#ITG23: Dagverslag zaterdag #ITG23: Dagverslag zaterdag

India staat niet direct bekend om de toevoer van metalbands. Sterker nog, de enige band die aardig wat hype meekrijgt is Bloodywood, die tot frustratie van Loud Noise afzegde dit jaar. Maar dat er daar zeker wel een scene leeft, blijkt uit de toevoeging van Kryptos aan de line-up. Zoals vaker op Into the Grave, kiest de organisatie geregeld een thrash metalband als opener op de Main Stage. En terecht, want het biedt de juiste aanval van machinegeweerriffs en headbangwaardige beats dat het de kater direct uit de harses ramt. Ook vandaag, want wat hakt die thrashy heavy metalsound van Kryptos er effectief in! Een rauw sonisch arsenaal, gebracht door een band die heavy metal in al zijn facetten viert. ‘No bullshit religion, no politics, just pure fucking heavy metal!’, aldus Nolan Lewis en diens heerlijk giftige keelklanken. Nummers als On The Run of Mach Speed Running stuiteren fraai als een dronken partyganger over het terrein, met diens rafelige gitaren. Ook het gas erop kan nooit kwaad, met Afterburner als opgefokte caffeïnepil ter vervanging van deze zoveelste bak koffie. We horen weinig nieuws, maar vernuftig thrashen doet Kryptos absoluut met een degelijke show. (MS)

Het Amerikaanse Jungle Rot is geen onbekende in Leeuwarden. De veteranen ‘deden’ het plein onder de scheve toren tien jaar geleden ook al eens aan. In 2013, toen dit festival nog stond waarvoor het ooit bedacht is: één dag, één podium en zo laagdrempelig mogelijk. Maar enfin, tijden veranderen en ITTG is veranderd... Maar het mooie is: Jungle Rot verandert niet. Want Jungle Rot brengt old school death metal, sinds 1994. Met de nadruk op old school. Dus lekker log, lomp, meest midtempo en met een heerlijk vierkante groove. Zanger/gitarist en founding father Dave Matrise kan het niet vaak genoeg benadrukken en vandaag is er wederom geen speld tussen te krijgen. Wegens het uitvallen van Cane Hill mag het viertal hun ding doen op het hoofdpodium en doet dat met verve. Gezien de dikke moshpit die ontstaat is het direct de vraag hoe dit geweest zou zijn als de band zoals gepland de Reaper Stage zou hebben veroverd. Worst Case Senario, Stay Dead of het lekker felle Total Extintion; het gaat er in als koek. Wie niet moshed, headbanged mee. Dit is hoe jaren negentig death metal moet klinken en dit is ook waarom een underground band als deze bestaansrecht heeft. Want ondanks het vroege tijdstip is dit dé manier om je kater te verdrijven. (GK)

Orbit Culture schept een hoop verwachtingen. Met laatste plaat Nija wisten de Zweden ondanks de pandemie toch aardig wat aandacht op te eisen. En terecht, want de melodic death/groove metal is van hoge kwaliteit op plaat. Op de Reaper Stage weten de heren die verwachtingen dan ook aardig in te lossen, hetzij met wat vallen en opstaan. Het klapt er in ieder geval vanaf het begin hard op met Open Eyes, een track die een beetje tussen thrash metal en moderne groove metal wandelt. Het opvolgende Strangler komt dan weer minder goed uit de verf, opgebouwd uit een vreemde discobeat en nu-metal gitaarlijntjes. En het moet gezegd worden: die leentjebuur-Hetfield vocalen van Niklas Karlsson komen toch wat zwakjes en geforceerd over. Voeg daar ook nog eens aardig wat intro’s van tape aan toe en je merkt dat niet alles even naadloos in elkaar overloopt. Maar toch, als Orbit Culture dat soort fratsen even laat voor wat het is, weet het toch echt keihard binnen te komen. North Star of Nija weet die eigenaardige nasmaak van Strangler vakkundig weg te spoelen met een openingsgroove waar Fear Factory in de Obolote-periode jaloers op zou zijn. Vanaf dan heeft Orbit Culture menigeen te pakken, als ook blijkt dat de crowdsurfcondities er goed bij hangen op strakke composities als The Shadowing of die machtige mengeling tussen agressie en melodie in Saw. Met slechts een paar shows in Nederland in de achteruitkijkspiegel, is dit duidelijk nog maar het begin voor Orbit Culture. (MS)

Je zal maar Vreid zijn... Stinkend je best doen, best prima platen maken, maar nooit onder het juk van het verleden uitkomen. Na het noodgedwongen einde van Windir gingen drie leden verder als Vreid. De band die, oh ironie, het meest succes heeft als ze nummers spelen van voor de doorstart. Zo ook vandaag. De Noren komen niet los en de vonk slaat niet over. De band merkt dit ook en doet zijn best, maar laat het halverwege los, met als gevolg een plichtmatige show. Vreid lijkt ook niet goed te weten wat het wil; aangekondigd willen worden als black metalband, maar dan toch meer death ’n roll spelen met thrash invloeden en zelfs een funky baslijntje in Shadow of Aurora. Het toont eens te meer aan dat de groep, na al die jaren eigenlijk nog altijd zoekende is. Het siert het bandleider Hváll dat hij nooit de weg van de minste weerstand kiest, maar toch. Hoe moeilijk kan je het jezelf maken? Natuurlijk zitten er black metalmomenten in deze set, maar op het heetst van de dag verbranden de goede bedoelingen onder de hoogstaande zon. De set kabbelt richting het einde als er toch nog iets van enthousiasme loskomt bij de eerste rijen bezoekers. Vreid speelt een Windir nummer en daar moet het dan toch weer van komen. (GK)

Wanneer het gaat om Nederlandse metaldames wordt er snel gepraat over Floor Jansen, Sharon den Adel en Anneke van Giersbergen. Marloes Voskuil wordt niet vaak in dit rijtje genoemd, maar waarom eigenlijk niet? Als er iemand metal is, dan is zij het; goede stem, altijd professioneel en een prima entertainer. Daarnaast lekker down to earth en gewoon een mooi mens. Met Izzegrim was ze succesvol en vandaag laat ze horen dat het met haar nieuwe band Haliphron ook wel goed zit. Samen met gitarist Jeroen Wechgelaer, drummer Frank Schilperoort (ex-God Dethroned) en ex-Bleeding Gods leden Ramon Ploeg (gitaar), Jessica Otten (bas) en David Gutierrez (toetsen) is deze nieuwe Nederlandse metalsensatie op stoom. De symfonische death metal is vol en druk, maar wordt nergens chaotisch. Een fijne bijkomstigheid, want zo blijven de songstructuren prima te volgen. De set is strak, maar de muzikanten zijn lekker los zonder de focus te verliezen. Met een nieuwe band moeten toch ook weer nieuwe zieltjes gewonnen worden en dat lukt vandaag zeker. Human Inferno, Let The World Burn, het titelnummer van debuutplaat Prey... Alles is zwaar, hard en goed uitgedacht. Voskuil brult, screamt, vertelt (in The Killing Spree) en sleurt dat het een lieve lust is. Tijdens de nummers is er ook tijd om te poseren voor de fotograven en bekenden en fans een ‘horns up’ te geven. Al krijgt de ene een middelvinger met een knipoog en de volgende een kus toe geblazen. Daarnaast moedert ze over het publiek als in de moshpit een enthousiasteling zich verstapt en naar de EHBO moet. Opvallend is de diepe zichtbare emotie van de frontdame tijdens The Resistance, een groovende song met een meebrul gedeelte. Hoe mooi is het als tekst en muziek recht uit het hart komen? Zo moet dat altijd zijn, toch? Haliphron is nieuw maar ervaren en gaat dit soort kleine podia als de Reaper Stage snel ontstijgen. (GK)

Het is alweer zeven jaar terug dat Scar Symmetry een bezoekje bracht aan de Oldehove. Nog langer geleden is hun een-na-laatste plaat The Singularity Phase I die dateert uit 2014, terwijl Phase II pas afgelopen vrijdag het levenslicht zag. Het heeft zijn redenen, want gitaarvirtuoos Per Nilsson tourde een tijdje met Meshuggah, gevolgd door een pandemie. Dat de spieren weer warm gedraaid moeten worden na zo’n lange tijd, blijkt uit vandaag. Er wordt tien minuten later gestart, en openend met Cryonic Harvest, krijgt Lars Palmqvist zijn microfoon niet aan de praat. Wanneer dat eenmaal opgelost is en Lars zichtbaar geïrriteerd de uithaal in Quantumleaper eruit perst, blijkt het geluid er de rest van de set niet echt bovenop te komen. Desondanks, staat de Zweedse melodeathformatie toch wel bekend om een unieke muzikale benadering. Death metal met een progressieve twist, inclusief refreinen die zo van een Bon Jovi-plaat kunnen komen (Limits to Infinity, iemand?). Ondanks het rommelige geluid, weet Scar Symmetry wel een verrassende set te spelen. Rise of the Reptilian Regime bijvoorbeeld, die mooi wisselt tussen heavy grooves en opzwepende coupletten. Qua podiumpresentatie is er helaas weinig veranderd; nog steeds houterig, net als vroeger. Maar het muzikale gebodene zit wel snor met die weergaloze gitaarsolo’s van Per. Ook mooi gekozen: Pitch Black Progress en Ghost Prototype I achter elkaar, eerstgenoemde enkel met grunts door Roberth Karlsson, laatstgenoemde met grotendeels cleane vocalen. De hits Morphogenesis en The Illusionist ontbreken helaas in de set. (MS)

Altijd leuk aan Into the Grave zijn de verrassingen. Die bands die ogenschijnlijk wat uit de toom vallen, maar alsnog een snaar raken. Zo ook met Psychonaut. Want hoewel het Belgische trio er zeker een geluid van apocalyptische proporties uit kan stampen, is de mix van prog, sludge en post-metal er een van subtiele details en bouwen naar een pay-off. Het werkt juist verrassend goed op de Reaper Stage, doordat de band het geduld steevast beloont met een zorgvuldig uitgekozen setlist. Het stormachtige All Your Gods Have Gone bijvoorbeeld, met een volgebouwde riff, veelzijdige samenzang en tuimelende leads. Ook Violate Consensus Reality die als een vloedgolf een dam doorbreekt op de meest onverwachtse momenten. We moeten even lachen als Psychonaut om een cirkelpit vraagt, vlak na de rustieke instrumental All I Saw Was a Huge Monkey. Maar potverdorie: dat flikken de zuiderburen met het oppermachtige A Pacifist’s Guide To Violence. En dan ook nog eens mooi aftoppen met The Fall of Consciousness waarbij een stel fanatieke metalheads een Amon Amarth-je doen en midden in de pit gaan roeien. Geweldige climax van een meesterlijk optreden! Morgen nog een keer? (MS)

Het speeltje van de Zweedse death metalscene luistert al jaren naar de naam Boodbath. Ooit opgericht als uitlaatklep van Mikael Kerfeldt (Opeth) is het project doorgegroeid tot een opzichzelfstaande death metalgroep. Altijd bevolkt door leden van andere succesvolle metal bands. Zanger Nick Holmes (Paradise Lost) lost bijna tien jaar geleden Akerfeldt af achter de microfoon en is sindsdien het stoïcijnse boegbeeld. De Engelsman is wederom vandaag niet van zijn stuk te brengen. Nou ja, behalve als het een als Sneeuwwitje verklede crowdsurfer betreft. De Brit geeft op droge manier aan een dergelijk tafereel in 35 jaar nog nooit gezien te hebben. Muzikaal is het eerlijke death metal wat de Oldenhoofster klok slaat bij Bloodbath. Met de blik in het verleden en het gaspedaal behoorlijk in gedrukt razen Zombie Inferno (van Survival of The Sickest), Brave New Hell en Cancer of The Soul (beide van Nightmares Made Flesh) voorbij. Eigenlijk kent de set geen zwakke momenten. Holmes is geen prater en zijn Scandinavische mede muzikanten ook niet en dus mag de muziek het woord doen en doet het ook. Niet lullen, maar beuken. Carved, Mocked The Cross... het zijn allemaal voltreffers. Dit is buitencategorie death metal en het zal nooit vervelen. Het vakje ‘hoogtepunten van ITTG 2023’ krijgt er een vinkje bij. (GK)

Omdat Exodus wegens privéomstandigheden de EU-tour cancelt, moet er ook in Leeuwarden een vervanger gezocht worden en die wordt gevonden in Cradle of Filth. Het levert direct een mooie online discussie op, want de Engelse band is er een van love-it or hate-it. Een deel van de bezoekers vindt het een verbetering, de rest een mooi moment om te gaan eten. Desalniettemin staat het plein bij het begin van de set lekker vol, want nieuwsgierigheid is menseigen. Het is altijd even afwachten wat je krijgt bij Dani Filth en zijn band; niet bang van een beetje controverse en zo wisselvallig als het Nederlandse weer in oktober. Maar, ook de kleine gifkikker wordt ouder en lijkt steeds meer te beseffen dat hij dankbaar moet zijn dat zijn muziek nog altijd aftrek vindt. Hij wordt milder, maar zijn karakteristieke screams zijn nog altijd fel. Helaas is het eerste deel van de set erg rommelig en gaan de pigsqueals van de frontman bij vlagen door merg en been. Gilded Cunt of het nieuwe She Is A Fire overtuigt maar mondjesmaat doordat het niet strak is en er van alles lijkt mis te gaan on stage. Pas vanaf Nymphetamine Fix komt er iets meer lijn in het geheel en groeit daarmee het vertrouwen. Misschien komt het omdat de backingtracks vanaf dat moment meer houvast geven en keurig verbloemen dat toetsenist Zoe Marie Federoff met name mooi staat te zijn. Als met de klassiekers Her Ghost In The Fog en From The Cradle To Enslaved een einde komt aan een uur Cradle, is dit tijdslot net zo verdeeld als de online discussie. Het was een half uur amusant en de andere 30 minuten hadden we iets kunnen gaan eten. (GK)

Na het gekrijs van mijnheer Dani Filth, is het altijd maar de vraag hoe een band als The Vintage Caravan ertussen past. De IJslandse gasten zijn geen onbekenden voor Into the Grave of Friesland überhaupt. Maar vandaag is wel heel erg duidelijk dat het vele touren, met onder andere bands als Opeth zijn vruchten afwerpt. Want de sympathieke psychrockers zijn een ware livesensatie geworden, zo vol soepele chemie en speelse charme, dat het subtiele wijze aanstekelijk werkt. Het stampende Reflections bijvoorbeeld, die met een zware galopperende drumpartij toch wel een groep metalheads op de been brengt. Beduidend geen moeite voor The Vintage Caravan om zich aan te passen aan de metalfans, door tot hun eigen verbazing zowaar toe te werken naar een cirkelpit tijdens Forgotten. En wat een muziek ook! Uiterst flitsend, kristalhelder en avontuurlijk. Dit afgemaakt door wat gescherts over die scheve toren hier. Met zelfs nog een grote ‘wave for towers!’ vooraleer knallers als Babylon en On The Run de set richting een einde brengen. Dit feestje mag wel een derde keer terugkomen. (MS)

Het begint bijna een zekerheidje te worden dat Testament om de zoveel jaar naar het noorden komt. In 2016 stonden ze nog met technische problemen op Dokk’em, om vervolgens een korte maar legendarisch krachtige set op de Party Stage te spelen. In 2019 was er eveneens een verdienstelijk optreden op de Oldehove. Vandaag verwelkomen we de Bay Area beukers nog eens en verdomd: waar het geluid nogal eens wisselvallig is bij deze band, spelen de Californische geweldenaren vandaag met een opzienbare strakheid. Niet lullen maar spelen in ieder geval. Thrash metal tot op het bot, zonder opsmuk of theater, gewoon 75 minuten aan klassiekers. En het kan ook niet anders dan dat het veld alle remmen los gooit na het driebubbele openingssalvo van Rise Up, The New Order en The Preachers. De vangers hebben het er druk mee in ieder geval, dikke pluim na een snikhete dag als deze. Met zowel nieuwer werk als Children of the Next Level tot oudjes als The Haunting en Practice What You Preach dat in goede aarde valt, is het simpelweg genieten. En dat komt ook door het totaalpakket van muzikale kwaliteit, van die harmonieuze gitaarsolo’s van Skolnick tot het onnavolgbare baswerk van Steve Digiorgio tot het allesverpletterende drumwerk van slechts 24-jarige nieuwkomer Chris Dovas. Simpelweg: het klopt gewoon. En dat door brulboei Chuck Billy machtig mooi aangevoerd op een uitzinnig publiek. Wanneer zelfs de security high fives en knuffels geeft aan iedere veilig opgevangen crowdsurfer dan weet je het: dat is de magie van Into the Grave! (MS)