Na drie voorrondes is het vanavond tijd voor de finale van het Gelders Singer Songwriter Festival 2009. De finalisten hebben veel vrienden en familie meegenomen en de sfeer is opgetogen. Door uiteenlopende berichtgeving op websites is er wat verwarring over de begintijd, waardoor een enkeling het begin blijkt te missen.

De finale wordt ingeluid door Rinka van Zundert. Ze begeleidt zichzelf op gitaar en heeft een toetsenist meegenomen. Een fijne instrumentale combinatie, met een warme vocale invulling. Rinka probeert ritme en melodie van haar gitaar tegen de zang in te laten gaan, wat erg lastig is. Het luistert nauw dat goed te doen, en het valt te betwijfelen of het bij Rinka nou muzikaliteit toont of juist niet.

Luc ten Brinck brengt met zijn mede-gitarist liedjes die uit het hart en alledag gegrepen zijn. Ze tonen goed en snel gitaarwerk met hier en daar klassieke invloeden. Luc zingt met krachtige stem, waar af en toe een rauw randje aan kleeft. De songs worden gezellig aan elkaar gepraat en qua stijl en humor lijkt de beste omschrijving hier misschien wel Achterhoekse country. 

Voordat Loes Swinkels gaat beginnen, wordt de zaal tot stilte gemaand – geen overbodige vraag. Los daarvan lijkt Merleyn misschien ook niet de juiste locatie voor de finale van dit festival. Het podium is goed, maar de zaal leent zicht er minder voor; een dergelijke gelegenheid vraagt eerder om een zitcafé. Een aantal toeschouwers creeërt dat maar zelf en gaat voor het podium op de grond zitten.

Loes zet sterk in met een a capella nummer. Ze is de enige die helemaal alleen op het podium staat in deze finale. Het publiek is erg enhousiast over haar mooie, zuivere stem en haar gitaar die knappe eigen liedjes de zaal in laten klinken. Ze brengt toegankelijke liedjes, die goed en netjes in elkaar steken. Haar laatste nummer springt er echt uit, mede door de bezieling waarmee het gezongen wordt. Maar dat liedje is dan weer een cover.

Bij de aanvang van Boy Gol valt weer op dat een groot deel van het publiek moeite heeft zijn mond te houden en respect en stilte op te brengen voor een andere zanger dan hun vriend(in), familielid of favoriet. Na wat ge-ssjt zijn gitaar, zang en elektrische viool weer fatsoenlijk hoorbaar. De viool wordt bespeeld door een vijftienjarig maatje van Boy Gol. Boy zelf verzorgt gitaar, zang en een enkele keer piano. Hij brengt veelal wat donkere nummers ten gehore. Of, zoals de jury later zal zeggen ‘sacrale’ muziek. Met minimale maar humoristische woorden kleedt hij zijn optreden in.

Zijn stem is misschien niet de sterkste van de hier vanavond aanwezige finalisten, maar de inhoud en muzikaliteit van zijn werk maken dat ruimschoots goed. Bovendien gebruikt hij aparte wendingen in zijn stemgeluid en speelt hij veel met hard en zacht. Bij zijn laatste lied, opgedragen aan zijn Noorse vriendin, is de zaal eindelijk helemaal stil.

Dit laatste optreden is bijzonder. Meer dan de andere. Het ontstijgt het gangbare. Waar de andere drie deelnemers een prima performance neerzetten, met gedegen liedjes, goede stemmen en muzikale begeleiding, blijven ze toch wat hangen in standaardwerk, met bekende trucjes. Zogezegd weinig gedurfd of wat braaf. Niks mis mee, maar Boy Gol heeft net dat beetje extra. Wat zou de jury ervan denken?

Na kort beraadslagen van de jury is het moment van de bekendmaking daar. Allereerst is er het goede bericht dat iedereen wegens getoonde kwaliteiten op de Affaire mag spelen tijdens de komende Zomerfeesten in Nijmegen. Maar alleen de finalist wint ook nog eens twee dagen studiotijd en een fotosessie. Het juryrapport is onverdeeld positief over de deelnemers, maar er kan maar een de winnaar zijn. En dat is... Boy Gol! Stamelend neemt de nieuwe Gelderse singersongwriter zijn prijs in ontvangst.

En terwijl de zaal verlies en winst nog aan het bespreken is, betreedt het Zweedse Hellsongs het podium. Deze band, met toetsenist, gitarist en zangeres, steekt metalnummers in een poppy en soms singer-songwriterachtig jasje. De nummers zijn vaak zo anders en uit hun verband gerukt dat pas bij het refrein herkenning optreedt. Een verrassende en interessante gewaarwording! De Zweden spelen energiek en enthousiast en proberen het publiek steeds mee te nemen in hun nummers, wat het best lukt bij Run To The Hills van Iron Maiden; de hele zaal zingt mee.

Een fijne afsluiter van een lange maar vermakelijke avond. Ik ben benieuwd waar we de winnaar en andere finalisten van dit festival de komende tijd tegen gaan komen.