De rode draad van Roos van Jericho wordt gevormd door het proces van vallen en opstaan van één personage, in zijn ontwikkeling van kind naar jongeman. Dat Schilt ventileert in zijn Nederlandstalige teksten de groeipijnen van het jonge bestaan en ervaringen van vreugde en verdriet. Kort voor het uitkomen van het album geeft Schilt in een interview met 3voor12/Friesland aan dat de teksten semi-autobiografisch zijn.
Albumrecensie: Dat Schilt - Roos van Jericho
Band maakt waagstuk van conceptalbum waar
In 2013 ontstaat bij zanger/gitarist Harmen Schilt het idee om een conceptalbum te maken. Het album moet de uitstraling krijgen van een rockopera. Om zijn doel te verwezenlijken formeert hij uiteindelijk Dat Schilt, een permanente band die zich niet alleen beperkt tot het maken van één plaat. Drummer David Wolgen en bassist Dennis van Someren stappen bij Schilt aan boord en daarmee is de Leeuwarder band een feit. Eind mei dit jaar kwam Roos van Jericho uit. Hoog tijd dus voor een albumrecensie.
Roos van Jericho opent, als een soort van voorbode op wat komen gaat, met het instrumentale nummer Leven. Schilt speelt lange scheurende gitaarlijnen die een pakkend en doorlopend thema laten horen. Leven is de eerste van een totaal van drie instrumentals die op de plaat aanwezig zijn. Rond het midden en aan het einde van het album komen er eveneens instrumentale nummers langs. Ze lijken als markeringspunten op het album te fungeren. Het tedere Zwem laat vervolgens meteen een indruk horen van de pure vocalen van Harmen Schilt. Zang-technisch is het misschien niet hoogstaand, maar zijn stemgeluid kent des te meer een mooie gevoeligheid. Je gelooft in wat hij zingt. Het liedje handelt over een baby in de buik van zijn moeder, nog onbezorgd en in afwachting van het turbulente leven.
Huttenbouwers en Een Dag Om Nooit Te Vergeten ademen de sfeer uit van verlangen. Een verlangen naar de vrije en avontuurlijke kinderjaren. Dat gevoel wordt in het laatstgenoemde nummer sterk benadrukt door gepassioneerd gitaarspel. Schilt bespeelt er zijn gitaar op prettig onstuimige wijze. De levenswandel gaat vervolgens verder met Blues, het langste nummer op het album. Trouw aan de titel, gooit de band er in het eerste deel een relaxed voortrollend blues schema uit. Dan kantelt het nummer naar uptempo rock. De zang neemt met die kanteling eveneens in hevigheid toe. Bezield en van tragiek doortrokken zingt Schilt de pijn uit zijn lijf. De tekst is zeker blues-achtig te noemen: De verwoede zoektocht naar het opvullen van leegtes in het (jonge) bestaan. Blues is een opvallend en sterk nummer op Roos van Jericho.
Het spel van de muzikanten loopt op Ik wederom mooi treffend synchroon met de lading van de tekst. Het liedje kent een bezwerende tendens, met een hoekig gespeeld drumritme en fraai doorklinkend bekkenwerk. In een spoken word aandoende stijl wordt het varen van een eigen koers in het leven belicht. Het centraal staande personage gaat keuzes maken in zijn leven. Hij kiest voor zijn levensvreugde, boven het zich laten leiden door allerlei regels. Zwerven borduurt voort op de thematiek van Blues en Ik. De zoektocht in het leven en de keuzes die daarbij worden gemaakt keren in dit liedje terug. ''Als een roos van Jericho zweef ik door de betonnen woestijn.''
De afrondende albumnummers met zang geven je als luisteraar een positief en hoopvol gevoel mee. Je verlaat als het ware opgelucht het album. Oregano heeft bijvoorbeeld een zomerse onbekommerdheid over zich heen hangen, het plaatst zorgen naar de achtergrond. Je kan het mogelijk beleven als het frivole niemendalletje op dit album. En daar is geheel niets mis mee. Met Ik Sta Hier bereikt de band een muzikaal hoogtepunt. Het is een erg fraai nummer, voorzien van een rake sereniteit en melancholie. Schilt zingt weer met veel gevoel (mooie uithalen). ''Ik vergeet wat ik wil vergeten, ik geloof wat ik geloof.'' Tekstflarden die in Ik ook zijn terug te vinden en hier een geraffineerd bruggetje slaan. Ik Sta Hier is qua lyriek treffend en neemt een logische plek in in de opbouw van het concept van de plaat. Bovenop de positiviteit en hoop, is er een zekere berusting. Het laatste nummer, de instrumentale Verder, haalt de leidende gitaarriedel uit het openingsnummer terug. Het heeft wel een iets andere timing. Het is een passende eindmarkering voor een conceptalbum.
Roos van Jericho luistert in zijn geheel oprecht en warm. Dat Schilt musiceert naar behoren en de muziek klinkt lekker natuurlijk, de instrumenten klinken ongepolijst. Dat laatste komt het karakter van de plaat helemaal ten goede. De teksten kennen de nodige poëzie, maar dreigen niet over de sentimentele rand te vallen. Dat Schilt zet een meer dan bevredigend debuut neer en slaagt in de (gewaagde) opzet van een concept idee. Een prettig rockend album met een vleug pop, en dat gewoon in de Nederlandse taal.