Metal on Metal in de DRU Cultuurfabriek in Ulft: we gaan de goeie kant op Metal on Metal in de DRU Cultuurfabriek in Ulft: we gaan de goeie kant op

Om 16.00 uur gaan de deuren open en om 16.30 uur maakt de eerste band zijn opwachting. Bark uit België. Of, zoals zanger Ron Bruynseels het verwoordt: “Hallo Ulft. Wij zijn Bark uit Antwerpen. En Argentinië en Portugal.” Daarmee verwijst hij naar de geboorteplaatsen van de beide gitaristen van de band. Bark maakt ‘rechttoe-rechtaan-retestrakke-heavy-metal’ en dat doen ze goed. Ze gebruiken de set om een deel van hun nieuwe album Like Humans Do te promoten. Wellicht zou je, gezien het tijdstip, nog niet veel bezoekers verwachten, maar de heren worden toch nog door flink wat mensen toegejuicht. Veel meer gebeurt er nog niet.

Na de eerste coverband van de dag in de Rabozaal is het tijd voor Disabuse. De Winterswijkse band viert dit jaar zijn dertigjarig jubileum. Dat klinkt echter ietwat raar uit de mond van zanger, Steven Tolkamp, die zelf nauwelijks ouder dan dertig jaar oogt. Hij is dan ook de opvolger van Arch die eind vorig jaar opstapte als zanger.

Disabuse maakt snoeiharde thrashmetal, waarbij blijkt hoe goed de mannen op elkaar zijn ingespeeld. Het is een geoliede machine, waarbij zelfs een fout van de gitarist aan het eind van ‘Emergency Door’ geen probleem is. Ze doen het hartstikke goed, maar het aanwezige publiek, dat inmiddels behoorlijk talrijk is geworden, participeert slechts minimaal. De band verdient in elk geval beter. Deels wordt dat echter goedgemaakt met een daverend applaus aan het einde van het optreden.

De eerste band die de zaal echt op z’n kop zet, coverband Thrashcan, warmt het publiek flink op voor de derde act in de Popzaal: Pro-Pain. Ook deze band heeft zijn bestaansrecht meer dan waargemaakt, aangezien de New Yorkers al meer dan 25 jaar meedraaien in de thrashmetalscene. En daar waar Disabuse al de nodige fans op de been had gekregen, blijkt ook hier dat tientallen mensen speciaal voor Pro-Pain zijn gekomen. Ze worden niet teleurgesteld.

“Are you ready for some old school thrash metal?” vraagt zanger van het eerste uur en bassist van de band, Gary Meskil, het publiek. De reactie van het publiek laat niets aan de verbeelding over. De hoogtepunten van de set zijn de nummers ‘Death Wish’ en ‘Voice of Rebellion’, waarbij blijkt dat Adam Phillips behoort tot een van de beste gitaristen die vandaag in de DRU spelen.

Soms kun je aan de naam van een band afleiden dat ze al redelijk lang meedraaien. Sommige bandnamen zijn in de metal immers zo voor de hand liggend, dat ze al lang geleden geclaimd moeten zijn. Zo ook het Engelse Hell, opgericht in 1982. Allerlei (akelige) gebeurtenissen, waaronder de zelfmoord van de toenmalige zanger, leidden ertoe dat al in 1987 weer gestopt werd. In 2008 werd de zaak weer opgepakt en ontstond Hell zoals dat nu voor ons staat: mannen op leeftijd die geenszins onderdoen voor jongere generaties, geschminkt en uitgedost in fluwelen kostuums, waarbij zanger David Bower een doornenkroon draagt.

Satan wordt toegezongen en aanbeden en Bower geselt zichzelf door zich met een zweep op zijn rug te slaan. Alles wordt uit de kast gehaald om een leuke act neer te zetten. Maar laten we vooral niet uit het oog verliezen dat het hier een heel goede band betreft. Een die schitterende muziek maakt in het genre van de zogenaamde New Wave Of British Heavy Metal, een van de genres die aan de basis staat van thrashmetal. Verhalende muziek. Poserend voor de fotografen vraagt Bower dan ook aan het eind: “I hope you enjoyed our stories. And please, don’t believe everything you hear!”

De eer om het eerste Metal on Metal festival te mogen headlinen is aan het Duitse Destruction, een trio dat ook al sinds 1982 meedraait. Commercieel een slimme zet. Aangezien Ulft niet al te ver van de Duitse grens ligt, trekt een headliner van deze omvang ook veel Duitse bezoekers. Destruction wordt gezien als een van de drie grote thrashmetalbands uit Duitsland, naast Kreator en Sodom.

Ze laten er ook van begin af aan, met ‘Curse of Gods’, geen twijfel over bestaan dat ze nog steeds aan de top meedraaien. Nog voor het begin van het superstrakke ‘Tormentor’ heeft drummer Marc Reign de vetste solo neergezet van de dag. Via onder andere ‘Mad Butcher’, ‘Release from Agony’ en ‘Thrash ‘Till Death’ sluiten deze drie mannen Metal on Metal af, daargelaten dat er nog een coverband volgt.