#ITV17: Dagverslag vrijdag #ITV17: Dagverslag vrijdag

De zware doomformatie uit het Engelse Wrexham onder de naam Mammoth Weed Wizard Bastard bijt het spits af in de grote zaal van Neushoorn. Into The Void heeft de primeur het eerste optreden van de band op Nederlandse bodem te hosten. Het vijftal – niet bepaald gezegend met de meest originele naam in de scene (het lijkt eerder op een knipoog er naartoe) – smeert zijn sonore laagtes oorstrelend uit en doen ook goed de onderbuik voelen. Te midden van de vooral log bewegende riffs bevindt zich de ijle galmzang van zangeres Jessica Ball. Die komt aanvankelijk wat zoet over, maar blijkt geleidelijk aan een prima tegenhanger van de uitdijende zwaartes. Haar zang is mooi bedaard en geeft enige mystieke kleur aan de doomsfeer. Alleen soms net te veel knijpend, op het valse af, en dreigend weg te zakken in die peilloos diepe riffs. Maar de band zet een zeer overtuigend totaalpakket neer van lekker opzuigende doom, dat middels een regelmatig langstrekkend extra van pulserende elektronica ook prettige psychedelische diepgang kent. (JdR)

Bloed kruipt waar het niet gaan kan: na het einde van The Devil’s Blood is er een aantal nieuwe Nederlandse bands opgestaan die voortbouwen op hun occulte geluid. Naast DOOL is het eveneens Rotterdamse GOLD een van de meest prominente onder hen. Met de combinatie van veel galmende lagen en zware gitaarpartijen heeft hun muziek een etherisch karakter zonder daarbij de rockmuziek te verlaten. Het is een knappe balans die ze zeker met de nummers van hun laatste plaat The Optimist mooi weten te vinden. Het gevolg is echter wel dat de show enigszins afstandelijk overkomt, alsof ze bang zijn om dit evenwicht te verliezen. Gelukkig heeft de band genoeg kwaliteit in huis om een sterke show te spelen. Met name de enigmatische zangeres Milena Eva staat als een soort tovenares op het podium, klaar om het hele publiek te bezweren met haar indringende stem. Voor wie nog niet onder haar betovering is gevallen, kan in december gewoon weer langskomen als de band in Neushoorn speelt samen met DOOL. (WN)

De Britse sludge/post metalisten van Ohhms komen vanavond met een set om U tegen te zeggen. Van begin tot eind is die gedreven tot op het bot. De uitgestrooide sound is doom en die is verdo(o)md goed. Met een staaltje dynamiek die niet voor één gat is te vangen. Dikke psychedelische stonerriffs denderen fris en progressief door de nummers heen. De druk bewegende muzikanten trakteren je op een ferm portie vuige oerkracht die je verrassend voor je bakkes slaat met eigengereide stonerdoom. Zanger Paul Waller geeft de passerende tracks nog meer cachet dan ze bij de bron al hebben. Wat een strot heeft die gast, zeg… Plus charisma, de man is ronduit boeiend in zijn hele presteren. Jammer toch dat het publiek er langzaamaan wat bij wegloopt. Misschien dat die muzikale diversiteit van OHHMS voor sommigen iets te ver gaat in de dynamiek. Doet niets af aan dit geweldig stuk powerplay. (JdR)

Een stevige portie doom is altijd een vaste waarde op Into the Void. Daarvoor kan je op de vrijdag alvast bij MESSA terecht, want dit Italiaanse gezelschap speelt doom met een hoofdletter D. Zware slepende gitaren, zwoegende tempo’s, alle bekende elementen zijn meteen al aanwezig bij opener Babalon. Een sterke binnenkomer waarbij de Black Sabbath invloeden onmiskenbaar zijn, maar mooi vermengt worden met de modernere doom. Minder geslaagd gebeurt dit op Hour of the Wolf, waarbij ik toch het beklemmende gevoel krijg naar een daadwerkelijk Sabbath nummer regelrecht uit de seventies te luisteren. Niet een bijster originele vondst, maar het wordt als nummer nog overeind gehouden door de uitstekende vocalen van frontvrouw Sara. Doom en vrouwelijke zang zijn is in het verleden niet altijd een even geslaagde combinatie geweest, maar MESSA heeft hier de juiste balans te pakken. Dit bewijzen ze nog maar eens op afsluiter Enoch waar ze dronende riffs perfect afwisselen met haar volle uithalen. (WN)

Eén van de godfathers van de Amerikaanse doom metal speelt vanavond een set om de vingers gestaag bij af te likken. Het is bij lange na niet meer vernieuwend wat de mannen uit L.A. brengen, maar dat doet er niet toe. Hier staat wel Saint Vitus, een gezelschap dat zijn traditionele doom nog met volle overgave uitpompt. Met originele leden Dave Chandler (gitaar) en Scott Reagers (zang) in de gelederen, die hun doom ook maar al te goed weten te verstaan. Chandler is en blijft een ware blikvanger. Getooid met haarband, wapperen zijn lange grijze manen vitaal heen en weer, terwijl hij zijn laaggestemde riffs de grote zaal ingooit. En zijn praatjes tussen de bedrijven door zijn bijkomend amusant. Reagers toont eveneens aan zijn kunstje niet verleerd te zijn, met zijn karakteristieke volle stemgeluid, inclusief mooie tremolo.Gefundeerd door het dynamische ritmekoppel Henry Vasquez en Pat Bruders – de jongere garde – geeft Saint Vitus mooie uitvoeringen weg van oude krakers als White Magic/Black, Saint Vitus en Born Too Late. Geen diepgroovende zware doom, maar zeer effectieve, sfeervolle Sabbathiaanse doom. (JdR)

Het is niet alle bands gegeven om na vijftien jaar nog steeds een van de toonaangevende bands in je genre te zijn, maar voor het God Is An Astronaut geldt dit zeker. Een show van deze heren voelt eerder als een reis rond de zon dan als een simpel concert. Met hun vijftienjarig jubileum spelen ze nu een greep uit hun postrock oeuvre door de jaren heen. Wie echter bang is om een allegaartje voorgeschoteld te krijgen, hoeft niet te vrezen, alles is vanavond namelijk perfect uitgekiend. Zowel de lichtshow als de opbouw van de set zijn subliem uitgevoerd. Via het wat stevigere werk van de afgelopen jaren, komt de band halverwege uit bij de verstilde schoonheid van de laatste plaat Helios/ rebus. Breekbare zang en weelderige melodieën vullen elkaar hier vlekkeloos aan. Daarna nemen we echter een duik in het diepe op Suicide By Star en laten ze het hemelgewelf schudden tot ze weer bij hun eerste plaat uitkomen en de wende rond is. (WN)