Een fascinatie met de verleidingen van gevaar is BlackboxRed niet onbekend. Het vormde praktisch een van de hoofdthema’s van hun debuutalbum 'The Gunner And The Ghost' met nummers als 'Howling Wolf' en 'The Wild'. Nu gaat het duo met hun tweede plaat nog een stapje verder het diepe in. Geïnspireerd door de Franse serie Les Revenants over een dorp waar de doden weer tot leven komen, voeren ideeën als verlies, de dood en verandering ditmaal de boventoon. Een stuk donkerdere materie die ook zijn weerslag heeft op de muzikale richting van dit album.

Dit blijkt eigenlijk meteen al op de opener Julie. Met immense, rijzende vocalen en bulderende drums klinkt het nummer grootser dan alles wat het tweetal tot zover heeft voortgebracht. Alle dansbaarheid en verleiding heeft hier plaatsgemaakt voor absolute woede en frustratie. Geen onbekend terrein voor de band, maar Julie klinkt simpelweg als een van de meest overweldigende nummers die dit jaar is uitgebracht. Dit is ook grotendeels te danken aan een fantastische productie van Chris Hamilton. De loods waar het album opgenomen is geeft hier een helder, ruimtelijk geluid waarbij alles luid en lawaaiig klinkt zonder een brij te worden.

© BlackboxRed

Wie echter denkt dat deze plaat weer vol gaat staan met het grunge-achtig beukwerk, komt bedrogen uit. Zo vormen op Gtotori beheerste gitaarloopjes de achtergrond voor melancholische teksten als: 'We never knew her, and now she’s dying'. Ze experimenteren hier ook een stuk meer met stilte als tegenhanger voor het gitaarwerk. Tonen galmen vaak net wat langer door en de instrumentale stukken klinken hierdoor eerder dreigend dan opzwepend.  I’m Too Sad To Tell You klinkt zelfs als een nummer wat van Grouper had kunnen zijn, met maar minimale begeleiding terwijl zangeres Eva van Netten haar hart uitstort.

Neemt niet weg dat er ook nog voldoende gitaargeweld te vinden is, zoals op het speelsere Gladiator en op Lights waarbij drummer Stefan Woudstra stukje bij beetje de teugels steeds meer laat vieren en het nummer uitmondt in een zinderende climax. Het moge duidelijk zijn, BlackboxRed heeft zich qua ambitie niet ingehouden op dit album. De meeste nummers hebben een verscheidenheid aan verschillende ideeën die allemaal naadloos op elkaar aansluiten. Sommigen hiervan hadden misschien meer uitwerking verdiend, maar het duo is duidelijk ver gekomen van het simpele jongen/meisje rockduo dat ze eens waren.

Belangrijker nog, met Salt In My Eyes leveren ze een plaat af die meer dan wat dan ook als geheel werkt. Er loopt een soort onderhuidse spanning door het album heen dat je gaandeweg steeds meer bekruipt. Alsof je in een soort donker sprookje terecht bent gekomen dat je steeds verder naar binnen trekt. Het beklemmende gevoel dat er iets niet klopt, maar je niet precies weet wat. Tegelijkertijd onheilspellend, dreigend en melancholisch, BlackboxRed slaagt er met gemak in alle ambities van dit album waar te maken.