Een derde album brengt uiteraard ook weer veranderingen met zich mee. De bovengenoemde stijlen zijn nog steeds prominent aanwezig, maar zijn inmiddels niet meer de enige middelen die Boersma in zijn producties hanteert. Dit wordt meteen al duidelijk op opener Laaxum, een meanderend nummer waarin veldopnames van vogels subtiel verwoven worden in galmende melodieën. Hierdoor doen de nummers gevoelsmatig op dit album meer aan als soundscapes, zonder direct in te boeten aan structuur of finesse. Dit blijkt des te meer op het wonderschone The Spirit Of Morning Light waarbij getokkelde gitaarpartijen en zachtjes wenende cello’s samenvallen over een minimalistische ambient achtergrond. Het is een simpele doch prachtig geschakeerde compositie waarin melancholie troef is.
Voor wie zich in Friesland vooral op livemuziek richt, kan SILMUS zomaar een onbekende naam zijn. Optredens schuwt Gert Boersma onder dit alias namelijk al enkele jaren. In plaats daarvan heeft zijn muziek een thuis gevonden bij Volkoren Records, een label waar menig liefhebber van neoklassiek, folk en minimal zijn hart kan ophalen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat juist deze elementen ook sterk vertegenwoordigd zijn op zijn derde langspeler, Laaksum, een plaat ontsponnen uit herinneringen aan zijn jeugd en een bezoek aan het gelijknamige vissersdorpje. Ingetogen muziek dus die zich hoofdzakelijk leent voor een aandachtige luisterbeurt.
Het karakter van de nummers verschuift gaandeweg ook steeds meer richting deze melancholie. De tonen worden stukje bij beetje spaarzamer en de aanvankelijk nog licht galmende tonen klinken steeds zwaarder. Zeker op nummers als Silence Is Black en het toepasselijk genaamde Wintering lijkt de melodie in toenemende mate plaats te maken voor een allesomvattende verstilling. Hiermee zijn ze als losse composities minder aangrijpend dan eerdere nummers, maar vormen ze wel een belangrijke schakel in de opbouw van de plaat. Juist door deze spaarzaamheid komen de zacht geneuriede vocalen van het tussenliggende Sacred Place des te effectiever over en bieden ze het nodige soelaas bij de opmerkelijk warme instrumentatie.
Met Laaksum heeft SILMUS feitelijk een ode aan het einde van de wereld en zijn verlaten uithoeken gemaakt. De plaatsen waar het morgenlicht zich langzaam over de velden uitstrekt terwijl een ondoordringbare nevel over het land heen rust. Waar het leven nog even traag als ooit beweegt zonder enige schijn van verandering. Zeker bij herhaaldelijke luisterbeurten is het lastig om jezelf aan dit soort associaties te onttrekken. Winterse sferen doordringen namelijk elke vezel van dit album en daarin schuilt simpelweg zijn grootste kracht. Met een combinatie van intrigerende melodieën en sombere verstilling weet SILMUS hier zowel de schoonheid als de desolatie van een winterse dag feilloos te vangen.