#FF18: Freeze presenteert uitgebreid programma #FF18: Freeze presenteert uitgebreid programma

Nadat vorig jaar Sevn Alias een van de headliners was, is het dit jaar de beurt aan onze eigen Joost om Freeze van de nodige hiphop te voorzien. Dit zorgt elk jaar voor wat opgetrokken wenkbrauwen bij de serieuze rockfans, maar als er een iemand is die zich daar helemaal niks van aantrekt is het Joost wel. Gehuld in een Marilyn Manson shirt vliegt hij over het podium als een stuiterbal, rappend over frikandelbroodjes en mayo. Anders dan veel van zijn collega’s neemt Joost zichzelf gelukkig niet al te serieus. Zijn melige teksten zitten vaak op het randje tussen scherp en flauw, maar zijn wel oprecht origineel en blijven door zijn energieke optreden eigenlijk altijd grappig. Het heeft nog het meeste weg van een pretentieloze versie van de Jeugd van Tegenwoordig. Ook qua beats tapt hij uit allerlei verschillende vaatjes. Er is uiteraard de plichtmatige trap, maar ook house, gabber en zelfs een soort Disturbed-achtige metaltrack. Als hij halverwege de show genoeg van het podium heeft, besluit hij de rest van het optreden door te gaan op de bar “om hier even een pitje te bouwen.” Zodra hij daar klaar mee is laat hij iedereen aan de rand van de zaal staan “voor een sociaal experiment voor de Rietveld Academie” (waar hij overigens niet op zit). Hij nodigt iedereen uit hem te filmen terwijl hij in het midden van de zaal los gaat op een Skrillex nummer en dit vervolgens naar Buma Stemra te sturen. Het moge duidelijk zijn, een optreden van deze jongen is een groot gekkenhuis. Het is ook niet verwonderlijk dat hij een paar uur later de Friese Popprijs in de wacht sleept, want met zo’n gunfactor en gevoel voor humor kan hij overal mee weg komen. (WN)

De metal band Insurrection pakt het wel heel groots aan op deze editie van het Freeze Festival. Maar liefst een koor van drie personen en een celliste maken voor deze gelegenheid deel uit van de band. De soundcheck verloopt nogal moeizaam, omdat er naast alle instrumenten ook nog samples compact in de mix moet worden meegenomen. Een flinke uitdaging voor de geluidstechnici in de kleine zaal van lokaal 1.48. Uiteindelijk is dat obstakel overwonnen en kan er worden begonnen met de set. Insurrection maakt een mengeling van death metal en thrash. Een interessante variant met dubbele gitaarlijnen, een koor voor extra ondersteunende zanglijnen, samples en cello partijen afgewisseld met metalcore stukken. Ondanks de hoeveelheid partijen blijft het geheel verrassend genoeg overeind staan. De spelvreugde druipt ervan af. (DvdZ)

Cradle of Filth mag dan al een tijdje meegaan, maar dat is geen reden voor dit Engelse gezelschap om het rustiger aan te doen. Met meer dan honderd shows dit jaar met hun nieuwe album Cryptoriana, lijkt de band nog steeds in zijn oude vorm. Nou is er eerlijkheidshalve in al die tijd ook weinig veranderd bij de band. Los van een aantal wisselingen in de bezetting maakt de band nog steeds theatrale gothic metal met als middelpunt frontman Dani Filth. Op diens vocale bereik valt weer helemaal niks aan te merken. Zelfs aan het eind van de tour switched hij nog met gemak tussen diepe grunts en ijzingwekkende kopstem. Naast een handjevol nieuwe nummers bestaat de set vooral uit een feest van herkenning. De nieuwste zangeres Lindsay Schoolcraft komt op Nymphetamine Fix uitstekend uit de verf en Dusk And Her Embrace blijft met zijn brute blastbeats en lijvige gitaren live een van hun sterkste nummers, ondanks dat ze enigszins overheerst worden door de synths en vocalen. Tegen het eind van de show wordt er tussen alle zwarte romantiek van de band zelfs ook nog plaatsgemaakt voor wat daadwerkelijke romantiek. Nadat een huwelijksaanzoek tussen twee fans met een volmondig ja besloten is, ronden ze hun set toepasselijk af met het weergaloze From The Cradle To Enslave. Zelfs jaren na hun hoogtepunt blijft Cradle of Filth live een band van formaat. (WN)

Je kan het de jongens van Woe Blind Birds in elk geval niet verwijten niks bijzonders bij hun optredens te doen. Vorig jaar gaven ze een soort mis in de kerk tijdens Explore The North en nu worden ze op Freeze vergezeld door twee dansers, die de nummers van de aankomende EP kracht bijzetten. Dit is een combinatie die gemakkelijk geforceerd kan aanvoelen, maar dat is hier geenszins het geval. De sluimerende nummers vol met langzaam opbouwende synthlagen en galmende gitaren sluiten nauw aan bij de performance en zijn beide delen, de muziek en de dans mooi met elkaar in balans. Ter verdere verdieping hebben ze nog een drietal strijkers uitgenodigd op het podium die nog weer een extra laag vormen boven de rest van de instrumentatie. Het vormt samen een uitgekiend geheel dat gestaag voortbouwt om sporadisch tot uitbarsting te komen door de vocalen van zanger Abel de Grefte. Hier blijkt dan dat de band ook prima als een meer traditionele popact a la Editors kan fungeren. Maar hun echte kracht schuilt wel in de wijze waarop ze zulke uitgesponnen nummers tot het eind spannend houden. (WN)

In een hippe roze legging weet de (Friese) Haarlemse met haar electro space pop/disco de voetjes los van de vloer te krijgen in de backstage van Neushoorn. PYN brengt de disco weer op de kaart. Maar toch gaat het dan weer net even iets verder dan het pop cliché. Tijdens het optreden druppelt steeds meer nieuwsgierig publiek binnen. Hit pretenties hebben de liedjes van PYN zeker. De liedjes hebben een zekere gladheid, ze liggen makkelijk in het gehoor, de arrangementen zijn goed uitgekiend en ze hebben een lekkere discobeat. Zelf wisselt ze met gemak van basgitaar naar de gitaar en andersom en weet ook in het Fries aankondigingen te doen en dat wekt alleen nog maar meer sympathie bij de aanwezigen op de dansvloer. Eén liedje draagt ze op aan de Mata Hari expositie, die zij hier in het Fries Museum heeft bezocht, getiteld: Secret Dancer. Binnenkort gaat ze de studio in om nieuw materiaal op te nemen. (DvdZ)

Het moge duidelijk zijn dat veel mensen alleen een kaart voor het festival hebben gekocht voor Cradle of Filth, want in de Grote Zaal is de helft van het publiek nog over als Colin Benders zijn opwachting maakt. Benders zou je ook kunnen kennen van Kytemans’ hiphop orkest dat hij dirigeerde of van eerdere samenwerkingen met C-mon & Kipsky en Voicst waar hij op de trompet speelde. Vanavond staat hij met een batterij aan modulaire synthesizers op het podium. Staand achter een grote imposante kast met knoppen en uitstekende draden en oplichtende lampjes bedient de Utrechter als een in een trance geraakte magiër het instrument. Prachtig gemoduleerde geluiden weet hij uit de kast te toveren, maar wel steeds met de rug naar het publiek gekeerd. Benders maakt weinig aanstalten om ook maar iets van contact te maken met het publiek. En gelukkig hoeft dat ook niet, er moet gedanst worden. (DvdZ)

Veecaten is een voormalige gemeente in Overijssel en nu de naam van het splinternieuwe project van Johan Kooi (Meindert Talma en ex-Black Atlantic) en  Lukas Dikker (LUIK, Bonne Aparte). De aanloop naar het daadwerkelijke optreden heeft nogal wat voeten in de aarde, omdat de voorgeprogrammeerde samples zoveel mogelijk over de PA-installatie gestuurd moet worden en dat heeft extra tijd nodig. De saxofoon is ook in een kastje gestopt en komt vaak in het totale geluidsbeeld naar voren, waardoor je je afvraagt waarom er geen sessie saxofonist aan toegevoegd is. In deze formatie neemt Kooi de zang, drums en toetsen voor zijn rekening en zijn collega, Lukas Dikker afwisselend de gitaar, de bas met samenzang en hier en daar wat extra zaken er bij met randapparatuur. Het duo doet heel veel met samples, loops en synthesizers. Soms is het wat moeilijk om te onderscheiden wie wat precies doet. Sfeervol en ingetogen is het optreden van Veecaten zeker. (DvdZ)

Aan creativiteit is er in elk geval geen gebrek bij Klein Europa. Bij de meeste mensen is dit drietal beter bekend als Yuko Yuko, maar een nieuw project vraagt natuurlijk ook weer om een nieuwe naam. De insteek van Klein Europa is in elk geval duidelijk, een album maken van veertien nummers in een goede tien minuten over een aantal verschillende Europese landen. Een grappig concept, maar daar vul je live nog geen volledige set mee, dus worden de nummers vanavond wat uitgerekt. Het eindresultaat is een soort wazige lo-fi synthpop die sterk doet denken aan de allereerste begindagen van Yuko Yuko en The Homesick. De karakteristieke galmende stemmen zijn onmiskenbaar aanwezig, maar het blijft grotendeels onduidelijk wat er precies gezongen wordt. Vermoedelijk hebben de nummers op plaat allemaal wel een duidelijke structuur, maar die lijkt live verloren te gaan als sommige nummers eindeloos lang doorgaan en anderen vrij abrupt stoppen. Het heeft wel een soort charmante onbevangenheid, maar voelt tegelijkertijd ook erg ongrijpbaar en ongepolijst. Met deze jongens weet je het echter nooit zeker, misschien is Klein Europa volgend jaar wel weer de hipste band van Nederland. (WN)

De Gentenaren van Shht weten op het late uur nog aardig wat publiek naar De Backstage te krijgen. Allemaal gehuld in vaal bruin/beige werkoveralls brengen ze een combinatie van electropop en noise-rock. Met een wervelstorm aan synthesizer geluiden weet de band je te overdonderen. Het geheel barst allemaal lekker uit zijn voegen. En daar is dan die verdraaide vocoder bij de zang, een leuke gimmick, die dan net even teveel op de lachspieren werkt. En als dat dan nog niet genoeg is, zijn daar nog altijd de absurde teksten over Stephen Hawking en dansen. De podiumpresentatie van dit vijftal is zeer vermakelijk om te zien, van gesynchroniseerde robotbewegingen op het podium tot het klimmen in stellages en ook nog eens met de tamboerijn in de hand de zaal rond. Alles wordt wel zo’n beetje uit de kast getrokken door deze Vlamingen. Het charme offensief is na een klein uur dan ook zeker geslaagd. (DvdZ)