Witbalans – Zwijgen Vragen Smeken (cd) - Erik Nijsten

Witbalans bestaat uit het trio Martin Meulmeester, Daniël Buijze en Rianne Luiten. Met het openingsnummer op deze cd, Samen Zijn, weet je als luisteraar wat je te wachten staat: akoestische Nederlandstalige muziek bestaande uit twee gitaren en tweestemmige zanglijnen, hier en daar  ondersteund door toetsen, bass en drums.

Veelal wordt er tweestemmig gezongen en dan is er mooie balans tussen de vrouwen- en mannenstem. Ook als Rianne Luiten alleen zingt, is er een mooie balans in de muziek. Als haar stem wegvalt en alleen de mannenstem overblijft dan klinkt het meteen een stuk onzekerder en minder interessant.

In Tot Later en het met trompet opgesierde Ontbonden Traan lukt het Witbalans om de luisteraar mee te nemen in hun muzikale wereld. Toegankelijke gitaarliedjes met niet al te vrolijke teksten en een soms beklemmende sfeer. Slechts een enkele keer, in het titelnummer Zwijgen Vragen Smeken, wordt er voorzichtig wat harder gespeeld. De nadruk ligt wel op voorzichtig, want echt nergens wordt er flink gas genomen.

Helaas staan er ook enkele mindere nummers op waardoor Witbalans er niet in slaagt de volledige cd te boeien. Iets waar de band de volgende keer vooral meer aandacht aan moet besteden is de productie en de opnamekwaliteit. Deze is af en toe heel erg dof en zacht. Soms lijkt het alsof de drum is opgenomen in een kelder met een lap tapijt erover heen. Daarnaast klinken de opnames vaak schel en hol. Hierdoor mis je juist de warmte die de muziek van Witbalans wel oproept. Maar met nummers als Samen Zijn en Het Water Stroomt laat het drietal horen dat zij prachtige liedjes kunnen schrijven en spelen.

Het Oordeel – Brakke Grond (cd) - Erik Nijsten

Twee leden van Witbalans, de heren Martin Meulmeester en Daniel Buijze, brengen onder de naam Het Oordeel ook instrumentele muziek uit. Op de somber, maar fraai vormgegeven cd Brakke Grond staan zeven nummer waar lichte gitaardeuntjes en jazzy drumpatronen worden afgewisseld met toegankelijke elektronische melodieën. Soms waait de muzikale geest van Do Make Say Think door de muziek en soms komt een verstilde Mogai om de hoek kijken.

Helaas slagen niet alle nummers er in om de aandacht van de luisteraar vast te houden. Zo zijn de melodieën in de nummer In Quarantaine iets te eenvoudig. Hierdoor gebeurt er te weinig om de aandacht van de luisteraar de volle zes minuten vast te houden. Het nummer Bewoond Eiland kampt met hetzelfde probleem. Het kabbelt allemaal lekker door, maar meer ook niet. Het nummer Uit Quarantaine is dan ook veel beter geslaagd. De spanning is in dit nummer voelbaar en je bent benieuwd wat er gaat gebeuren. Helaas is dit uitgerekend een van de kortere nummers.

Op het overgrote deel van de cd laten de heren van Het Oordeel gelukkig wel horen dat zij in staat zijn om je als luisteraar te prikkelen en bij de les te houden. Openingsnummer Plu en het afsluitende nummer Brakke Grond zijn heerlijk dromerig. Ze nemen je vanzelf langzaam maar zeker mee op een prettige muzikale reis. Al met al is het dan ook een geslaagd debut van Het Oordeel. Al is het te hopen dat er een volgende keer iets meer variatie in zit en dat er ook meer aandacht wordt besteed aan de hard-zacht dynamiek.

Het Rigor Mortis Ensemble – In Koelen Bloede Verwoord (cd) - Erik Nijsten

Jan Blokker schreef ooit het boek Nederland In Twaalf Moorden. In zijn boek beschreef hij twaalf moorden op bekende Nederlanders die van invloed zijn geweest op de Nederlandse identiteit. Het muzikale trio Het Rigor Mortis Ensemble bezingt op de cd In Koelen Bloede Verwoord veertien moordzaken. Geen moorden op bekende Nederlanders, maar moordzaken die in meer of mindere mate landelijke bekendheid hebben gekregen. Denk hierbij aan de Deventer moordzaak en de moord op het meisje van Nulde.

Met deze thematiek heeft Het Rigor Mortis Ensemble zich voor een gewaagd project gezet. De kans is immers groot dat het smakeloos of respectloos gaat klinken. Gelukkig is dat hier totaal niet het geval. Begeleid door onder andere accordeon, gitaar, piano en contrabas brengt het drietal veertien (plus een vijftiende bonustrack) prima liederen waarvan sommige melodieën zich al snel in je hoofd gaan nestelen.

Het sobere Kleine Ko, het vrolijke Finale en het grappig deinende Valse Kater zijn nummers waar de muziek en de tekst perfect samenvallen. In veel nummers gebeurt er echter op muzikaal vlak iets te weinig, hierdoor liggen veel nummers in elkaars muzikale verlengde. Veel maakt het echter niet uit. De aandacht wordt namelijk vooral opgeëist door de zang en de teksten. En vooral tekstueel valt er in bijna elk nummer wel iets te smullen. Het absolute hoogtepunt is Voor Niets over de moord op het meisje van Nulde. Het is een lief wiegelied dat je direct naar de keel grijpt.

Laatstgenoemde nummer alleen al maakt het de moeite waard deze prachtig vormgegeven cd aan te schaffen. Wie tijdens of na beluistering van In Koelen Bloede Verwoord aan het twijfelen is of hij of zij tot moorden in staat is, kan dit met het bijgevoegde spel Mens Erger Je Dood achterhalen.

Panoptikon - Strayed From The Path (eigen beheer, 2012) - Eelco van Eldijk

Nadat het een tijdje stil is geweest rondom Panoptikon (lees de ins en outs in het interview), komen de vier Nijmegenaren met een korte promo op de proppen. Het kleinood, slechts twee nummers in een dikke zes minuten, doet verlangen naar meer. De rechttoe-rechtaan death metal met kwinkslagen richting oldschool thrash (enkele gitaarpartijen) is van plezante snit. Geen gepiel en oeverloos gesoleer, maar beukend en neigend naar een stevig potje headbangen. Misschien dat de drums net ietsje dikker in de mix hadden gemogen of het geluid iets dieper. Daarnaast, vernieuwend is het allerminst, maar wie maalt daar nou om en daar is het de band ook zeker niet om te doen. Fans van Grave en het oude Entombed of Unleashed zijn bij deze gewaarschuwd: een fijn bandje om in de gaten te houden. Temeer de hoop bestaat dat Black Breath nog een keertje naar Nijmegen wordt teruggehaald, dan moet Panoptikon in hun voorprogramma!

Tinez Roots Club – Almost Nasty (cd) - Jasper Konijnenbelt

Een van de meest opwindende live-acts uit onze contreien op dit moment brengt z’n eerste full-length plaat uit. Tinez Roots Club is hofleverancier in de echte vuige – veelal instrumentale – rhythm-and-blues, uitgevoerd op een instrumentarium van bariton- en tenorsax, drums en een snerpend Hammond orgel.

De live-reputatie van de heren belooft het nodige vuurwerk op plaat. Dat valt in eerste instantie wat tegen. Daar waar de composities van de heren live vaak druipend van het geil worden opgediend, komt een en ander op deze plaat wat tam uit de verf. De pompende drums van op de planken klinken als slaan op boardkarton en zelfs de gebruikelijk hitsige Hammond-partijen druppelen veel te tam de speakers uit.

De geijkte songstructuren zijn nog te billijken. De gladde productie haalt alle heftigheid van de live-performance weg. Bij vlagen wordt ronduit schools en ongeïnspireerd gesoleerd, hetgeen dit plaatje haast degradeert tot een Teleac cursus ‘RnB in twaalf lessen’. De sporadisch opduikende zang herbergt een accent gelijk een Zaanse kaasboer. Dit geeft de tracks bepaald niet meer swing mee. Echt hitsig wordt het alleen even in SlimSlam, waar de zang zich beperkt tot het hijgerig declameren van de zinsnede ‘almost nasty’ en het saxofoongeweld eindelijk klatert. Helaas te laat om van deze schijf een topper te maken. Wat meer uit de heup schieten volgende keer!