Geroezemoes in een zacht verlichte zaal. Mensen zitten schouder aan schouder, de handen om een flesje bier gevouwen. In deze tijd van het jaar vouw je deze misschien liever om een dampend kopje thee, maar het blijft natuurlijk de Effenaar, waar een biertje beter smaakt en Joep Beving vanavond zijn muzikale verhaal ‘vertelt’.

Voor aanvang staat Joep Bevings piano al klaar; niet op het podium, maar op een kleine verhoging, zwak verlicht en half tussen het publiek. De lampen dimmen nog wat meer en een lange, vrolijk ogende man stapt met grote passen richting de piano. Hij trekt zijn wenkbrauwen en mondhoeken op, steekt zijn wijsvinger kort in de lucht en begroet het publiek. Hij draait zich om en gaat zitten. De warrige blonde plukken vallen losjes om zijn gezicht, de lange vingers worden op de toetsen gezet en de eerste zachte klanken vullen de zaal.  

Beving speelt bekende nummers van het album ‘Solipsism’, maar ook wat onbekendere stukken van het in april 2017 uitgebrachte album ‘Prehension’. Tijdens het optreden worden korte intermezzo’s ingelast waarin hij vertelt over de zoektocht naar rust en passie en hoe hij deze weer terug vond na het produceren van elektronische muziek en het spelen van piano. En of we alsjeblieft niet willen klappen na ieder stuk, “dat is zo onrustig”. Verder houdt hij het liever kort, want “we komen hier niet voor de verhalen, maar voor de muziek”.

Tekst gaat verder onder de foto.

© Patrick Spruytenberg

Niets is overigens minder waar. Ieder nummer vertelt in geluid wel degelijk een eigen verhaal en doet een beroep op een rijk palet aan emoties. Het gaat over verleden, heden en toekomst. Zo gaat het nummer ‘Sleeping Lotus’ over Bevings slapende dochtertje en de kwetsbaarheid van dat moment. Deze zachtheid en de manier waarop Beving naar de wereld kijkt worden prachtig vertaald door de muzikant en zijn piano. Niet alleen in klank, maar ook de manier van spelen. Echter is het geen vereiste om te weten waar de nummers over gaan, er is ruimte genoeg om wiegend op je stoeltje lekker weg te dromen. 

Met zijn rug naar ons toegekeerd gaat alle aandacht naar de piano. Dat geldt overigens niet voor iedereen in het publiek. Opvallend is toch wel dat aardig wat mensen blijkbaar de voorkeur geven aan de ervaring achteraf, dan de ervaring in het moment. Regelmatig wordt er een smartphone uit broek of handtasje geschoven om vervolgens de ogen vierkant te staren op het beeld dat verschijnt via de lens van de camera. Terwijl het daadwerkelijke beeld, mede door de intieme setting van de zaal, het verlangen naar een telefoon eigenlijk zou moeten laten verdampen als sneeuw voor de zon.

Tekst gaat verder onder de foto.

© Patrick Spruytenberg

Terwijl de rookmachines zachte wolken blazen die door het licht als langgerekte schaduwen voorbij trekken, speelt Joep Beving zijn laatste nummer. Een ode aan een overleden vriend, inspirator en motivator. Een nummer met een prachtig en aarzelend open einde, dat de herfstgriep-snotneuzen onderscheidt van de emotionele snotteraars. Het symboliseert perfect het moment waarop Beving besloot om alleen nog maar dingen te gaan doen waar hij gelukkig van wordt. Een periode van drie jaar waarin er vragen zijn gesteld en nieuwe stappen zijn gezet om vorm te kunnen geven aan zijn passie en talent. Dit is tevens een aanmoediging voor ons allemaal. “Ga je talent volgen, zodat je weet waarom je hier bent”, want dat is niet voor altijd. De lange en zwaar bebaarde Joep Beving staat op van zijn kruk, schudt zijn grote handen los en steekt er dan eentje even kort in de lucht. “Nou, tot ooit!” en loopt dan door het publiek de zaal weer uit.

Gezien: Joep Beving, in de Effenaar, op 22 oktober 2017.