Het voorprogramma wordt verzorgd door de singer/songwriter Howie die we al eerder zagen in Nootuitgang. De jonge zanger is vandaag niet goed bij stem en klinkt bij vlagen eerder vals dan zuiver. Howie laat me denken aan Anthony zonder de Johnsons en zonder het benodigde vocale talent. Het feit dat het geluid te zacht staat, komt zijn optreden ook nog eens niet ten goede. Daar komt bij dat het overgrote deel van het publiek voor The Tenders lijkt te komen en dit vocaal duidelijk laat blijken. Voorafgaand aan het optreden, je nieuwste videoclip tonen, dan pak je het serieus aan. Maar zijn The Tenders ook tender? Ja eigenlijk nogal, want het zijn vier frisse jongens die samen een aardig nummertje spelen. Nummertje spelen? Jazeker, de aankondigingen van de bassist liegen niet om, hij waant zich al in Ahoy. Met uitspraken als “Nu weer een lekker nummertje”, “Deze is speciaal voor jullie” en “We beginnen met een toppertje!” laat je duidelijk merken dat je in het schnabbelcircuit geen vreemde bent. Overigens gaan de nummers er bij het publiek in als koek. Aanstootgevend kunnen we de muziek echter niet noemen. Dat eenvoudige songs met voorspelbare songstructuren geen belemmering hoeft te zijn voor een hit, eerder tegenwoordig een voorwaarde, geeft The Tenders de kans om een breed publiek aan te spreken. Het beste zijn de heren van The Tenders te vergelijk met Racoon of in een verder verleden Dodgy. Het positivisme druipt er van af en dat is eigenlijk voor de lokale muziekscene een aanwist. Daar staat tegenover dat de vocale kwaliteiten dusdanig beperkt zijn en absoluut niet tender voor je gehoor, dat enige coaching in de uitvoering nog wel nodig is. Wie zich prettig voelt bij onuitgesproken muziek met liefst zo weinig mogelijk prikkels, zal zich erg prettig voelen bij de muziek van The Tenders. Maar eigenlijk was de cd-presentatie een maaltijd met ingrediënten die wel erg waren voorgekookt waardoor de smaak er behoorlijk af was.