bandleden zijn nog niet voldoende warmgedraaid. Gelukkig komt de band op stoom met scherpe en krachtige versies van onder meer ‘Live and Let Die‘ en ‘You Could Be Mine’.

Interactie is er helaas nauwelijks. Niet tussen de band en het publiek (hooguit een paar zinnen) en ook nauwelijks tussen Axl Rose en de bandleden onderling. Wellicht toch nog wat oud zeer na de jarenlange ruzies over onder meer loyaliteit en geld. Ironisch is het dan ook misschien wel dat Slash een – overigens schitterende - instrumentale versie speelt van ‘Speak Softly Love’ dat afkomstig is van The Godfather, een film waar een van de thema’s juist loyaliteit is.

Op ongeveer de helft van de 32 nummers durende set begint de band weer de oude brullende trekjes te vertonen van weleer, met scherpe uithalen, striemende solo’s en betonnen riffs. Dat heeft wellicht te maken met gitarist Angus Young van AC/DC die halverwege het optreden zijn opwachting maakt voor twee nummers. Plots schroeit, gromt, gutst en brandt de band weer als vanouds, aangevuurd door de man die net zoveel, zoniet meer klassieke riffs als Slash op zijn conto heeft staan.

Bij ‘Whole Lotta Rosie’ golft het Goffertpark op neer, krijst en krolt Axl als in zijn hoogtijdagen en is het een en al stampende rock die over het redelijk zonnige Nijmegen wordt uitgestort. De energie die beide nummers oproepen vloeien door in behoorlijke versies van onder meer ‘Sweet Child O' Mine’, ‘Used to Love Her’,´ November Rain, ‘Nightrain’, de massieve en krachtige uitsmijter ´Paradise City´ en sterke covers van ‘Knockin' on Heaven’s Door’ (Bob Dylan) en ‘Black Hole Sun’ (Soundgarden).