#ITV17: Dagverslag zaterdag #ITV17: Dagverslag zaterdag

Qua stijl roept het Bredase The Fifth Alliance de vergelijking op met een band als Oathbreaker. Dat komt grotendeels door de brute vocalen van zangeres Silvia Berger (en ook evenals bij Oathbreaker het vrouwelijke middelpunt). Daar waar verder de post blackies van dat Belgische equivalent meer de hoge snelheden hanteren, is het bij de Brabanders vooral toeven in gedragen sludge/doom. De raspende black-screams van Berger zwelgen in dramatiek, die mooi uit de donkere verf komen bij de uitgerolde sludgende tapijten. De track Your Abyss, van het twee jaar geleden verschenen album Death Poems, kenschetst fraai hoe The Fifth Alliance licht hypnotiserende gitaaropsieringen laat deinen op post hardcore/metal doorvloeiende sludgekadans. Een enkele black metalratel stookt het vuurtje soms wat meer op. Dat mag ook wel even dan, om de aanwezigen voor het podium over de streep te krijgen. Die hebben wat tijd nodig –  aanvankelijk nogal statisch de band aanhorend en ziend – om de verrichtingen op het podium op waarde te schatten. Maar The Fifth Alliance weet uiteindelijk toch nog tijdig het publiek voor zich te winnen met hun innemende melodramatische klanken. (JdR)

De Japanse doomy psych-stoners van Church of Misery zijn, naast acts Saint Vitus, God Is An Astronaut en Candlemass, ook een grote naam op de Into The Void editie van dit jaar. Church of Misery is zo'n band die de welbekende stonerriffs zó speelt dat je de onweerstaanbaarheid ervan bijna wel móet voelen. Die denderen in de potige nummers als een malle in smerige, dikke fuzzlagen over je heen. Dit is groovy, zowel slepend als uptempo, en is met het goed mokerende drumwerk, die vieze riffs en fijne seventies rockvibe dragende solo's hoe (heavy) stoner zou moeten zijn. En die gemene rauwe zang van vocalist Hiroyuki Takano doet net als die ongenaakbaar gespeelde schurende en grommende psych-stoner helemaal recht aan Church of Misery's rode draad thematiek van psychopatische seriemoordenaars. Mooie aanblik is de op de knap laaghangende bas spelende Tatsu Mikani, die het gros van de tijd de snaren op de hals van zijn bas aanslaat. Ook prachtig retro, die man, met z'n megaweide broekspijpen. Op even een mankement met de basversterking na geeft Church of Misery een dampende show weg, waarbij de vaart er prima in blijft zitten. Een meer dan geslaagde missie. (JdR)

Het Nederlandse IZAH is bij het vallen van de avond heer en meester in De Backstage. Met aaneengeschakeld gespeelde songs voelt hetgeen je te horen en te zien krijgt als een meeslepende, indringende reis door donker- en lichtcontouren. Op het spaarzaam verlichte podium zorgt de atmosferische sludge/post metal voor aardig wat indrukwekkende momenten. De achtergrondprojectie toont wisselende beelden van de verstoorde wereldorde (om het zo te benoemen). Het benadrukt effectief het van hoop en vrees doorvlochten muzikale perspectief. Die is al even afwisselend. Amenra-achtige chops liggen er in meevoerende spanningsvelden, samen met – ja.. zeker wel – hartroerende gitaardramatiek. De scherpe, hardcore getinte zang van Tim de Meyer, zwermende synthgeluiden, flarden noise en samples complementeren IZAH's schemerige tot duistere tour de force. IZAH laat met zeer grote overtuiging een wereld zien, horen en voelen die duidelijk niet altijd prettig is om in te leven. (JdR)

Het is in eerste instantie niet wat je verwacht op een stonerfestival als Into The Void, een viertal mannen die netjes in een lijn op krukken zitten met hun akoestische gitaren in aanslag. Maar niet gevreesd, de mannen van KLONE zijn geen knullige singer-songwriters. Normaal gesproken spelen ze gewoon versterkt, maar voor hun laatste album Unplugged zijn ze overgeschakeld op akoestisch. Een passende benaming voor een album, want het geluid lijkt erg geïnspireerd op de gelijknamige concertreeks die eind jaren negentig op MTV te zien was. De breekbare zang met een rauw randje ondersteund door melancholische gitaarakkoorden en afgemeten drums voelen onmiddellijk vertrouwd. Het is een recept dat de band met verve uitvoert, alleen de inventieve baslijntjes van de originele nummers worden bij sommige nummers gemist. Daar krijg je echter genoeg moois voor terug, zoals tegen het eind met Rocket Smoke. Hier weten ze de spanning gaandeweg op te voeren met ingetogen spel tot de zang in de climax uiteindelijk uitbarst zoals we bijvoorbeeld gewend zijn van een Jerry Cantrell van Alice in Chains. (WN)

Laat je niet misleiden door de naam van dit Franse kwartet, want wat Love Sex Machine voorschotelt is niet bepaald liefdevol. Deze pletwals stort een beklemmende en loodzware bak sludge metal over je heen waaraan geen ontkomen is. Voor subtiele belevingen is dan ook geen plek bij deze onverbiddelijke guillotine. Het spreekwoordelijke hoofd gaat eraf bij de vermorzelende riffs die de drie snarengeselaars op je afvuren. De kleine ruimte van de Arena lijkt af en toe zelfs wat te gaan benauwen bij die uitermate indringende klanken. De gemene tegentonen die de gitaren geregeld geven en die alles vernietigende krijszang van zanger/gitarist Yves volmaken de striemende naargeestigheid. De sound associeert enigszins met het Amerikaanse Indian, maar dan dynamischer en met hoger tempo. En nooit die zware groove uit het oog verliezend. Het maakt dit Love Sex Machine allemaal tot een doordacht beukende band. Een indrukwekkende set vol misantropisch muzikaal geweld en een hoogtepunt op deze tweede dag van het festival. (JdR) 

Op voorhand zijn ze een van de inkoppertjes van het festival, de doomlegendes van Candlemass, maar een plotselinge longinfectie van zanger Mats Levén gooit roet in het eten. Toch besluit de rest van de band gewoon naar Leeuwarden af te reizen, want het is deze mannen hun eer te na om een show af te zeggen. Een lovenswaardige zet van de band die getuigt van karakter, alleen verschijnen er wel een paar vraagtekens bij de invulling van de show. Met name op de oproep van de band om hen te vergezellen in een massale Candlemass karaoke gaan er toch een paar alarmbelletjes rinkelen. Maar ja, zo gezegd, zo gedaan, verschijnt het gezelschap vol goede bedoelingen op het podium. Ze hebben zelfs voor een tweetal nummers een zanger geregeld in de vorm van Tsjerk Maas, in het dagelijks leven eigenaar van bookingsagency Loud Noise. Hij heeft grote schoenen om te vullen, maar doet het gezien de omstandigheden zeer verdienstelijk. De andere nummers blijven zelfs zonder zang nog behoorlijk overeind, maar na een goed half uurtje heeft de band al door dat er verder werkelijk niemand een poging doet om mee te zingen en geven ze er de brui aan. Het is een moedige poging van de band om toch iets te maken van een verloren situatie, maar voor sommige ideeën, zoals een Candlemass karaoke, is de wereld simpelweg nog niet klaar. (WN)

"We’re so happy so many of you are here already while Candlemass is still playing", begint gitarist Gustav Almberg. Niet wetende dat hun landgenoten inmiddels al een half uur klaar zijn. Dit zullen ook een van de weinige woorden zijn die we het komende uur horen van dit Zweedse gezelschap. pg.lost valt met hun uitgesponnen instrumentale nummers duidelijk in de categorie postrock, zoals we gister ook al hebben ondergaan bij hun vakgenoten God Is An Astronaut. Hier houden de overeenkomsten echter ook op, want waar andere postrock bands vaak voor opzwepende crescendo’s gaan, stelt pg.lost veel vaker het geduld van het publiek op de proef. Ze mixen veel synths en gitaarloopjes met elkaar tot hypnotiserende nummers die nergens korter zijn dan zeven minuten, maar als ze dan de remmen loslaten wordt je geduld ook beloond in een enorme wall of sound. Zinderend mooi met verwoestende uithalen, pg.lost heeft een precaire balans in zijn geluid die live geweldig uitpakt. (WN)

De Italianen van Haunted komen met stonerdoom in de lijn van een Electric Wizard of Windhand. Het credo is dus goed fuzzende zware gitaren en extra dikke sublaag in het basgitaargeluid. De zware totaalsound gaat dan ook bulderend de zaal in. Een zaal die niet heel veel toehoorders meer kent. In de staart van het festival hebben toch aardig wat mensen Neushoorn inmiddels verlaten. De atmosfeer van Haunted wordt getekend door stevig gedweep met narco-occulte zaken en vervlogen Italiaanse horrorcinema. Zangeres Cristina Chimirri is in die fascinatie de kers op de sfeertaart. De sensueel bewegende schone bedwelmt fraai met haar etherische, lage zang en kruipt mooi boven de donderende klanken uit. Wat Haunted brengt is niet origineel en vernieuwend meer, als het gaat om dergelijke stonerdoom. Maar het wordt met veel flair en gepassioneerde kracht gebracht. Al beginnen de nummers op den duur wel iets op elkaar te lijken. Meer afwisseling, zeker in tempo, zouden dan niet misstaan. (JdR) 

Metalheads zijn in de regel niet de grootste liefhebbers van elektronische muziek. Het is misschien een vooroordeel, maar over het algemeen scharrelt er weinig langharig tuig rond in clubs. Gelukkig zijn er ook acts waarvoor een uitzondering wordt gemaakt, zoals het Belgische Neoslave. Deze eenmansband levert een soort hysterische combinatie van synthwave met elementen uit industrial en metal allemaal gedrenkt in een soort occult retro sausje. Het is een stijl van muziek die we hier niet vaak zien langskomen, dus des te mooier dat hij nu de eer heeft om de Bidi-stage diep in de nacht op een waardige manier tot een einde te brengen. En dit doet hij met verve; gewapend met blast beats, Duke Nukem quotes en een manische aanwezigheid weet hij het publiek wakker te schudden en van de vloer te krijgen. Voor progressie of veel nuance in een set kan je beter je heil elders zoeken, maar voor een goed uur is Neoslave de beste afsluiter die Into the Void zich kan wensen. (WN)