De bravoure van dat vroege liedje was niet vrij van ironie, en dat geldt voor alles wat Chatten zingt. Als hij ‘I love you, it's all I ever felt’ zingt, kun je erop rekenen dat een complexe verhandeling over de Ierse identiteit en geschiedenis volgt, compleet met een James Joyce-knipoog over zelfverkozen ballingschap. En romantiek? Dat komt als een gitzwarte bodyhorrorfilm over je heen. Het titelnummer van de nieuwe plaat is vandaag ook de entree van de band, die tot halverwege het nummer, tot een gierende synth door de zaal dendert, verborgen staat achter een roze en groen verlicht doek. Als het doek valt, zien we het enorme misvormde hart dat ook de plaat siert.
Het is meteen het enige special effect dat je krijgt tijdens anderhalf uur Fontaines, want in deze tijd van perfect geregisseerde popshows presenteert de band zich opvallend sober. Chatten is een man van woorden in zijn songs, maar zijn publiek spreekt hij niet toe. Zijn vijf medemuzikanten pakken geen momentjes in de spotlights met solo's, dansjes of uitvergrote mimiek op een groot scherm. En dat terwijl met name gitarist Carlos O’Connell toch ook wel het nodige charisma meebrengt. Des te knapper dat Fontaines non-stop weet te intrigeren met hun spervuur aan sterke songs, met eigenlijk maar één klein dipje.
Tekst gaat verder na de foto.