Popronde Eindhoven 2017: van catchy pop tot 70's en 90's gitaargeweld Popronde Eindhoven 2017: van catchy pop tot 70's en 90's gitaargeweld

Het is de eer aan het Utrechtse Blue Marble om de avond af te trappen. Dat doen zij in PopEi op Strijp-S. Prima zaal, prima akoestiek, maar het is er vaak zo pikkedonker dat het moeilijk is om je te verplaatsen zonder iemand omver te lopen. Toch hoeft gitarist Manuel Reijn maar één snaar aan te slaan om een breed spectrum aan felle kleuren te laten schijnen in de hoofden van het publiek. De band speelt namelijk een uitbundige en kleurrijke versie van psychedelische pop.

‘’Wij zijn Blue Marble, en wie zijn jullie?’’, vraagt zangeres Marleen Langevoort aan het publiek. En hoewel de respons matig is, is de zaal toch al snel gevuld. Meteen tijdens openingsnummer 'Won’t Be Waiting' krijgt de breed glimlachende band het voor elkaar om de vroege bezoekers helemaal in te pakken. Want wat is het ongelofelijk catchy. Zó catchy dat er op dit vroege tijdstip al uitbundig wordt gedanst. Tijdens een enthousiaste uitbarsting van Langevoort rukt ze haar microfoon los van de kabel. Vervolgens worstelt ze even met de input, maar blijft te allen tijde een buitengewoon charmante frontvrouw.

Toch is het niet alleen maar vrolijkheid. Het dromerige 'On You' maakt een Beach House-vergelijking bijna onvermijdbaar. Gelukkig doet Blue Marble het op zijn eigen manier. De muziek neigt over het algemeen meer naar de pop, maar de psychedelische dimensie wordt toegevoegd door de galmende, twaalfsnarige gitaar, het grootse synthgeluid en de gekleurde bloesjes. Zelfs de luisteraar die minder gevoelig is voor zoete popmelodieën kan niet ontkennen dat Blue Marble de truc aardig onder de knie heeft. Een behoorlijk goede start van de avond. En de bezoekers lopen, ongetwijfeld met het refrein van 'Lonely Sun' in hun hoofd, naar de volgende locatie. (SA)

Dat de leden van The Hazzah hun klassiekers kennen is meteen duidelijk wanneer wordt geopend met een riff uit ‘Hocus Pocus’ van Focus. Het wordt later nog eens bevestigd wanneer de oorwurm ‘Sitting on My Sofa’ van The Kinks voorbij komt. Voor een nog wat karig gevuld Café Wilhelmina doen de vier Hagenezen het verder met eigen werk, al zijn inspiratiebronnen als Allah-Las en Meatbodies nooit ver weg. Garage is hot tijdens deze editie van Popronde, zeker in Eindhoven is het genre vaak te vinden in het programmaboekje. The Hazzah laat binnen een dik half uur heel wat kanten van deze stroming horen: de band klinkt tijdens de eerste nummers psychedelisch, speels en swingend, waarbij het orgelgeluid een hoofdrol inneemt. Naar het einde wordt het geluid steeds harder en dwingender en verdwijnen de toetsen naar de achtergrond. Een goed opgebouwde set, met ‘XEX’ en ‘Cold Sand’ als uitschieters.

Om 20.30 uur is het de beurt aan Mantra in de Altstadt. Alleen al uit de look van de band is veel op te maken. De lange haren, oversized blouses en vintage sportkleding zorgen ervoor dat de band een en al nineties uitstraalt. Toch is er –  gelukkig – geen sprake van de zoveelste retroband. Dat wil niet zeggen dat de band iets compleet nieuws neerzet, you’ve heard it all before, maar het is de combinatie van invloeden die zorgt voor een interessant geluid.

Als de band opent met de dikke bas van ‘Compass’, roept zanger Lars het publiek op om een beetje dichter bij het podium te komen staan. Het grootste gedeelte van de mensen bevindt zich nog steeds naast en achter de bar. Er wordt geen gehoor aan de oproep gegeven, maar de band lijkt er toch vanaf de eerste seconde volledig voor te gaan. Het geluid van Mantra balanceert ergens tussen grunge en 70’s psychedelic rock en de mannen schakelen zonder moeite over van rauw gitaarwerk naar met reverb overladen geluidsmuren. Het grootste gedeelte van de set bestaat uit materiaal afkomstig van hun laatste ‘Merdeka’-EP. Daarnaast worden er een aantal nieuwe nummers gespeeld. De afsluiter spelen ze zelfs voor de eerste keer.

Toch weet de band de zaal niet te overtuigen. Tijdens de zachte en langzamere partijen, zoals het intro van ‘Cold Stare’, worden de gitaar en zang overstemd door het geklets van het publiek. Echter, wanneer de bridge wordt ingezet, lijken meer bezoekers hun aandacht op het podium te vestigen en blijkt dit uiteindelijk het hoogtepunt van de show. Bij de laatste paar nummers krijgt het publiek dus toch door dat er best een goed showtje wordt gespeeld in de Altstadt. Het applaus wordt tegen het einde dan ook steeds harder. Wat op het podium te zien is, is een totaalpakket aan coolheid met de nodige zwaaiende haren en bijbehorende onverschillige gezichtsuitdrukkingen. Deze jongens zijn goed en dat weten ze ook. Coole muziek, coole gasten, leuke show. (SA)

Beetje verwarrend, die bandnaam; Pip Blom is namelijk zowel de naam van de zangeres-gitarist als ook van de band zelf. Van een soloproject is echter geen sprake, want hier in PopEi staat duidelijk een hecht viertal op het podium. Een band die trouwens in zijn korte bestaan al de nodige meters gemaakt heeft. Vooral in Engeland slaat de 90’s indierock van Pip Blom erg goed aan en ook in Nederland wint de band gestaag terrein. Het steeds voller wordende zaaltje in PopEi getuigt hiervan. Volgens de band zelf is het zelfs de drukst bezochte Popronde-show tot nu toe.

Wat dat wakker schudden betreft zit het wel goed: vanaf de eerste noot wordt er in een razend tempo het ene na het andere nummer doorheen gejaagd. Aan afwisseling geen gebrek, want in elk nummer weet de band minstens drie verschillende stijlen te verwerken. Het gaat van donkere postpunk naar dansbare indierock, en weer terug. Zelfs classic metal wordt niet geschuwd. Zangeres Nanne van der Linden houdt de boel bij elkaar met haar krachtige stem, die ergens tussen Jehnny Beth van Savages en Beth Ditto van Gossip in zit. Knap hoe zij zich staande weet te houden tussen al dit muzikale geweld. Ook de band speelt goed, maar het is allemaal echt te veel van het goede. Zoveel stijlen, zoveel ideeën en dat in een krap halfuur. “Leuke liedjes” – zoals de zangeres ze zelf noemt – heeft de band zeker, maar er moet echt nog aan geschaafd worden om te voorkomen dat het publiek vroegtijdig murw gebeukt is. (RP)

Het garagerock-viertal uit Oss staat dit jaar in welgeteld 18 van de Popronde-steden, waaronder vanavond in Eindhoven. Al snel stroomt de Aloys aardig vol voor Mexican Surf; voor het podium is het vol. Dit weerhoudt frontman Jules Trum er niet van zijn microfoonstandaard vóór het podium te zetten en daar eigenlijk het hele optreden te blijven staan. Het publiek heeft geen schrik voor dit fenomeen en vindt het wel leuk als Trum recht voor haar neus zijn longen uit zijn lijf schreeuwt. Het schept een leuke band tussen band en het publiek, dat bij ieder nummer enthousiaster wordt. De soms wat vage ritmes die overvloeien in een dansbaar geheel werken goed, vooral voorin de zaal. Achterin de zaal is het publiek minder gefocust en drinkt rustig een biertje.

De kersverse punkrockband Tusky heeft pas twee singles uit, maar The Saint is voor aanvang al goed gevuld. Tusky is de nieuwe band van gitarist Alfred van Luttikhuizen die eerder gitaar speelde bij John Coffey. Daarnaast zien we ook de oud-guitartech én de invaldrummer van John Coffey op het podium. Vergelijkingen met deze band, die in 2016 uit elkaar ging, liggen dan ook op de loer. Zijn de vergelijkingen terecht? Eigenlijk niet. Tusky is minder hard en Van Luttikhuizen zingt met veel meer gevoel voor melodie dan bij John Coffey het geval was. Tusky speelt wel net zo goed en geeft een vette show weg.

De harde gitaarklanken zorgen vanaf het eerste moment voor meeknikkende hoofden in het publiek. Het valt op dat er één erg enthousiaste fan is; hij krijgt dan ook de ‘Prijs voor de Eerste-Heup-Bewegingen in de Saint’. Als beloning mag hij crowdsurfen. Het publiek is niet te flauw en draagt deze jongen door de zaal heen.

Zorgvuldig geselecteerd door ons moederbedrijf, 3FM Talent én favoriet bij de Poprondeboekers: EUT. Voor ons natuurlijk geen onbekende, want we zagen ze niet zo lang geleden nog op Misty Fields. Toen stond de Amsterdamse formatie voor een festivalweide die wachtte op de headliners van die avond, vanavond zijn ze er zelf min of meer een. Dat een flinke buzz om de band heen hangt, is wel te zien aan de drukte in Café Altstadt. Waarom de band zo alomgeliefd is, wordt ook snel duidelijk: wat een fijnbesnaard, muzikaal collectief is dit toch, met een sound die sterk doet denken aan The Asteroids Galaxy Tour. En wat kunnen ze goed met die favorietenrol overweg: EUT speelt hier al als een gearriveerde band terwijl de zegetocht nog maar net is begonnen.