#ITG23: Dagverslag vrijdag #ITG23: Dagverslag vrijdag

Door wat logistieke problemen is het niet Cobra the Impaler die het festival opent. Dankzij wat flexibel switchen, staat Famyne zowaar op de Main Stage! De afmeting van het podium is niet geheel gebruikelijk voor de band, getuige de kleine backdrop die voor deze gelegenheid op een stel versterkers is gelegd. Een lastige klus volgt, want hoewel Famyne geliefd is in het Nederlandse clubcircuit - waaronder enkele jaren terug een geweldige show op Into the Void - vallen de UK doombazen toch een beetje uit de toom op een zonovergoten Main Stage, vooral gezien het hoge Eurovisie-gehalte in de line-up vandaag. Het neemt echter niet weg dat de band onder leiding van de geanimeerde Tom Vane zeker hun best doet. Een track als Enter the Sloth laat bijvoorbeeld een heerlijk messcherpe gitaarsound horen, begenadigd snijdend onder die maniakale zanglijnen van Vane. De grafklanken van het klaaglijke Slave Ship gaan er eveneens goed in, met zelfs een uptempo passage om het geheel wat af te wisselen. De band mag dan maar voor een paar honderd man en een zo goed als lege barrière staan, toch verdienen ze een dikke pluim voor het feit dat ze zich niet uit het veld laten slaan wanneer For My Sins climactisch over de Oldehove schalt. (MS)

De Vlamingen van Cobra the Impaler hebben zoals eerder vermeld logistieke problemen en ruilen daarom van podium met Famyne. Door goede resultaten in het verleden (lees: vorig jaar) mogen de Belgen weer hun kunnen tonen. Nu dus als opener op de Reaper Stage. De logge mix van de meerstemmige melodieuze sludge, groove en stoner komt goed tot zijn recht. Gitarist en bandleider Tace DC (Thijs de Cloedt voor intimi) levert samen met zijn mannen een topprestatie af. Met een set opgebouwd uit nummers van het debuut Colossal Gods wordt de toon gezet. Het geluid is prima en er ontstaat al een klein feestje voor het knusse podium. Subtiel laat zanger Mike Def ook nog even weten dat te geven dat het publiek de mobieltjes even moet laten wat voor ze zijn en de oren moet gebruiken. Met Spawn Of The Forgotten en het kolossale Mountains als uitschieters wordt een eerste hoogtepunt van dit lange festivalweekend genoteerd. (GK)

Angus McFife... Is dat niet de gast die uit Gloryhammer is gekickt? We laten ons toch maar even vanaf het begin vertellen dat we met Angus McSix te maken hebben, of gewoon Angus, luidkeels meegezongen door het plein in Starlord of the Sixtus Stellar System. De band opent de poorten van de power metalhemel vandaag, of de hel, afhankelijk van hoe je het wilt zien. Het optreden op Into The Grave is pas hun eerste show in Nederland, maar gezien de jarenlange ervaring weet here McSix dondersgoed wat werkt. En dat pakt ook uit in een nerdy theater vandaag, met weinig sprake van muziek. Plastic zwaarden, twerkende dino’s, catchy refreintjes en een opblaasbare ‘pegasus of steel’. Het zijn de amusante hoofdpersonages in een grotendeels kaal muzikaal omhulsel. Tuurlijk, er wordt strak gemusiceerd, en een track als Fireflies of Doom bevat een hakkende galop afkomstig uit de gitaar van Thalìa Bellazecca. Maar het is grotendeels achtergrond, bedoeld om luidkeels meegezongen te worden en de eerste crowdsurfers van de dag richting de vangploeg te verzenden. Vermakelijk theater, vakkundig gebracht. Maar veel meer ook niet. (MS)

Het is eigenlijk wel opvallend dat Evergrey in hun lange, drukke carrière nooit echt voorbij de cultstatus zijn geschoten. Met al dertien albums op zak op zak is de progressieve metalband een betrouwbare qua sound en identiteit. Maar toch, blijft Evergrey een kwestie van smaak, wiens muziek niet de populariteit van een Dream Theater of Symphony X bereikte. Als de show van vandaag representatief is voor Evergrey, valt wel een beetje te raden waarom. Het collectief musiceert sterk, met een minutieus scheurende gitarist in Henrik Danhage en een omvangrijke strot van Englund. Maar qua geluid haalt het niet voldoende de zwaarte en afwisseling als op plaat. En hoewel het zeker respect verdient dat de band niet teert op oude klassiekers als Recreation Day of In Search of Truth, neemt het niet weg dat hedendaagse nummers als Save Us of Eternal Nocturnal redelijk midtempo door blijven stampen. Iets waar in de set list ontbrekende tracks als The Masterplan, Misled of The Great Deceiver toch wat meer peper in de reet konden geven. Desondanks, muzikaal staat het als een huis, zoals in die hakkende groove van A Touch of Blessing of het prachtig opgebouwde epos King of Errors. Aardig optreden, maar vlammen deed het niet. (MS)

Het Duitse Warkings heeft als overkoepeld thema gekozen voor historische vechtmachines; krijgers, gladiatoren, legioenen... Het komt allemaal voorbij in 45 minuten geschiedenisles. De power metal die het gezelschap brengt is niet bijster spannend of origineel, maar daar gaat het deze act ook niet om. Dit is bij uitstek een live-band en op plaat is dit soort muziek maar matig interessant. De carnavaleske uitdossing van de band en het hele toneelstuk dat wordt opgevoerd, maakt dat een show als deze op zich wel amusant is. Er gebeurt veel op het podium en vuur plus decorstukken die lijken op zware hamers, zetten nummers als Hephaisos letterlijk kracht bij. De smid van dienst heeft alleen pech dat de geluidsman nét steeds te laat is met de geluidseffecten. Wanneer zangeres Morgana le Fay het strijdtoneel betreedt, gebeurt er muzikaal wel ineens iets. De duetten met zanger The Tribune zijn fel en klinken wel echt lekker en het publiek lijkt het het machtig te vinden. De fans weten hoe te reageren als de bandleider iets van ze vraagt en met Maximus is het makkelijk mee blèren en Fight is wel erg opzichtig afgeleid van Bella Ciao. Naar het schijnt is het ook geschreven als strijdlied, dus zo gek is het dan ook weer niet. Dat is wat het volk wil en dat heeft Warkings gewoon goed begrepen. (GK)

De meest hyperactieve gender reveal party van de dag komt van Dragonforce, want vol bombastische gitaren plus roze en blauwe confetti, komen de power metal nerds goed aan hun trekken. Gelukkig is het vandaag geen Californisch bos dat ten gevolge van een dergelijke reveal party afbrandt, enkel het podium middels een paar bakken pyro. Na de al even hyperactieve taferelen van Warkings en Angus McSix, gooit Dragonforce er met hun ADHD-metal niet een schepje bovenop, maar keren ze de hele inhoud van de pot om alsof het niets is. Geflankeerd door twee arcade machines en een kleurrijke backdrop met visuals en al, raast de band op volle snelheid door, met lak aan gevoel, afwisseling en subtiliteit. De band is in de begindagen nog steevast beschuldigd van playbacken, maar een blik op de onnavolgbaar vliegende vingers van Herman Li en Sam Totman maakt daar korte metten mee. Erg knap, die vingervlugheid, maar het neemt niet weg dat de muziek maar doorraast, inwisselbaar en steevast in hetzelfde stramien vervolgend. Enkel bij The Last Dragonborn, een midtempo ode aan Bethesda’s meesterwerk Skyrim, gaat de voet even kort van het gas af. Om vervolgens maar weer in volle overdrive Fast & Furious stijl door te knallen met het oudje Black Fire en een toepasselijke cover van dat Titanic-nummer van Celine Dion. Dat de band het niet zo serieus neemt is duidelijk, ook wanneer Marc Hudson zegt: ‘You are here for that plastic guitar song aren’t you?’. En daar is ie hoor: Through The Fire and The Flames, ooit nog viral gegaan door Guitar Hero, klinkend als elk Dragonforce nummer ooit gemaakt. Tevens bijgestaan door een gastbijdrage van Angus McFife en nog veel meer vuur om de zintuigen een laatste optater te geven. Uitputtingsslag wel. (MS)

Het zooitje ongeregeld dat zichzelf Trollfest noemt deed vorig jaar mee aan de Noorse voorronde van het songfestival met het nummer Dance Like A Pink Flamingo. Daarom staan er vandaag zes volwassen Scandinaviërs op het podium, gehuld in een knalroze flamingopak. De song kent ook een bespottelijk dansje waardoor er ineens een heel Fries plein staat te doen alsof ze een flamingo zijn en het is hilariteit alom, zowel bij band als publiek. Trollfest heeft het punt gevonden waar, folk, hoempa, metal, punk en carnaval elkaar raken en heeft daar erg veel schik in. Het leven is al serieus genoeg, zo redeneert het zestal. Tijd om te feesten. “We are the lords of chaos, so lets create chaos”, brult zanger Jostein Austvik. Het is dan wel gecontroleerd, maar chaotisch is het zeker voor het podium en stilstaan is geen optie. Voor degene die dit zooitje van een afstandje bekijkt kan alleen maar lachen, want hier hebben veel mensen het gewoon enorm naar de zin. ‘Kjettaren mot strømmen’ mensen. Echt waar. (GK)

Gelukkig is ook de meer serieuze kant van Scandinavië afgereisd naar Leeuwarden en wel in de vorm van Amorphis. Deze Finnen blazen de laatste blauw/roze Dragonforce confetti van het plein met een zeer, zeer degelijke set melodieuze death metal. Wat een verademing. Geen opsmuk of theater, vlammenwerpers, rare dansjes of roze glitterjurkjes. Gewoon anderhalf uur muzikaal vuurwerk en eerlijke melodieuze death metal met een licht melancholische twist. Wat een geweldenaar is zanger Tomi Joutsen... Diepe grunts wisselt hij moeiteloos af met prachtige melodieuze stukken. Er zijn er maar weinig die dat zo gecontroleerd kunnen als hij. Muzikaal tapt de band uit meer recente vaten. Het legendarische album Tales From A Thousand Lakes is maar met één nummer vertegenwoordigd (Into Hiding) en ontbreekt klassieker Black Winter Day. Eerlijk gezegd wordt het nummer niet gemist, want er is genoeg te genieten. De band is in topvorm, zijn wel iets afstandelijk maar zeker dankbaar naar het publiek. On The Dark Waters, Bad Blood en zeker klassieker in de dop The Moon, worden met gejuich ontvangen. Dit is het absolute hoogtepunt van de Into The Grave-vrijdag. Met nog twee volle dagen festival voor de boeg komt er nog veel moois aan, maar dit kippenvelmoment neemt niemand ons nog af. (GK)