LAVALU: van grote gebeurtenissen tot kleine nieuwe soloplaat Solitary High LAVALU: van grote gebeurtenissen tot kleine nieuwe soloplaat Solitary High

De barman van dienst is wat kortaf wanneer hij een nieuwe ronde thee met bitterkoekjes brengt. Het gerinkel van glas achter de bar en het geweld dat wordt toegepast op de koffiemachine doet een slechte nacht vermoeden. Desalniettemin trappen we goedgemutst ons gesprek af.

“Noem het ‘a perfect storm’, het is een soort wonderlijke combinatie van elementen waardoor je uitkomt waar je uitkomt in je leven. Het had ermee te maken dat Mete - mijn lief - en mijn manager los van elkaar in dezelfde maand tegen me zeiden dat ze het meest door mij worden geraakt wanneer ik alleen aan de piano zit. Als twee mensen wiens visie je heel hoog hebt zitten dat tegen je zeggen, dan gaat dat kriebelen in je kop. Als dingen zo samenvallen, dan ga ik opletten, dat komt niet voor niets zo op mijn pad. Dit speelde in het najaar van 2014 toen ik ongeveer klaar was met de tour rond Fighting Wildfires. In januari zou ik gaan schrijven voor Het Pauperparadijs, maar omdat het stuk een jaar moest worden uitgesteld, had ik tot en met maart een gat in mijn tijd. Het toeval wilde dat Metes piano de oefenruimte uit moest en bij ons thuis kwam te staan. Dat samen met dat me net verteld was dat ik alleen met piano het best tot mijn recht kom leidde tot deze plaat.” Met een grote glimlach: “Een mooie stimulans, een piano en een zee van tijd!”

LAVALU staart even uit het raam: “Ik zat me daar ‘s-avonds de pleuris te vervelen en had de piano om iets met mijn avonden te doen. Alleen maar piano en zang voelde wat kaal. Ik studeer nog steeds veel klassieke piano om mijn skills en chops op orde te houden en mijn oog viel op een stapel oude boeken van klassieke componisten. Daar bladerde ik eens doorheen, van Debussy tot Schubert, en ik keek naar die bewegingen en harmonieën in hun muziek. Zo ben ik begonnen met de eerste drie noten van een stuk van Debussy en van daaruit heb ik verder geschreven op mijn eigen manier. Ik heb mijn inspiratie dus geput uit hoe zij die piano benaderden en voelde aan dat dat interessant kon worden. De arrangementen zijn zo rijk dat dit heel goed kan werken voor een soloplaat op piano.”

LAVALU lacht breeduit: “Gaaf, dat is leuk om te horen. Dat is eigenlijk ook wel wat ik ermee hoopte te bereiken. Het is een soort eindconclusie en zet een punt achter de piano-met-zang-stukken.”

“Jazeker, ´Longest Dawn´ is geïnspireerd door het begin van Fantasie in F mineur van Schubert. Dat is een heel prachtig stuk voor vier handen. Het beginthema (LAVALU zingt de tonen voor, red.) heb ik gewoon gepakt, een toon hoger gezet en in plaats van een vierkwartsmaat heb ik er 1-2-3, 1-2-3 van gemaakt. Daarvanuit ben ik gaan schrijven, maar het is doorgerold tot iets van mezelf. Stukken als ‘Hide Me’ en ‘Safe’ hebben dan weer elementen van Steve Reich in zich, dat is minimal music met veel herhalende patronen die langzaam veranderen. ‘Ginger Night’ is weer een duidelijke Satie-referentie. Het heeft zo’n springende baslijn (zingt weer voor, red.).”

“Jazeker! Dat was ook mijn grote ontdekking. Omdat je op piano bij popmuziek vaak een beetje akkoorden aan het hakken bent, onderzocht ik wat de arrangementen bij klassieke muziek juist zo interessant maakt en dat is vooral de beweging. Ze laten de piano als water klinken, of als stormen. De bewegingen op de piano zijn bijna weefsels, breiwerken en dat geeft de dynamiek. Daardoor kom ik er denk ik ook mee weg dat ik een plaat compleet vul met piano en zang zonder dat het saai wordt. De uitdaging voor deze plaat was om de juiste arrangementen voor de piano te vinden.”

LAVALU denkt diep na: “Jaaaa, wat ga ik daar nu eens over zeggen? Om te beginnen is dat luik opengegaan en wist ik dat hier meerdere platen uit gaan komen. Solitary High is het eerste deel van een drieluik en de komende tien jaar maak ik deze muziek. Op een intuïtieve manier voelde ik aan dat dit er drie moeten worden. Het worden er twee met piano en zang en de derde wordt anders.”

Met een grijns: “Maar dat ga ik nog niet verklappen. Thematisch begint dit ergens in mijn persoonlijke leven en daar zit een ontwikkeling in. Ik heb mezelf nu een duidelijk kader gegeven: dit is wat ik doe en wat ik ga doen. Dat kader geeft ook heel veel rust, zodat ik niet het gevoel heb dat ik heel veel moet zoeken. En binnen dat kader zie ik hoe ongelooflijk veel variëteit er nog mogelijk is. Het gaat heel erg om omarmen wie je bent. Niet alleen mijn muziek probeert niet meer te voldoen aan anderen, maar ook ik als mens probeer minder te voldoen aan wat anderen vinden. Ik hoef niet meer in een hokje van bepaalde verwachtingen te zitten. Mijn hokje ziet er sowieso veel rafeliger en vreemder uit dan simpel vierkant. Dat begin ik maar eens te omarmen en dat zit ook heel duidelijk in deze drie platen.”

Met een klein glimlachje brengt de ober nieuwe koppen heet water en een doos verse thee. Met bitterkoekjes in plastic. LAVALU laat de hare weer onaangeroerd liggen. We kiezen uit, scheppen de theemix in het daarvoor bestemde houdertje en vervolgen ons gesprek.

“Vlak voor zo’n optreden ga je wel even dood. Hoe kom ik erbij om in mijn eentje op tournee te willen? Welke gek heeft dit nu weer bedacht? Oh ja, ikzelf. Op zo’n moment redt de piano mij echt, dan voel ik me niet meer alleen. Het voelt alsof ik een band heb, maar dat is de piano. De onderdelen werken ook uit zichzelf, daar hoef ik niet meer over na te denken. Met een echte vleugel of piano is het alsof ik met een persoon op het podium sta. Met zo’n echt instrument met boventonen en klankwerelden voel ik me niet alleen."

"Ik speelde in theater van Beresteyn, een mooie zaal van zo’n driehonderd man. De reactie van het publiek was heel gaaf. Tijdens de eerste set vroeg ik me nog af of ze het pikten, omdat de muziek heel anders is dan die van Het Pauperparadijs waarvan een groot deel van het publiek me kende. Na de pauze zat de zaal weer vol dus dat viel mee. Aan het eind van het optreden zat ik met mijn koffertje met cd’s op het podium en Rutger vertelde me later dat het leek alsof de halve zaal na de laatste toon naar die cd-koffer toestroomde. Volgens mij heb ik aan de halve zaal een cd verkocht. Dat was eigenlijk de beste reactie die ik kon krijgen: dat ik mensen heb meegenomen in een wereld die zij mee mee naar huis willen nemen om vaker te beleven.”