Bij de Effenaar hebben ze duidelijk een zwak voor Thaise muziek. Tijdens de vorige editie van DDW Music maakten de Texanen van Khruangbin al hun opwachting met hun Thaise pornofunk. Dit keer is het de beurt aan de heren van Yīn Yīn.
Tijdens de Dutch Design Week, wanneer veel internationale designers naar de Brabantse hightech hotspot afreizen, is Eindhoven misschien wel de meest internationale plek van Nederland. En héél misschien zelfs de wereld. Deze internationale vibe wordt vanavond door de boekers van DDW Music gekoesterd, door twee bands te programmeren die qua sound nadrukkelijk niet westers klinken. Opener is het Maastrichtse Yīn Yīn dat zich vooral laat inspireren door Thaise muziek, gevolgd door de dame en heren van Altın Gün, die hun psychedelische Turkse seventiesrock serveren alsof ze het allemaal zelf uitgevonden hebben.
©
Nonja de Roo
©
Nonja de Roo
Zo botergeil als vorig jaar klinkt het nu niet, maar spicy is het zeker. Dat komt mede door de Thaise phin, een koddig luitachtig snaarinstrument, waarmee gitarist Yves de set opent. Zoveel koddigheid dient natuurlijk gecompenseerd te worden en al na een nummer wordt de phin ingeruild voor een gitaar met een dubbele hals (het soort gitaar waarmee doorgaans alleen larger life gitaristen als Slash of Jimmy Page zich durven te vertonen). Maar die instrumentenwissels doen weinig af aan de set, waarbij de heren in hun lekker losse jams voortdurend het muzikale avontuur opzoeken. En dat doen ze met verve in songs die schijnbaar naadloos in elkaar overlopen. En dan mag er best afgesloten worden met het zwaar op de Donna Summer-klasieker ‘I Feel Love’ geïnspireerde ‘Dis kô dis kô’.
©
Nonja de Roo
Bij Altın Gün dat aansluitend acte de présence geeft is de toon beduidend serieuzer. Maar die band staat dan ook in een lange traditie van Anatolische folk en (psychedelische) folkrock. Ze afficheren zichzelf dan ook als coverband. Maar dat betekent niet dat het optreden vanavond een hoog bruiloften en partijen-gehalte heeft. Allerminst! Altın Gün is namelijk niet zomaar een coverband, maar de spannendste coverband van Nederland & Turkije.
©
Nonja de Roo
Een multicultureel gezelschap is het ook. Want want de sterspelers van vanavond, de roodharige zangeres Merve Dasdemir en zanger Saz-speler en toetsenist Erdinç Ecevit Yildiz, worden geflankeerd door de blond-blozende koppen van Ben Rider en Jasper Verhulst, op respectievelijk gitaar en bass, en in de rug gedekt door drummer Daniel Smienk en percussionist Gino Groeneveld. Zij zorgen voor de retestrakke groove, waardoor een optreden van Altın Gün altijd dansbaar blijft. Maar Merve en Erdinç zorgen voor het echté Anatolische-vuurwerk met hun fraaie zang en virtuoze Saz-spel.
Dat de band teruggrijpt op de (psychedelische) Turkse folkrock van de jaren zestig en zeventig is niet alleen goed te horen in de sound, maar er wordt ook nadrukkelijk naar die muzikale periode geknipoogd door de heerlijke over the top outfit van Merve, die volledig lijkt te bestaan uit enorme plateauzolen en wijde broekspijpen. In combinatie met haar rode lokken en de bruine kleur van de outfit kan de verwijzing naar de jaren zeventig niet nadrukkelijker (discokeizers en keizerinnen van deze wereld; eat your heart out).
Maar zoals gezegd, Altın Gün’s optreden is niet alleen een heerlijk dansbaar muzikaal feestje, waarbij je niet vreemd moet opkijken als je je je ineens in een kluwen van vrolijk stuiterende en uit volle borst meezingend groepje Turkse concertgangers bevindt. Het is ook een hommage aan de rijke Anatolische muziektraditie. En een van de artiesten die Merve vanavond bij naam noemt is de Turkse zanger en poëet van de Âşık Veysel, van wie de band het nummer ‘Anlatmam Derdemi’ speelt. Al is hij niet de enig muzikale mastodont. Zo passeert bijvoorbeeld ook ‘Köroğlu Dağları’ van Fikret Kızılok de revue. Ondanks deze muzikale hommages blijft het tot aan de toegiften met ‘Çiçekler Ekiliyor’en ‘Süpürgesi Yoncadan’ altijd een uiterst dansbaar feestje.
©
Nonja de Roo
©
Nonja de Roo
Het échte kippevel volgt als Merve en Erdinç zonder band terugkeren voor de toegift. Een intiem momentje dat bruut verstoord wordt wanneer de rest van de band zich weer bij het tweetal voegt. Een Altın Gün song hoeft namelijk niet dansbaar te beginnen. Maar dat je op het einde niet stil kunt blijven staan is gegarandeerd.
©
Nonja de Roo
Niet alleen de Dutch Design Week is een multicultureel-feestje. Hetzelfde geldt voor DDW Music. Iets wat de organisatoren goed begrepen hebben. De lekkere combi van spicy Thaise jams en Anatolische traditionals in een psychedelisch jaren zeventig-jasje gaat er vanavond in als oudhollandse koek. Stiekem zou Eindhoven het hele jaar door wel wat multicultureler mogen zijn. Meer van dit graag!
Gezien: Altın Gün en Yīn Yīn op 25 oktober 2019 in de Effenaar