In het kader van levende bandambities bij Insurrection is, naast de zorgvuldig genomen songwritingstijd, in het totstandkomingsproces van Circles Of Despair ook weloverwogen nagedacht over sound en artwork van de plaat. De mix en mastering was in handen van de gerenommeerde Zweedse metalproducer Fredrik Nordström, bekend van zijn werk voor onder andere In Flames en At the Gates. Voor het duister ogende, bijzonder fraai rood/blauw gekleurde albumfront is de Griek Giannis Nakos verantwoordelijk, die ook het artwork deed voor acts als Oceans Of Slumber en The Crown. Met albumopener Enigma Machine is meteen de toon gezet.
Vorige maand was op dit platform te lezen dat het metal-kwartet van Insurrection een duidelijke stap naar voren wil maken in zijn bestaan. De datum dat metalgrootheid Tool, te weten 30 augustus, zijn nieuwe album gaat loslaten, zullen de Friezen, geheel toevallig, hun Circles Of Despair uitbrengen. Daar waar de Amerikanen dertien jaar na dato weer eens met een verse langspeler aan komen zetten, is het voor Insurrection dan zo´n vier en een half jaar terug sinds debuut-EP Catatonic uitkwam. Over nu tot het belichten van de nieuweling van deze thrashers
De furieus stuiterende riffs vallen strak afgemeten over je heen, hermetisch vervlochten met de hoekig kletterende ritmiek. Het is echter niet alleen dóór-thrashen in deze en de navolgende tracks. Zonder in te boeten op de agressie en vaart van de plaat speelt Insurrection met een geslepen dynamiek binnen het materiaal. Zonder enig forceren gaat op logisch aanvoelende momenten het gas er wat af, waarbij niet zelden wordt teruggevallen op een pakkende groove. Aanvullend geven ragfijne gitaarmelodieën, volgens typisch Zweeds melodisch death metalconcept, de Gothenburg-sound, mooi tegenwicht aan de opkloppende death/thrash barrages.
Futile Existence is een korte, bondige track die goed Insurrections gevaarlijk doorhakkende stootkracht etaleert. Maar dit album komt dan ook met die meer dynamische en gevarieerde, tevens meer melodie kennende songs, in vergelijking met voorganger Catatonic. Het grauwe The Deeper Depths hakt zo met lekker dreigende midtempo riffage en heeft fraai beladen, slepende gitaarlijnen. En dat slepende is geheel sfeerkickend in Origin. Het is wederom een song waarin de band knappe balans vindt in razende, puntige agressie en meer gedragen melodieuze ambiance.
Op Spiralling Down pakt Insurrection even de rust. Een Opeth-achtige benadering vult deze instrumental in; een mooi sluimerend sfeerbaksel, met akoestische gitaar en ook een donkere cello. Zo zijn koorklanken een probaat extra in het afsluitende On Circles Of Despair, dat nog eens fel van leer trekt. Benadrukt door zanger/bassist Pieter Oevering, die er inderdaad de wanhoop van zich afschreeuwt.
©
Insurrection / 3VOOR12FRL
Het eindoordeel mag zijn dat de Friezen een bovengemiddelde, eigentijds klinkende metalplaat hebben gemaakt. De riffs en het gitaarspel in het algemeen voelen erg modern aan en dragen vaak een bepaalde flair. Maar, aan de andere kant, is Circles Of Despair een album waar die ´ouderwetse´ thrash metal-furie - aangelengd met fluimen death metal - nooit ver weg is. Oeverings afwisselende screams en grunts voeren het algehele venijn verder op. Oké, met ingezette screams die soms iets te veel over de top gaan en, in hun éénvormige timbre, op den duur nogal gaan vermoeien. Verder kent de plaat een minder steriele, meer open sound dan het debuut. Dat komt het welvende karakter van de nieuweling ten goede. De benadering van Nordström is in dezen dan zeker een goede zet geweest. Alles gesommeerd, doet Insurrection met Circles Of Despair die stap voorwaarts. Aan het album zal het in ieder geval niet liggen. Het is een sterk staaltje moderne, maar in de kern oerdegelijke death/thrash, die zich zowel op nationaal als internationaal niveau moeiteloos zal handhaven. Daarvoor heeft het namelijk alle potentie in huis.