De theaterzaal van het Blue Collar Hotel is de perfecte habitat voor Tigre Blanco. Donker, eigenzinnig en een beetje burlesque. Dat rafelige nachtclubgevoel onderstreept zanger en gitarist Quintijn Lohman (niet toevallig ook artistiek manager van dit theater) tijdens het openingsinterview met Kroeske, die opmerkt dat “er bloed loopt uit de liefde in de nummers van Tigre Blanco.” “Its's all about shit, blood and love”, beaamt Lohman treffend. Die bitterzoete smaak van het leven loopt inderdaad als een toepasselijke rode draad door het repertoire van de band. En door het optreden deze avond. De openingssong is meteen raak. Terwijl de band een mystieke, bijna onheilspellende sfeer rustig inzet, galmt de krachtige stem van zangeres Katrien van de Camp door de zaal: ‘Your love runs through my veins’. Gaandeweg wordt het nummer steeds explosiever en spat de passie er vanaf. De zaal is om, het publiek joelt en de lange wachttijd is alweer vergeten.
Het duurde even voordat de tijger zich liet zien; bijna een uur later dan gepland gingen de deuren pas open voor de 2 Meter Sessie van Tigre Blanco, vrijdagavond in het Eindhovense Blue Collar Hotel/Theater. Er was iets kwijt, kan gebeuren. Wellicht dat het publiek daarom niet heel betrokken was bij het openingspraatje van radio- en tv-coryfee Jan Douwe Kroeske en de greep uit de archieven van de 2 Meter Sessies? Zo langzamerhand wilde iedereen zien en horen waarvoor ze gekomen waren; de opzwepende ‘gypsy soul met een donkere twist’ van Tigre Blanco. Daarmee stelde de – voor deze gelegenheid zeskoppige – band niet teleur. Net als in het wild is een witte tijger bijzonder en daar wil je dus best op wachten.
Bitterzoet
Verlangen
Toch refereert Lohman daar nog een paar keer aan, want het zit de band duidelijk niet lekker. “Jullie hebben lang moeten wachten”, erkent hij. “Maar ik heb ook lang gewacht vroeger, in de gevangenis in Hamburg.” Het hoe en waarom wordt vluchtig toegelicht (iets met diamanten, blood money, forbidden fruit en sweet sugar) en laat vooral veel vragen en nieuwsgierigheid open. Maar de clou van het hele verhaal; daar leerde hij ‘de blue flamenco’ kennen. Interessant bruggetje naar flamenco gitarist Antonio G, die Lohman naar eigen zeggen regelmatig uit Spanje laat overvliegen om de band te verrijken met zijn virtuoze snarenspel. Of is dat vooral een bloemrijke vertelling zoals de charismatische zanger er deze avond meer in huis heeft? Hoe dan ook, de energieke klanken van ‘G.’ brengen de broeierige sfeer en hartstochtelijke teksten van de band echt naar een hoger niveau. Het doet verlangen naar zinderende zomerhitte en lange avonden vol drankgelach en hartzeer.
Krachtmeting
In het nummer ‘Light Up The Fire’ komt de meerwaarde van toetsenist Roel Spanjers (Normaal en J.W. Roy), die zich speciaal voor deze gelegenheid bij het ensemble voegde, dan weer tot zijn recht. Zijn energieke orgelsound geeft een extra dimensie aan de vintage vibe die Tigre Blanco zo karakteristiek maakt. Het totale muzikale samenspel, met ook Hansz Deijnen als percussionist en Martijn Maas op basgitaar, is een opmerkelijk gelaagd geheel. Soms lijkt dat samenspel wel op een vriendschappelijke krachtmeting, zeker als het om de twee vocalisten gaat die elkaar in zowel scherpte als zwoelheid mooi aanvoelen. Bovendien is de Johnny Cash-achtige vertelstem van spreekstalmeester Lohman al een plezier om naar te luisteren. Hij memoreert tijdens het optreden veel over de liefde, het leven en nostalgie. En over een (vermeend?) telefoontje van een van de medewerkers van regisseur Quentin (lijkt op?) Tarantino, die nieuwe inspiratie zoekt voor zijn volgende film en ‘dat interessante bandje uit Eindhoven’ wel ziet zitten. Of ze misschien een liedje voor hem wilden maken?
Eerbetoon
Zou het dus zomaar kunnen dat we ooit een stukje rockcity horen in het volgende werk van Tarantino? Bij het horen van de meanderende fluittonen die het begin van het nummer ‘Wild At Heart’ vormen, zie je in ieder geval de (ongetwijfeld) bizarre openingsscène van die toekomstige film al voor je. Dat de tekst van het nummer veelal uit filmtitels bestaat, helpt daar natuurlijk bij. Passend ook dat de toetsenist tijdens dit liedje een accordeon bespeelt. Hoogtepunt van de avond is wel de hommage van Tigre Blanco aan de stads- en beroepsgenoten van Peter Pan Speedrock. Als eerbetoon aan de vuige rockband die het voor gezien houdt, spelen ze een cover van “het enige nummer van Peter Pan Speedrock waar groove in zit”, aldus Lohman; ‘Boom!’.
Die groove is toch een stuk beter te herkennen in deze gypsyversie met flamenco-omlijsting. Hét bewijs dat daarin de grootste kracht ligt van Tigre Blanco: grommende ggggrrrroove. Met een zachte g welteverstaan, maar dat hoor je alleen tussen de bedrijven door.
Gezien: Tigre Blanco, op zaterdag 25 maart 2017, in Blue Collar Theater.