Jo Marches
Voordat Whitley acte de présence geeft, is het de beurt aan Jo Marches; een vierkoppige band die vanavond voor de gelegenheid als duo aantreedt. De Utrechters, die onlangs debuteerden met EP ‘Silver & Gold’, maken pianopop met triphopinvloeden. De hoofdrol is duidelijk voor zangeres Johanneke Kranendonk, en dan vooral haar lenige stem. Een goed verzorgde en ingetogen opwarmer voor Trixie Whitley.
Trixie Whitley’s rauwe emotie komt hard binnen in De Kapel
Frêle Belgische geeft een zeer gepassioneerd optreden
De Belgisch-Amerikaanse Trixie Whitley maakte vanavond midden in haar Europese tour een kort uitstapje naar De Kapel. Het was de kans om Trixie Whitley in een andere setting te zien. Whitley was vanavond niet alleen op haar breekbaarst, maar ook rauw, puur en erg compromisloos. Het bleek de verschijningsvorm waarin de Gentse op haar allersterkst is.
Trixie Whitley
Iets voor half tien verschijnt Trixie Whitley en trapt ze af met een pianostuk dat naadloos overgaat in ‘Pieces’. Daarmee heeft ze gelijk al het eerste fraaie moment van de avond te pakken. De nadruk van haar set ligt duidelijk op haar debuut ‘Fourth Corner’, al speelt ze ook een vijftal songs van haar tweede plaat ‘Porta Bohemica’, aangevuld met een aantal ietwat obscure nummers.
Whitley geniet zichtbaar van de sfeer in De Kapel. Het geeft haar de kans om terug te gaan naar de oerversies van haar muziek. Ook voor het publiek is het een bijzondere kennismaking met deze pure versies van haar nummers. De stijlvolle zangeres blijkt in deze setting een véél rauwere artieste te zijn dan je op basis van haar fraai geproduceerde studio-albums zou verwachten. Vanavond is ze bovendien bijzonder spraakzaam en spontaan: na zes songs schuift ze haar geplande setlist terzijde en gaat ze voor het restant van haar optreden puur op gevoel af. De eerste song die deze benadering oplevert is ‘The Shack’ van het album ‘Sway’, waarbij ze het publiek de keuze laat tussen een melancholische of optimistische song.
De uiteindelijk optimistische toon van ‘The Shack’ klinkt echter niet in alle songs door. Vooral in ‘Hotel No Name’, met een kritische spoken-word passage, laat ze zich van haar meest strijdbare kant horen. Haar recente moederschap is vooral de reden voor haar idealisme. “Als moeder, vooral als jonge moeder, wil je dat de wereld een betere plek is dan dat hij nu is”, vertelt ze. Na deze woorden van bezinning is er nog tijd voor een ingetogen versie van ‘Breathe You In My Dreams’ en als toegift het iets minder bekende ‘Hourglass’. Vervolgens laat ze haar publiek enigszins verbouwereerd achter. Want als een artieste zichzelf emotioneel zo bloot geeft als Trixie Whitley vanavond deed, dan voel je je na afloop als publiek toch ook een beetje naakt.
Gezien: Trixie Whitley en Jo Marches, op zaterdag 17 december 2016, in De Kapel