The Invisible Hand compilatie van het Nijmeegse Deep Sleep Records lag al een flinke tijd klaar om gerecenseerd te worden, maar keer op keer viel ik weer in slaap bij het beluisteren ervan. Normaal gesproken is dat geen goed teken, maar deze cd is hier speciaal voor gemaakt. The Invisible Hand kent voor iedere vinger immers een slaapliedje van een andere artiest. Niet het meest originele thema voor een ambientcompilatie, maar wel bijzonder effectief. Het is (afgaande op de kwaliteit van deze nummers) dan ook met spanning uitkijken naar het vervolg, waarop het thema ‘Kermis’ aan de orde zal komen. The Invisible Hand opent met een prachtig nummer van Kill Kill Confetti, een ietwat flauwe naam waarvan je eerder electropop zou verwachten. Dat schijnt confettihater Wicher van der Wielen normaal gesproken ook te maken, maar hier horen we een minimale compositie op piano, (contra?)bas en accordeon. Zijn bijzonder sfeervolle Noondizzy had net zo goed op een lome zomermiddag geschreven kunnen zijn door Michael Cashmore, Wim Mertens of Yann Tiersen. De zomer komt eraan, koelkasten worden gevuld met rosé en het park is nooit ver weg in Nijmegen. Nu nog meer van dit soort tracks om het af te maken. Laat die electropop nog maar even liggen Wicher. Twilight Shutdown van Somnia klinkt alsof je met iets teveel roseetjes op in de zon bent blijven liggen. Als een slaapdronken gevecht worden zware drones gecombineerd met speelse belletjes. In Water 0:00 van Ekua heerst de droomstaat met een repititieve zweverige melodie op een soundscape van (uiteraard) water. Wie voor het slapen geen gebruik maakt van het toilet, kan het in deze track nog duur te staan komen. Machinefabriek is de grootste naam op deze compilatie. Met Slaapstaat (een verwijzing naar Staalplaat?) levert hij een angstaanjagende track die goed past in de industriële dark ambient traditie. Dat zorgt voor afwisseling tussen de andere (lichtere) tracks, maar verstoort ook een beetje het vredig inslapen. Gelukkig maar eigenlijk, want zo kun je de prachtige afsluitende track ook nog meekrijgen. Bij de opener hadden we al een ware verrassing te pakken, nu wordt je helemaal in één keer in je bed geblazen door de serene synthesizerklanken van Wouter Brackman. Purple Powder Dream evolueert minimaal en met kleine modulaties. Het enige wat storen kan is de gedachte dat deze track wel eens zou kunnen ophouden, want als engeltjes toetsen zouden hebben, zouden ze zo klinken. Het is nu zaak om toe te geven, vredig in slaap te vallen en zelf verder te dromen. Over synths met vleugeltjes of zo…