Gezamenlijke keuze: Blood, Sweat & Tears - Child Is Father To The Man
De gezamenlijke keuze was al snel gemaakt: Blood, Sweat & Tears - Child Is Father To The Man.
Dit is een van de vele albums waar gewoon alle nummers stuk voor stuk echt allemaal goed zijn. Met hun verassende genres, stukken en dikke reversed delay solo’s leggen ze wel even uit wat goeie muziek is. Elke keer als we deze plaat horen, dan denken we wel echt 'fuck, dit is echt goed'.
De vijf Gouwe Lempkes van MOOON
De vijf beste platen aller tijden volgens Eindhovense artiesten met deze keer de psychblues-rockers uit Aarle-Rixtel
Op vrijdag 29 januari vindt er weer een nieuwe Club 3voor12/Eindhoven plaats. Doel zoals altijd: het beste van de Eindhovense muziekscene presenteren aan het Eindhovens publiek, op het hoofdpodium van de stad: de Effenaar. Volgens vast gebruik worden de bands vooraf voorgesteld door middel van hun vijf Gouwe Lempkes, oftewel hun vijf favoriete platen aller tijden. Wie de keuzes van MOOON bekijkt denkt dat de band bestaat uit louter babyboomers, maar niets is minder waar. Het is verreweg de jongste band van de avond, waarvan nog niet eens alle bandleden een biertje mogen drinken. Dat weerhoudt ze er echter helemaal niet van om een vette portie rock-‘n-roll met een psychedelisch blues-jasje te serveren.
Led zeppelin - Led Zeppelin II
Led Zeppelin II, moeilijke keuze, maar dit is naar onze bescheiden mening de beste die we konden bedenken, van drumsolo’s met handen tot prachtig gecomponeerde stukken. Deze plaat is heel clean, maar ook lekker rauw. Gewoon echt heel goed.
The Paul Butterfield Blues Band - East-West (Gijs de Jong | drummer)
Ik heb er lang over nagedacht, het is dan ook wel een van de moeilijkste vragen die ik in lange tijd heb gekregen: 'Wat is je favoriete album?' Eigenlijk heb ik er geen. Ik heb bepaalde periodes dat ik naar een band/genre luister.
Ik heb heel lang getwijfeld tussen het album ‘Seven Tears’ van Golden Earring of ‘At Home’ van Shocking Blue (allebei supergoede albums/bands van Nederlandse bodem, zeker checken). Maar toen kwam The Paul Butterfield Blues Band in me op. Ik dacht: Ja, dat is 'm.
Dit is een van de beste bluesbands aller tijden. Al hun albums van vòòr 1967 zijn gewoon allemaal stuk voor stuk perfect (hoewel het album ‘The Resurrection Of Pigboy Crabshaw’ (1967) ook wel echt heeel goed is). De ziekelijk goede bluesharp van Paul Butterfield geeft altijd weer kippenvel. En natuurlijk Mike Bloomfield: een geweldige gitarist. In 1967 verliet hij de band om met Electric Flag te gaan spelen (vandaar ook dat al hun albums na dat jaartal niet meer zo goed zijn).
*tik, kant 1 afgelopen*
Oké, genoeg achtergrondinformatie.
‘East-West’. Ik kreeg dit album voor mijn verjaardag van een goede maat. Ik kon mijn ogen niet geloven, want waar vind je nou een plaat van The Butterfield Blues Band, en welke gek geeft hem dan ook nog weg!? ‘East-West’ is zonder twijfel een van hun beste albums. Zoals ik al zei de bluesharp van Paul Butterfield; niet normaal goed. En de gitaarsolo’s van Elvin Bishop en Mike Bloomfield zijn allemaal perfect. Een van de beste nummers van de plaat is de laatste: ‘East-West’. Een gekke, soort Egyptische jam van 13 minuten kort en zonder zang. Alle drie van de bovengenoemde muzikanten krijgen een solo, en stuk voor stuk zijn ze natuurlijk buitenaards goed, net als de hele plaat.
Zo wat een lap tekst, haha.
*tik, kant 2 afgelopen*
Santana – Santana (Tom de Jong | Bas)
Ik heb lang moeten nadenken over wat nu mijn favoriete plaat is, maar die heb ik niet. Er zijn echt te veel platen die goed zijn. Maar alsnog heb ik een poging gewaagd. En gekozen voor een plaat die me altijd vrolijk maakt en waar alle nummers stuk voor stuk vet goed zijn.
Ik heb gekozen voor Santana met hun zelf getitelde album, ‘Santana’ (tja wie kent hem niet?). Carlos Santana is echt een goeie gitarist met een heel eigen stijl. Samen met de super strakke band en oude analoge opnamekwaliteit is het echt een topplaat: goeie drummer, goeie organist en zanger en goeie bassist; goeie alles dus. Ik hou ervan dat ik deze plaat kan afspelen om te chillen en om lekker los te gaan.
Als je deze plaat niet kent dan is het zeker het luisteren waard.
Rory Gallagher - Irish Tour 74' (Timo van Lierop | zanger-gitarist)
Vroeger, het jaar 1974 om precies te zijn. In een nog niet zo ver verleden, in een tijd waar stempedalen nog uitgevonden moesten worden. En waar versterkers nog op volle toeren konden zonder dat iemand erover zou gaan klagen. Een muzikaal hoogtepunt van goede muzikanten als begeleiding van een intens zielsvolle, en onwijs geweldige muzikant. Rory Gallaghers Irish Tour is een momentopname van een van de beste liveperformances aller tijden. Althans naar mijn mening. Van goed geschreven nummers die makkelijk weg te luisteren zijn, tot diepe blues met slide en mondharmonica. Alles heeft een geweldige sound. Voor zijn eigen volk opgenomen en gespeeld, hard werkend, hard spelend en 100% inzet. Zijn muziek, zo bescheiden, en soms ook brutaal, maar altijd subtiel en intens. Veel improvisatie, wat ik erg waardeer, inclusief de schoonheidsfoutjes. Uitlopend lange gitaarsolo’s waar hij graaft naar alle mogelijke noten en het zo goed laat klinken dat je weet dat deze niet ingestudeerd zijn. Dit is muziek uit het hart van een echt Ierse muzikant. Deze plaat was niet moeilijk te kiezen. Het is ondanks de saaie kaft, gegarandeerd de beste plaat uit mijn kast.
Benieuwd hoe al die klassiekers zich vertalen naar het geluid van MOOON, dat helemaal van anno nu is? Kom ze dan live zien, op Club 3voor12/Eindhoven, 29 januari 2016 in de Effenaar. Naast MOOON zullen ook Tsar Bompa en Op Zoek Naar Johan die avond optreden.