Festivalverslag Cross-linx 2017: veel herhaling, nog meer experiment Festivalverslag Cross-linx 2017: veel herhaling, nog meer experiment

Indie en klassiek met elkaar combineren, laat dat maar aan het Deense Efterklang over. Al in 2011 stond de band op Cross-linx met een klassiek ensemble op het podium. Dit jaar zijn ze terug met de uitvoering van ‘LEAVES – The Colour of Falling’. Dit keer geen Efterklang-hits in een nieuw jasje, maar een heuse opera. Voor indiefans is het dan ook even slikken wanneer de opera-veterane Lisbeth Balslev aan het begin het voortouw neemt. Op dat moment lijkt de indiepop van Efterklang wel heel erg ver weg. Dat verandert echter wanneer de band na een aantal nummers zelf op de voorgrond treedt en het ingetogen ‘The Colour Not Of Love’ inzet. Het nummer bevat geweldige zang van Casper Clausen en de electronica zorgt voor een mooi contrast met de klassieke instrumenten van het ensemble.

Het is een van de weinige toegankelijke momenten van het optreden, want er wordt volop geëxperimenteerd. Zo wordt in het uptempo ‘Cities Of Glass’, met repeterende xylofoon-klanken, zelfs autotune niet geschuwd. Ook ‘Abyss’ heeft onconventionele arrangementen, waarbij een emmer en blik dienst doen als percussie-instrument. Door de basstem van operazanger Nicolai Elsberg klinkt het duistere lied net zo onheilspellend als Phillip Glass’ meesterwerk ‘Koyaanisqatsi’. Zowel ‘Cities Of Glass’ als ‘Abyss’ komen in de sterke eerste helft aan bod. In het middenstuk hebben de tenoren en sopranen de overhand, wat het op een gegeven lastig maakt om bij de les te blijven.

Er wordt vanavond niet alleen muzikaal flink uitgepakt, ook in visueel opzicht is er veel aandacht aan ‘LEAVES’ besteed. Alle muzikanten zijn gekleed in witte sportkleding en dragen een soort van zweetbandjes om het hoofd. Totaal anders zijn dan weer de grote videoprojecties, die flarden tekst en duistere taferelen tonen, waarvan het gissen is wat ze betekenen. Duidelijk is wel dat tegenstellingen in deze opera centraal staan. Zwart-wit, jong-oud, leven-dood, man-vrouw – je kunt niet anders dan een verband leggen met de turbulente tijden waarin we leven. Dit wordt extra benadrukt door de muziek die tegen het einde steeds donkerder wordt. Het ontaardt uiteindelijk in een muzikale chaos waarbij de zangers en muzikanten zich helemaal laten gaan. Inmiddels is er in het dikke uur dat Efterklang & The Happy Hopeless Orchestra spelen zoveel gebeurd, dat de climax net iets te veel van het goede is. Desondanks is dit een moedig project van Efterklang, waarmee de experimentele band weer een nieuwe stap zet in zijn ontwikkeling. (RP)

Al bij aanvang besluiten veel liefhebbers die vooraan staan om op de grond te gaan zitten. Geen gek idee, want deze audiovisuele ervaring voert je helemaal mee. Soms is de muziek verstild en melancholisch, dan weer snel en hard. Gaandeweg wordt het tempo subtiel opgevoerd en zorgen de razendsnelle tonen in combinatie met de videoprojecties voor een hypnotiserend effect. Niets is wat het lijkt tijdens dit optreden. Zo slaagt harpiste Wentink erin om tijdens haar indrukwekkende spel de harp te laten klinken als een synthesizer. Ook de andere klanken, die Snoei vakkundig uit een piepklein mengpaneel tovert, zijn ongrijpbaar. Onlosmakelijk hieraan verbonden zijn de cirkelvormige visuals, die bewegen op de snelheid van de muziek. Eerst lijken de projecties nog op kleurrijke radarbeelden, om later te veranderen in een soort oog. Roerloos kijken de toeschouwers vooraan toe, niet gehinderd door het rumoer achter hen in de foyer. Het is dan ook niet de ideale plek om dit stuk op te voeren. In een donkere, afgesloten zaal was In Code beter tot zijn recht gekomen. Desondanks bewijst het trio met deze nieuwe uitvoering van ‘In C’ dat moderne technologie prachtige muziek en beelden kan opleveren. (RP)

De Noorse Ane Brun heeft een prominente plek in de Rolodex van het Muziekgebouw. Tijdens deze editie van Cross-linx keert de zangeres terug met Zapp4, een eigenzinnig strijkkwartet dat zijn hand niet omdraait voor het experiment. Eerder bewerkte het al materiaal van Radiohead en in april keren de vier terug naar het Muziekgebouw om hun interpretatie van ‘Nevermind’ (Nirvana) te spelen. Een gedegen voorbereiding hebben de vijf niet gehad; Ane Brun geeft toe dat ze elkaar pas een week voor het festival ontmoetten en dat het niet alleen voor het publiek, maar ook voor henzelf best spannend is.

Bij opkomst valt direct op hoe enorm Ane Brun de afgelopen jaren gegroeid is. Van de schattige, timide zangeres van weleer is niets meer over. Brun is een diva die, gehuld in een zwart pak en met chic opgestoken haar, een en al zelfverzekerdheid uitstraalt. Ze vormt een mooi contrast met de vier strijkers, die niet aan speciale kleding lijken te doen, wat op zich weer een verademing is na de vele uitgedoste muzikanten die we eerder op de avond zagen.

Maar goed, kleding is bijzaak. Waar het natuurlijk om draait, is die stem. Die fenomenale stem van Ane Brun die tijd kan overbruggen en elke denkbare emotie moeiteloos weet op te roepen. Ook vanavond lijkt alle lucht uit de zaal meerdere keren zomaar te verdwijnen. ‘Still Waters’, ‘To Let Myself Go’, ‘Oh Love’ en ‘Changing Of The Seasons’; stuk voor stuk zijn het kleine podia waarop de zangeres haar uitzonderlijke klasse etaleert. En dat is met de begeleiding van Zapp4 niet anders. Hoewel de arrangementen af en toe wat overdadig zijn en afleiden van de nummers zelf, voegen zij vanavond nog meer waarde toe aan het oeuvre van de Noorse.