#MADNES18: Dagverslag vrijdag #MADNES18: Dagverslag vrijdag

‘’Sorry voor het slechte geluid, we werken ons er wel doorheen’’, geeft zanger Douwe Doorduin van The Black Cult gaandeweg het optreden aan. Ze kampen met het fenomeen dat wel vaker gebeurt in de BaroNes: een ietwat oneven geluid. In dit geval? Een te harde gitaarsound, oorverdovend en overstemmend. Maar inderdaad, deze jonge knapen werken zich er gauw genoeg door heen. De gruizige Groningse garagerock is met een hoop jeugdige charme gebracht. Toch kijken er bar weinig mensen op of om naar deze broekies. Zijn ze het slachtoffer van te laat avondeten of zelfs de voetbalwedstrijd België tegen Brazilië? Hoe dan ook is het jammer, want The Black Cult heeft een soepele sound te pakken die uitblinkt in funky basloopjes, snelle powerchords en upbeat slagwerk. Dat ze hiermee uiteindelijk toch een handvol enthousiastelingen en zelfs een tweemanspitje teweegbrengen, laat zien dat deze jonge band het met hard werken voor elkaar krijgt. (MS)

Terwijl buiten de temperatuur daalt en de wind opsteekt, stijgt de temperatuur in De Rits met Electropoëzie. Na Hans Hoeverloo en Ridder Baas in Leeuwarden al eens bewonderd te hebben in een kledingzaak en een huiskamer is nu een tent op het strand aan de beurt en ook dit werkt. Een kleine groep fans begint vooraan te dansen en bij elke oproep om naar voren te komen, schuift de menigte een meter naar voren op. Zo is halverwege de set de tent tot aan buiten toe gevuld en staat in plaats van een handje fans de hele tent te dansen op de elektro beats en poëtische woorden van de mannen. De intimiteit die een optreden van het duo doorgaans heeft vervaagt door de festivalsfeer wel wat, waardoor de nadruk voornamelijk op de beats en de dansbaarheid van de tracks ligt. Maar in contrast met de kledingzaak en huiskamer werkt ook deze formule voor Elektropoëzie op een festival. (MF)

MadNesprogrammeur Steven Leeuwerink had deze typische ‘Madnes band’ al terecht aan ons getipt. Dit exceptionele gezelschap heeft in de middag al een lekker voorproefje gedraaid op het Middenplein en mag in de avond het podium De Rits af gaan breken. Frontman Rube Bolsius gaat intens op in zijn djembéspel, terwijl hij en de rest langzaam hun nummer opbouwen. Ze voegen steeds precies op tijd een laag toe, waardoor het geheel nooit saai wordt. Meeslepend bouwen de mannen tot een climax op waarna het publiek los mag op Storm is Coming. De inheemse klanken laten geen enkele aanwezige onbewogen. Bolsius rijst zo nu en dan op van een olievat om instructies te geven: Heen en weer hossen, sitdowns, mee(schreeuw)hummen en een heuse wall of death begeleid door oergeluiden. De tent was voor dit laatste helaas iets te klein om dit goed te kunnen uitvoeren. Convoi Exceptional is een eclectische mix van zuidelijke geluiden en rock-’n-roll. Wanneer bassist Jesse den Dulk zijn momenten pakt op het olievat, speelt hij rifjes waar een gemiddelde fan van Muse blij van zou kunnen worden. Midden in de set is er even tijd om op adem te komen. Dit duurt echter niet lang, want met dezelfde geleidelijk opbouw worden Convoi Exceptionals schaapjes al gauw weer gedirigeerd tot dansen. De absolute dansbaarheid en het aanstekelijke enthousiasme maken Convoi Exceptional een act welke je absoluut niet gemist mag hebben. (IP)

Tussen alle feestelijke skabands en zomerse singer-songwriters lijkt Tusky bijna een vreemde eend in de bijt. Maar voor de band zelf is niets te vreemd, want of ze nu in een café staan te rocken of op een festival als MadNes; de tent afbreken is de missie. Het doel is een dikke pogopit en de garantie is een set vol catchy punkrock. Alfred van Luttikhuizen beklaagt zich dan wel over ‘al dat kutzand’, maar aan zijn guitige smoel en afmattende gitaarwerk is nergens irritatie af te lezen. Korte en bondige songs worden de tent in geblazen, steevast opgeleukt met gitaarsolo’s en zelfs sporadische metalriffs. Halverwege de show kondigt bassist Christoffer van Teijlingen aan de surf forecast te hebben gelezen via sms. ‘Er valt genoeg te surfen vandaag’, en dat klopt. Want het publiek transformeert al gauw tot een oceaan voor een surfer hier en daar, moeiteloos peddelend door de menselijke branding. Hoewel de moshpit bij Tusky een verworven smaak is voor het angstig terugdeinzende MadNes-publiek, draait een handvol liefhebbers hun handen er niet voor om. Het zweterige punkpartijtje eindigt bij het laatste nummer dan ook toepasselijk met kortsluiting op het podium. Zo perfect getimed, dat verzin je niet. (MS)

Je kan wel zeggen dat Jaya the Cat één van de succesformules is van het MadNes festival. Een volle tent bij de mainstage en een dansende menigte op de combinatie van punk, ska en reggae zijn de ingrediënten die kind aan huis Jaya the Cat keer op keer weer met zich meebrengt. Als katten met de kolder in de kop bestijgen ze het podium en dit gedrag wordt door de festivalgangers overgenomen. Met hun harde sound en riffs laten ze ook in deze tent op de late avond een beetje de zon schijnen. (MF)

Knarsetand is weer helemaal terug van weggeweest. En hoe. Het aantal stijlen waarmee de band zich profileert is een hele mondvol: balkan, gypsie, drum’n’bass, garagerock. Het soort muzikale opsomming waar het woordje etcetera of enzovoorts voor gemaakt is. Toch is dit mengsel verrassend coherent verpakt in een duizelingwekkende show. Knarsetand begint opzwepend met psychedelische blaaspartijen, sidderend als slangen over een gure ritmesectie. De band is onderbelicht en afgebakend als silhouetten, wat de muziek nog een extra duister sfeertje meegeeft. Het is een verrassend donker doch dansbaar geheel, dat haaks afsteekt tegen de zonnige vrolijkheid van Caravana Sun of Jaya the Cat. Zo ontpopt Knarsetand zich al gauw tot een drum’n’bass uitbarsting van jewelste, waar bands als Prodigy en Pendulum nog een puntje aan kunnen zuigen. Toch zorgt het late tijdstip ervoor dat een deel van het publiek murw geslagen wegdrijft. De sound is zo dampend en zo broeierig maar ook een beetje ‘too much’ voor sommigen. Maar het deert niet, want voor wie blijft is het een smakelijk optreden boordevol hyperactieve tempowisselingen en reggae rustmomentjes. Niet elke toeschouwer heeft genoeg uithoudingsvermogen voor Knarsetand zo laat in de avond, maar de blijvers zijn getuige van een hoogtepunt op de vrijdagavond. Dat gaat dus wel goedkomen met de nachtrust. (MS)

MadNes 2018 heeft ons ook voorzien van een surprise act. Helemaal in lijn met de vrolijke stampsfeer die tijdens de eerste dag van het festival al heerst, is de verrassingsact niemand minder dan Kees van Hondt. Want wie zegt dat Friezen geen carnaval kunnen vieren? Een doorgewinterde festivalganger zal echter wel gemerkt hebben dat dit niet een Van Hondt feestje is zoals we gewend zijn. Door het surprise effect hebben de bezoekers zich niet dusdanig kunnen voorbereiden als bijvoorbeeld een Lowlandsavond waar Van Hondt vaak heeft opgetreden. Enkelingen wisten nog ergens een tak van een boom te slopen, maar de dansvloer wordt absoluut niet het mafgeklede, opblaasdier-crowdsurfende, takzwaaiende oerwoud wat het normaalgesproken is. De organisatie en omwonenden kunnen opgelucht ademhalen. De formule van Van Hondt weet ondanks de discretere opzet de gezelligheid en joligheid levend te houden, maar zonder dat het natuurschoon het moet ontzien. (IP)