Drie bands treden op om ‘geen woning, geen k(r)oning’ kracht bij te zetten. De eerste in dit rijtje is het Nijmeegse Vuurman. Een kwartet dat waarschijnlijk maar met een korreltje zout tot je genomen dient te worden, of met een stevige hijs van een joint. De band, die naar het schijnt enkele jaren geleden ontstaan is in het Knonenburgerpark, lijkt zich in tussentijd ook meer met diep inhaleren bezig te hebben gehouden dan met repeteren. Het is, op zijn zachtst gezegd, een behoorlijk rommeltje waar men mee op de proppen komt. De ruwe rock, die gedragen wordt op vettige baslijnen, gaat alle kanten op behalve de goede. De vocalen (in het Nederlands) zijn niet om aan te horen, de gitaarpartijen zijn geheel niet te duiden en de drummer timmert het zaakje nog verder richting de afgrond. Vuurman moet vooral maar lekker in het park blijven hangen en zijn lol daar beleven, want de muzikale prestatie (deze avond) is, op de fijn spelende bassist na, ronduit kachelhout: de fik er in.

 

The Assange is hierna een ware verwelkoming. De math-punk-rock-’n-roll van het vijftal is aangenaam en opruiend. De nieuwe drummer is duidelijk een aanwinst, hij mept, soms op redelijk onorthodoxe wijze (voor de starre punkrockwetten), de band naar een hoger niveau. The Assange wekt vertrouwen. Dat deden ze al tijdens hun eerste optreden in de Onderbroek, afgelopen december. Maar heden avond laat men pas echt zien waar het heen kan gaan. De nummers zitten sterk en aanstekelijk in elkaar en met dit optreden overtuigt het kwintet het publiek in het gezellige Weerlicht van hun kunnen. De zanger van The Assange loopt als een neuroot zijn gospel te verkondigen. Het klinkt nog niet helemaal stabiel, maar ook hij maakt stappen voorwaarts richting gezonde kolder. Misschien kan hij nog wat leren van ‘zingende’ beroepsidioten als Les Claypool (Primus) of David Yow (Jesus Lizard). Daar mag het best naar toe wat betreft vocale en maniakale gekte. Dit, met de aan Refused refererende muziek: een prima combinatie!

 

De show van Through The Struggle doet de bandnaam eer aan. De band moet zich door een set vol technische problemen worstelen. Het doet het optreden geen recht, want de vijf ‘Gruusbèkenaren’ met hun vette ep Absolute Nothing op zak verdienen en kunnen beter. De nog relatief jonge band heeft goede energie, agressie en een tomeloze drummer. Het onontkoombare oponthoud maakt hen misschien nog net een tikje extra opgefokt, maar ze beseffen zelf ook dat dit niet hun avond is. Dat is echt jammer, want buiten de nekkende pech laten ze horen dat ze prima kunnen musiceren en over genoeg lef en talent te beschikken om het goed te gaan doen in metalcoreland.

Wel, ‘Geen woning, geen k(r)oning’ heeft geen aardverschuiving teweeg kunnen brengen in het slaafs volgen van de monarchie, maar een luid en duidelijk gezellig avondje was het zeker wel.